Na een inspirerende periode in een Afro-Amerikaans archief in Chicago heeft de Britse zangeres haar nogal brave imago beslist van zich afgegooid. Ze kwam daardoor in veel kleinere zaaltjes terecht, maar dat lijkt haar niet te deren.
In 2010 stond de toen 31-jarige Britse Corinne Bailey Rae om 21u30 in de grote Maashal, surfend op het succes van haar hitsingle ‘Put Your Records On’ en haar debuutplaat – ze had toen net een tweede uit. Veertien jaar later mocht niet zij, maar de qua genre vergelijkbare, 37-jarige Joss Stone de grootste hal afsluiten. Opvallend, want ze verdwenen allebei tien jaar van de radar, maar het nieuwe album van Bailey Rae kreeg veel betere recensies dan dat van Stone. Alleen: er is een hoek af.
Eerdere platen van Bailey Rae kon je gerust opzetten tijdens een etentje. Je kon je ouders meevragen naar het concert. Je kon haar op North Sea Jazz in een grote zaal programmeren. Maar met haar nieuwste Black Rainbows is dat lastiger. Al voor de tweede song in haar set, het nijdige ‘Erasure’, worden de elektrische gitaren ingeplugd en de versterkers opengedraaid. Ze zingt over hoe mensen met een andere huidskleur uitgewist werden en worden. De vierde song, ‘New York Transit Queen’, neigt zelfs naar punk, al klinkt hij vanavond veel minder gevaarlijk dan op het album.
Elke song een verhaal
Dat hoor je zelden op North Sea Jazz, en je kan er hier zalen mee doen leeglopen. Maar niet de gezellige Darling, waar het publiek rechtop staat, en open voor verrassingen. Bailey Rae doet bovendien haar uiterste best om helder uit te leggen waar ze haar inspiratie haalde. Tijdens een residentie in de Stony Island Arts Bank, die duizenden objecten en publicaties verzamelt die de Afro-Amerikaanse ervaring documenteren, zag ze hoe mensen waren weggeknipt of karikaturaal afgebeeld werden. En ze zag, in een 70 jaar oud tijdschrift, een foto van ‘New York Transit Queen’ Audrey Smaltz, in badpak en brandweerlaarzen, die dat allemaal aan haar boots lapte.
Geïnspireerd door de vele advertenties voor producten om je haar te ontkrullen en je huid te bleken in het op Afro-Amerikanen gerichte Ebony Magazine schreef ze de heerlijke song ‘He Will Follow You with His Eyes’, die de reclame eerst verleidelijk verklankt en er dan met evenveel charme tegenin gaat. Ze bedacht een redder op een ‘Red Horse’ voor een zwart meisje dat door een wit gezin als gouvernante werd meegenomen naar de Far West. En ze bezingt in het musical-waardige ‘Peach Velvet Sky’ hoe de eerste zonsondergang in vrijheid er moet hebben uitgezien voor Harriet Jacobs, die zich zeven jaar in een ligruimte verborg om aan slavernij te ontsnappen, en de zon en haar kinderen al die tijd enkel door een piepklein gaatje kon gadeslaan.
What a Darling
Dat klinkt allemaal heel zwaar, maar zo voelt het niet, want Bailey Rae beheerst nog steeds de kunst van de catchy popsong, ook al zijn die dan niet meer zo gepolijst als vroeger. (We hadden niettemin de indruk dat de grootste weerhaken wel al wat waren bijgevijld sinds haar show vorig jaar in de Tolhuistuin, en dat de veiligheidsbegrenzer van haar saxofonist voor de gelegenheid was uitgezet.) En er werden in Chicago ook hele leuke feestjes gebouwd, met de oude platencollectie van houselegende Frankie Knuckles nog wel, waar iedereen die binnenkwam zijn zorgen op een papiertje mocht schrijven, en al die papiertjes aan het eind van de avond in vlammen opgingen – de inspiratie voor de lekker lang uitgesponnen, live gespeelde house-track ‘Put It Down’.
Afsluiten deed Bailey Rae met ‘Earthlings’, een song vol rare, spacy effecten waarin ze zich voorstelt dat een buitenaards wezen onze planeet observeert en bedenkt hoe eenvoudig het zou zijn om beter te doen. En met helemaal aan het einde, dan toch, ‘Put Your Records on’, die verrukte kreetjes van herkenning ontlokte, maar waar inmiddels niemand meer op stond te wachten na de mooie show die we hadden gekregen. ‘Thank you to the festival for holding this space for strange and experimental and genrecrossing music‘, zei Bailey Rae, helemaal tevreden met de Darling en zichzelf. Thank you indeed, North Sea Jazz, and thank you, Corinne!
North Sea Jazz 2025
