And so we meet again, Lowlands. De line-up, de weersvoorspellingen, de sfeer; over veel zaken werd vooraf zoals vanouds weer meer gezeken dan een willekeurig tentje aan de bosrand van de camping. Terecht, of niet? Een kort ooggetuigenverslag.
Donderdagnacht. Locatie: camping 3. De geest van Slayer waart ook dit jaar nog over het terrein. Of het hierdoor komt weet ik niet, maar ik kan de slaap maar moeilijk vatten. Toekomstscenarios voor de komende drie dagen spoken door mijn hoofd. Is de programmering nog wel scherp genoeg? Hoe ziet die ‘overgangsfase’ van Lowlands, zoals festivalbaas Eric van Eerdenburg het beschreef, er precies uit? En vooral: wat is de betekenis van de verschillende kleuren polsbandjes?
Vrijdagmiddag. Locatie: de poortjes voor de ingang. Help! waar is iedereen? Glass Animals en Blood Red Shoes staan op het punt om het festival af te trappen, maar bij de ingang is het nog rustig. Om mij heen alleen maar mensen met rode polsbandjes. Ik bevind me in een identiteitscrisis. Zijn wij blauw-polsbandigen al welkom op het terrein, of moeten we in onze tent blijven liggen tot de eerste nachtelijke technobeats over het terrein bonken? Hoor ik soms nog voor de spiegel te staan, mijn outfit matchend aan dat stukje stof wat om mijn rechterarm zit gewikkeld? Kan ik mijn bandje nog omwisselen?
Gelukkig, het blijkt vals alarm. Het Lowlandspubliek laat zich natuurlijk niet vatten in een paar verschillend gekleurde polsbandjes. Van Bring Me The Horizon tot Atomic Bomb! tot Imagine Dragons; de muziek vanmiddag is net zo divers als haar publiek, met in ieder genre voor elk wat wils. De krenten in de spreekwoordelijke pap lijken dit jaar echter op het eerste gezicht wat dunner gezaaid dan vorig jaar. Toch zijn de zorgen over blokkenschema’s en buienradars opeens ver weg. Ik sta in een bomvolle Bravo te kijken naar een ontketende Flume. Jong, oud, rood, geel, blauw: iedereen wordt meegezogen in de trip van de Australische producer, of je nou wil of niet. Dit is Lowlands in optima forma.
Zaterdagavond. Locatie: Grolsch. The National speelt een strakke show voor een volle tent. Even later puilt ook de Alpha uit voor Stromae. Waar de vorige editie nog werd gekozen voor gelauwerde headliners als Nine Inch Nails en Nick Cave met halflege (of halfvolle?) tenten tot gevolg is het ditmaal de beurt aan jonge honden als Disclosure en Stromae om het licht uit te doen in de Alpha. Een opvallend contrast. Maar hé, er is werkelijk geen vierkante meter onder het geel-blauwe tentzeil dat niet gevuld word door tevreden toeschouwers. Gezeur over de line-up of niet, de spots lijken voor veel artiesten beter gekozen dan vorig jaar. Wellicht omdat er meer rekening is gehouden met een ander, veranderend publiek?
Zondagmiddag. Locatie: India. Ik weet niet of het de rollende drums van Red Fang zijn, of dat er nu dan toch echt noodweer nadert. Het laatste blijkt deels waar. Geen onweer, maar wel een fikse regenbui doordrenkt het terrein van Alpha tot Titty Twister. Iedere laatste vierkante meter beschutting wordt benut om de weergoden te slim af te zijn. Maar het is al te laat. De regen die neerklettert op het vluchtende publiek spoelt ook het laatste beetje pretentie en imagobewustzijn weg bij de meeste mensen. Zere voeten, doorweekte outfits en vermoeide blikken; fuck it, dit is hoe de laatste dag hoort te zijn. Royal Blood kroont zich tot koning van de India, in de Grolsch regeert Portishead.
Enkele uren later kijkt de roodharige stonergod neer op zijn volgelingen in de Alpha. Hij ziet dat het goed is.
Wat hebben we als bezoekers van tevoren lopen zeuren op vanalles en nog wat. Het weer? Dat was beter dan voorspeld. De sfeer? Voor het grootste gedeelte prima. De optredens? Stiekem viel er iedere dag toch wel redelijk wat te genieten. Als iedereen de ontwikkelingen volgend jaar even kritisch afwacht, in plaats van het spastisch F5’en op de eerste zaterdagochtend van februari, dan zou de volgende editie er weer één moeten zijn om naar uit te kijken, niet één om op te haten.
Toegegeven, de line-up is wel eens beter geweest, en Lowlands zal volgend jaar verdomd scherp moeten gaan programmeren om zowel haar trouwe bezoekers als het ‘nieuwe’ publiek te blijven boeien. Toch schrijf ik alvast voorzichtig met potlood in mijn agenda: 21, 22 & 23 augustus 2015: A Campingflight To Lowlands Paradise.
Lowlands 2024
