Fred Again.. zet z’n laatste plaat in. De eerste minuut van Sunday Funday op Lowlands dient zich aan. Nog even door de grote migratie-meute heen worstelen en dan kan de nacht beginnen. Daar waar de nachtvlinders tot leven komen, het festivalterrein verandert in een prikkelrijke grotemensenspeeltuin en de muziek melancholiek en euforie ademt. Volg me in mijn Lowlandsnacht vol avontuur, verwarring, sentiment en euforie.
Een vrolijk uitgedoste jongen met ietwat grote pupillen roept bij het waterpunt tegen me: “Ben jij voor je hele vriendengroep water aan het halen? Lief man!” Ik voel me trots. Op Lowlands maak je je vrienden soms gelukkiger met een fles koud water en een stevige knuffel, dan met een duur kado. De opmerking van deze vrolijke medebezoeker tekent de algehele Lowlands-sfeer. Bezoekers laten weinig kansen onbenut om een klein complimentje uit te delen. Het schept een saamhorigheid. Op Lowlands ben je niet alleen, niet alleen met je vrienden, maar met 60.000 gelijkgestemden. Hoe oud of uit welke subcultuur dan ook.
We verkassen naar de X-Ray. Zoals wel vaker op Lowlands duurt het even voor de vriendengroep op gang komt en ben je na 20 meter de helft alweer kwijt. DJ Marcelle staat op het programma. Deze vrouw heeft eigenlijk geenzins de allure van een topdj; ze heeft zichtbaar wat meer levenservaring en staat erbij in een soepjurk. Maar niets blijkt minder waar. De ene na de andere rauwe obscure plaat passeert de revue. Bezoekers vinden het prachtig. Als je kijkt wie er op het podium staat, twijfel je even of je hallucineert, of dat dit écht de dj is die deze platen draait. Zoals gebruikelijk bereikt de temperatuur in de X-Ray een hoogtepunt. Het is hier warmer dan de sauna bij Cape LLow overdag.
Benwal, Carista, DJ Marcelle, het is overal vet, maar er besluipt je altijd een gevoel van FOMO. Wat als het ergens anders veel leuker is? Na een paar uur flink te hebben gedanst en m’n eigen lichaamsgewicht te hebben uitgezweet, besluiten we te gaan fladderen. De Lowlandsnacht is op z’n meest magisch als je de timetable links laat liggen en je laat leiden door je zintuigen. “Waiting for tonight, ohohhh” galmt het in de verte vanuit de Lima. Mijn vrienden en ik worden erdoor aangetrokken als Lowlandswespen op een met cola besmeurde bar. “Even hitjes knallen, lekker wel” het blijkt de beste keuze van de nacht.
De sekszusjes hosten in de Lima een avond met romantisch, sensueel, soms haast erotische hitjes. Op het podium dansen halfnaakte vrouwen met een grote discobal als hoofd. De DJ heeft een koksmuts op en om de dj-gear ligt groente, alsof hij platen aan het bakken is inplaats van aan het draaien is. Elke ABBA-hit wordt door het publiek luidkeels meegezongen. Naast me staat een euforische blonde dame, ze slaat een arm om me heen, glimlacht even en zingt luidkeels met een plaat van Hazes mee. We wisselen verder geen woord. Op Lowlands heb je soms geen woorden nodig om nieuwe vrienden te maken.
Gevoelsmatig duren de uren die verstrijken slechts een paar minuten. De muziek bij de stages is afgelopen en iedereen die nog niet wil slapen verzamelt zich in de ArmadiLLow, of in de volksmond: de 24-uurs. Ik ga even plassen. “Heeee Remco!! Hoe is het man?”. Ik heet Timo dus ik weet dat ze me voor iemand anders aanzien, maar besluit gewoon mee te doen om te zien waar het me brengt. “Hee lieve vrienden, gaat super, wat een mooi festival hè? Waar gaan we naartoe?” Ze nemen me op sleeptouw. 5 minuten later smoezen ze wat me elkaar, waarna ze zich naar mij toe keren: “Jij bent Remco helemaal niet he?”. “Nee dat klopt, maar vond het wel gezellig even 5 minuten met jullie op pad te gaan!”. We wisselen telefoonnummers uit om morgen samen te gaan feesten, geven elkaar een knuffel en voegen ons terug bij onze vrienden.
Het is tijd om te gaan slapen. Onderweg naar de camping stoppen we nog even bij de campingsupermarkt voor een ontbijtje morgenochtend. De muziek staat aan, met redelijk wat volume. Iedereen in de supermarkt doet dansend boodschappen. Het mag dan wel 07:30 in de ochtend zijn, maar iedereen die hier staat te dansen is duidelijk nog wakker en onderweg naar bed. We raven een kwartiertje met ze mee. Tot het echt tijd is om naar bed te gaan.
“Wat was het weer een mooi avontuur he? Lowlands is de leukste dierentuin die ik ken”. Ik en mijn vrienden knuffelen elkaar. “Weltrusten en tot morgen! 14:00 in de Bravo bij Confidence Man he?”. “Zeker! Zin in! Weltrusten.” Ik kan m’n glimlach niet meer van mijn gezicht krijgen als ik m’n slaapzak in kruip. Als het aan mij ligt, wil ik elke Lowlandsnacht best Remco zijn.
Lowlands 2024
