Future Nostalgia maakte van popprinses Dua Lipa een wereldster, die zowaar de Main Stage van Rock Werchter mocht afsluiten. De titel bleek redelijk profetisch.
Dua Lipa heeft talent voor nostalgie. Ze lijkt zelfs terug te verlangen naar tijdperken die ze als 28-jarige nooit heeft meegemaakt, zelfs niet op televisie. Dus leent en steelt ze ideeën bij de dansbaarste popmuziek van de afgelopen vijftig jaar. Dat is niet alleen te horen aan haar muziek. Tijdens de openingscene van haar concert zaterdagnacht, ingeleid door ‘Gym & Tonic’ van Bob Sinclar en gevolgd door de nieuwe song ‘Training Season’, kon je de aerobicsklassen uit de jaren 80 bijna ruiken.
Ook de outfits van haar dansers, hun afstandelijk-verleidelijke moves en haar eigen flonkerende glitterjurk – je hebt het allemaal al talloze keren eerder gezien, tenzij je nog jonger bent dan Lipa zelf. Maar de uitvoering is perfect: Lipa lijktde hele tijd alles onder controle te hebben, wulpse oogopslagen inclusief, en de choreografie buitelt onstopbaar door, anderhalf uur lang. Het is pop par excellence: nauwelijks origineel, maar tegelijk toch helemaal van deze tijd – en volstrekt onweerstaanbaar.
Lipa koestert ook al enige nostalgie naar de eerdere fases van haar carrière, vertelde ze. Ze had op weg naar Werchter nog filmpjes zitten kijken van haar optreden daar in Klub C in 2017, toen om twintig voor zeven. Dat was een beetje genant, gaf ze toe, maar het had haar ook doen nadenken over hoe ver ze het sindsdien geschopt had. Ze verbond daar een toespraak aan over hard werken om je doelen te bereiken, mogelijk de vertaling van het Radical Optimism dat ze op haar nieuwe plaat predikt.
Daarbij hield ze zich ver van kritiek op de ongelijkheid, discriminatie en andere ongein die dat optimisme bij veel mensen in de kiem smoren, en ook het nochtans rake ‘Boys will be boys’ uit Future Nostalgia blijft op deze tour in de kast. Dat is ergens jammer, maar goed, we hadden eerder op zaterdag al Noname en Janelle Monáe om ons bij die les te houden. Wel mochten we even delen in Lipa’s hartzeer tijdens ‘These Walls’, zowat de enige nieuwe song waar Kevin Parker van Tame Impala níet aan meewerkte.
Net als op de plaat was er vannacht nauwelijks iets te merken van een eventuele psychedelische draai naar links onder invloed van die samenwerking. De nadruk lag, tot algemene tevredenheid, op de dansbare beats van Future Nostalgia – een album met zoveel hits dat het haar sets nog jaren zal domineren, en een tijdperk waarnaar veel fans, en mogelijk Dua zelf, stiekem nu al een klein beetje terugverlangen.
Sommige songs kregen weliswaar geslaagde, dansbare updates. Ze werden daar niet platter of dommer van, zoals vaak het geval is met dat soort gestroomlijnde liveversies, maar integendeel wat scherper, spannender of eigentijdser. Ook Lipa zelf week in haar vlekkeloze vocalen soms met succes een beetje af van de gebaande paden – vermoedelijk met voorbedachten rade, maar wel onmiskenbaar live.
Sommigen zullen blijven vinden dat dit soort pure pop niet past als headliner van een festival als Rock Werchter. Wij vinden ook niet dat de deur hiermee nu moet openzwaaien voor middelmatige artiesten in hetzelfde genre. Maar als een stralende ster als Lipa, mogelijk uit dankbaarheid voor 2017, hier nog wil headlinen, dan zou je wel gek zijn om haar niet met open armen te ontvangen. Als ze over enkele jaren alleen nog stadiontours speelt, zullen we nog heel nostalgisch zijn naar deze avond.
Rock Werchter 2025
