Na drie overvolle festivaldagen clashen nu ook de herinneringen in ons hoofd. Maar deze tien dingen gaan wij zeker onthouden van North Sea Jazz 2024.
1. Welkom in de Amazon
De Amazon is de nieuwste en best-klinkende concertzaal van Ahoy, en mocht dit weekend naast onder meer Dhafer Youssef, Lizz Wright en Benjamin Clementine ook twee beroemde Braziliaanse popsterren ontvangen – zaterdag Marisa Monte, zondag Djavan – van wie de grootste hits door de talrijk aanwezige land- en taalgenoten uit volle borst meegezongen werden. De Braziliaan die de grootste indruk naliet met misschien wel het beste concert van het hele weekend was echter Amaro Freitas in de kleine Yenisei, die zich op zijn nieuwste plaat Y’Y liet inspireren door de échte Amazone en haar bewoners, eerst met zijn wervelende trio, dan in zijn dooie ééntje, met een moedig intermezzo waarvoor hij in de ingewanden van zijn piano dook. De natuur lijkt veel muzikanten vooral tot slaapverwekkende new age te inspireren, maar de composities van Freitas krioelden en zwermden en knisperden als het woud zelf.
2. Pas op de plaats
Sommige swingende artiesten staan op North Sea Jazz voor zittende zalen. Dat is gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers en de geplogenheden in jazzclubs best begrijpelijk, maar soms is het ook jammer. Chucho Valdés en Irakere kregen vrijdagavond pas in het laatste kwartier enige beweging in de zaal. De fans van Djavan daarentegen waren niet te houden, en vulden al gauw de tussengangen om de levende legende al dansend toe te juichen, wat de man zelf duidelijk kon waarderen. Zelf rechtstaan aan je zitplaats is altijd awkward aangezien de vele rijen zittenden achter je vervolgens niets meer kunnen zien, dus is het fijn dat de organisatie vooral naar het einde toe een oogje dichtkneep voor de vrolijke dansers aan de zijkanten.
3. Aanschuiven
Vrijdag waren we van plan om hier vandaag een item te wijden aan het haperende crowd management, waarbij het niet altijd duidelijk was waar je precies moest aanschuiven om een volle zaal nog binnen te komen, en wie er dan wel aan de beurt was wanneer er ergens een handvol plaatsen vrijkwam. Naarmate het weekend vorderde bleken zowel de stewards – die grotendeels kalm en vriendelijk een allesbehalve eenvoudige taak uitvoeren – als de bezoekers zich wat beter te organiseren, en verliep het allemaal aanzienlijk vlotter. Daar gaan we hier dus niet meer over zeuren, al zijn er vast nog verbeteringen mogelijk. En voor bezoekers geldt natuurlijk: kom ruim op tijd voor wat je écht graag wil zien, dan zit je gebeiteld.
4. Corinne en andere Darlings
Als ze het voor de hand liggende carrièrepad had aangehouden, zou Corinne Bailey Rae mogelijk in een grote hal hebben gestaan dit jaar, maar ze sloeg linksaf en deed haar eigen ding. Dat pakte geweldig goed uit in de gezellige zaal genaamd Darling, waar de mensen rechtstaan en eigenwijze artiesten welkom zijn. Bailey Rae sprak expliciet haar lof uit voor deze fijne ruimte, en we kunnen haar alleen maar bijtreden.
5. Ambrose all over
Als je je in de loop van het festival begon af te vragen waarom alle trompettisten op elkaar lijken, kunnen we je bij deze geruststellen: het was telkens dezelfde, Ambrose Akinmusire, die vrijdag aanschoof bij het Metropoolorkest, zaterdag bij Meshell Ndegeocello en (onaangekondigd) Joshua Redman, en God weet waar nog allemaal. En overal leken de andere muzikanten zijn aanwezigheid geweldig op prijs te stellen – Redman greep Akinmusire aan het einde van het concert dolenthousiast bij de schouders. Hou deze kerel in de gaten, en check zijn prachtige plaat Owl Song.
6. Ziekjes
Artist-in-residence Meshell Ndegeocello, die elke festivaldag met een ander project op het podium stond, had pech: ze was zwaar verkouden en zat er daardoor onvermijdelijk wat futloos bij tijdens haar drie veelbelovende concerten – al was ze wel redelijk high van de medicatie, zei ze zaterdag, alvorens in een onbedaarlijke lachbui uit te barsten. Tot onze verrassing had R&B-ster Jazmine Sullivan – die voor het eerst in Nederland speelde – hetzelfde voor. “Ik ben zo blij om hier te zijn,” zei ze, “maar ik voel me echt beroerd.” Goed, dat kan nog toeval zijn, maar zondagavond viel ook Cécile McLorin Salvant ten prooi aan hoest- en snotterbuien. “This next song is brought to you by Strepsils,” zei ze tegen het einde aan. Haar set was daardoor soms iets baldadiger dan gewoonlijk, maar net als de andere twee trok ze zich eigenlijk uitstekend uit de slag, en ze waagde zich onversaagd aan covers van Sting en Djavan.
7. La selección cubana
De Cubaanse pianisten waren bijzonder goed vertegenwoordigd dit jaar. Vrijdag maakte het virtuoze trio van Gonzalo Rubalcaba grote indruk, en sloot levende legende Chucho Valdés de Hudson af. Zaterdag werd het festival op gang getrapt door de rotgetalenteerde lolbroeken Harold en Ruy Adrián López-Nussa, die samen met de Zwitserse mondharmonica-maestro Grégoire Maret de zaal op stelten zetten (zie bovenstaande video). En zondag trakteerden Roberto Fonseca en zijn octet de fijnproevers op een selectie uit hun uitstekende nieuwe album La Gran Diversión.
8. Oudgedienden
Veel jazzlegendes hebben het afgelopen decennium de geest gegeven, maar enkele vertegenwoordigers van de zeldzamer wordende oude garde zorgden voor enkele van de mooiste concerten van het weekend. Bassist Dave Holland (77) en gitarist John Scofield (72) duetteerden en duelleerden, soms plechtig, dan weer plagerig, en gaven een masterclass in wat twee mensen met een instrument dat ze volledig beheersen op een podium teweeg kunnen brengen, met als hoogtepunt ‘Not for Nothin’ van Holland, een compositie waar oorspronkelijk geen gitaar aan te pas kwam. Charles Lloyd (86) leek zondagavond zelf intens te genieten van het pianospel van Jason Moran, en bood op sax en dwarsfluit muzikale zalf voor de zondagavondse weemoed en nostalgie naar dit weekend en alle heerlijke weekends van weleer.
9. Gewoon, muziek
Wij bezochten de afgelopen weken behalve North Sea Jazz nog heel wat andere festivals, in verschillende genres, en realiseerden ons daarom iets wat voor veel andere bezoekers misschien evident lijkt: het draait op North Sea Jazz niet om de lichtshow, de visuals, het vuurwerk, de statements en podiumstunts, maar gewoon om de muziek. Jazzmuzikanten beklimmen, vaak in wisselende bezetting, het podium en ze spelen, zingen, improviseren. Dat volstaat, en dat wordt zelden of nooit vervelend, ook zonder allerlei randanimatie. Dat is anno 2024 best verfrissend.
10. Jam-packed
De jaarlijke jamsessies in Bird kregen zaterdagnacht veel mooi volk over de vloer. De veelzijdige band Butcher Brown was aangekondigd, en trapte af met een genereuze eigen set, maar ook Jimetta Rose en haar Voices of Creation stuurden een delegatie voor een vocale bijdrage. Best moedig, want beide bands moesten zondagnamiddag zelf nog het festivalpodium op. Gelukkig stonden er naar goede gewoonte talloze andere muzikanten en vocalisten klaar om over te nemen en de jam gaande te houden. De jazz kan aan al dat jonge geweld te zien nog vele decennia voort.
North Sea Jazz 2025
