Ergens in het charmante landschap dat zich uitstrekt tussen wereldster Taylor Swift en indie darling Phoebe Bridgers dook enkele jaren Lizzy McAlpine op. Is ze na een uitverkochte show in AFAS Live nu helemaal klaar voor de festivals?
Het Belgische concert van Lizzy McAlpine verhuisde eerder deze week noodgedwongen van het grote Vorst Nationaal in Brussel naar De Roma, een veel kleinere zaal in Antwerpen. In Nederland liep AFAS Live echter helemaal vol, en dat was klaarblijkelijk toch even wennen voor McAlpine, die tijdens haar vorige tour in 2022 nog in de Tolhuistuin speelde. ‘This is wild‘, zei ze zeker vijf keer.
Haar muziek bleek – met dank aan zes muzikanten – vlotjes een grotere zaal te vullen. Openingsnummer ‘The Elevator’ – met een jankende countrygitaar die op de plaat vooral daar opvalt, maar nu de hele avond mocht meedoen – klonk live zelfs alsof ze The War on Drugs als backing band had uitgenodigd. Op het podium gebeurde er echter weinig tot niets: McAlpine zat op een stoel, met een studiokoptelefoon op haar hoofd, en stond enkel op om naar een verdekt opgestelde piano te pendelen.
Dat was een schril contrast met de podiumprésence van pakweg Maggie Rogers, maar misschien kan het andere artiesten inspireren: zou Lana Del Rey niet veel gelukkiger zijn als ze niet langer zo troosteloos over het podium moest drentelen?
Voor mama
Het hoofdpodium van een festival zal McAlpine op deze manier niet meteen inpakken, maar een mooi plekje in één van de tenten zit er misschien wel in. Zonder instructies aan het publiek gingen er regelmatig lichtjes en handen de lucht in, die haar duidelijk deugd deden. De bedrieglijk vrolijke song ‘All Falls Down’ ging over hoe ellendig ze zich voelde tijdens haar vorige en eerste tour, zei ze. Maar nu vond ze het dankzij een haalbaarder schema wel leuk, drukte ze ons op het hart, al was ze duidelijk nerveus.
Op haar muzikale performance had dat gelukkig weinig impact. Het oude nummer ‘Orange Show Speedway’ – aangevraagd door haar moeder, die ook in de zaal zat – viel even stil toen de tekst haar ontsnapte. Maar verder werkte ze zich quasi chronologisch door een perfecte uitvoering van haar mooie nieuwe album Older, waarvan ze de titeltrack (waarin ze zich zorgen maakt over diezelfde, ouder wordende moeder) op de valreep schreef met twee muzikanten die er ook vanavond bij waren.
Weinig verrassingen dus, op enkele songs van de nieuwe bonuseditie van het album na. ‘Deze stonden oorspronkelijk niet op de setlist’, zei ze daarover, ‘maar ik zag online dat jullie enthousiast waren.’ Én een hele mooie cover van ‘A Case of You’ van Joni Mitchell: ‘I could drink a case of you, darling‘, zingt Joni daarin, ‘and still be on my feet‘, een dubbelzinnig compliment dat eigenlijk ook wel op McAlpine van toepassing is. Je krijgt er misschien niet genoeg van, maar je zal er ook niet van omvervallen.
