Het is inmiddels tradtie: de ouverture van Amsterdam Dance Event 2024 werd gisteren opnieuw verzorgd door het Metropole Orkest dat dit keer een eerbetoon bracht aan de 18 jaar geleden overleden hiphopproducer Dilla,wiens invloed nog altijd nazindert. Bijzonder, maar gelukkig kon er nadien ook gedanst worden.
Het was geen typisch ADE-publiek dat woensdag om half zeven al stond aan te schuiven aan de Rabozaal voor het concert van componist Miguel Atwood-Ferguson en het Metropole Orkest. Het leken zo op het eerste gezicht ook geen verstokte hiphopfans. Het orkest zelf, zo leek het, had zijn eigen publiek meegebracht, en hen is mogelijk niet veel duidelijker geworden wie Dilla was of waarom hij zoveel muziekliefhebbers is bijgebleven. Maar muziek spreekt eigenlijk voor zich, toch?
Wel, euh, ja en neen. Dilla zou dit zelf vast geweldig gevonden hebben, aldus zijn moeder Maureen, die het concert bijwoonde. In zekere zin kwamen de oude soul- en funksamples waaruit hij zijn verbluffende beats boetseerde hier weer zo ongeveer uit waar ze ooit begonnen waren, in rijk georchestreerde arrangementen – af en toe leek het alsof soulicoon Isaac Hayes elk moment uit de coulissen kon opduiken. Maar van de grooves die Dilla uit die klanken tevoorschijn toverde bleef weinig overeind.
Bassist Gabe Noel, die ook op Atwood-Ferguson’s eigen plaat Les Jardins Mystiques, Vol. 1 te horen is, en drummer Corey Fonville, deze zomer nog te zien op North Sea Jazz met zijn eigen band Butcher Brown, deden nochtans hun best, maar werden liefdevol versmacht door de kracht van het orkest. De Dilla-producties die Atwood-Ferguson, die zelf vol overgave dirigeerde en ook letterlijk eerste viool speelde, had uitgekozen waren ook niet meteen de meest indrukwekkende uit zijn oeuvre.
Zo hoorden we niets uit de befaamde collectie Donuts of de plaat Champion Sound die hij opnam met producer Madlib, maar vooral de producties die hij maakte voor bands als De La Soul en A Tribe Called Quest toen die al enigszins over hun hoogtepunt heen waren. Het resultaat was niettemin vaak indrukwekkend, maar soms ook een beetje klef, zeker toen het door Dilla gesamplede ‘The Look of Love’, een nummer van Burt Bacharach, godbetert, wel heel erg op het origineel ging lijken. Op zich een mooi project, maar misschien toch eerder iets voor North Sea Jazz.
Amsterdamn!
Gelukkig stonden in Paradiso enkele honderden meters verderop al enkele jonge honden uit Dilla’s thuisstad Detroit te trappelen om het podium in te palmen, met een onstuitbare mix van hiphop, house en onbeleefde woorden die zijn mosterd haalde bij de ghettotech die de stad eind jaren tachtig teisterde. De aanstekelijke chaos op het podium verplaatste zich gaandeweg ook naar de zaal: flessen cognac werden gulzig doorgegeven en een meisje in het publiek bood rapper King Milo spontaan haar billen aan – bij deze was wat de heren ‘Amsterdamn Dance Event’ noemden écht begonnen.
Ook in Club Shelter liet Detroit van zich horen, want daar had de sympathieke Amsterdammer Tom Trago enkele van zijn favoriete DJ’s – waaronder de Duitse Cinthie en Detroit techno-legende Carl Craig, een bewonderaar van Dilla – uitgenodigd voor een back-to-back-set. Met die eerste bleek het erg goed te klikken – ze leken beiden de grootste pret te beleven aan de vrolijke vocal house die ze het publiek in mikten.
Met Craig was het aanvankelijk wat kwader kersen eten – zijn vingers zaten aan alle knopjes tegelijk terwijl hij de avond flink naar links stuurde. Maar na verloop van tijd raakten ze steeds beter op elkaar afgestemd – ‘200 BC‘, een eigen track van Trago waarin vanavond opviel hoezeer Craig’s ‘At Les‘ erin doorschemert, was het ideale bindmiddel – en de dansvloer stond nog goed vol toen de muziek om vijf uur eindigde.
Gelukkig hebben we nog vier dagen te goed!
Amsterdam Dance Event 2024
