Vijf jaar na zijn vorige Nederlandse optreden – toen op Down the Rabbit Hole – maakte Sampha het dit keer lekker gezellig in het Koninklijk Theater Carré.
Sampha Sisay maakt dolgraag muziek, maar hij is ook nogal verlegen. Daarom werkte hij jarenlang in de schaduw van anderen, en duwde hij zijn eigen debuut voor zich uit, terwijl hij de verwachtingen voelde toenemen. Dat gevoel vertolkte hij in 2017 treffend in de openingssong ‘Plastic 100%’ van zijn eerste plaat Process, waarmee hij gisteren ook zijn show opende. “Magnifying glass upon my face,” zong hij. “It’s so hot I’ve been melting out here. I’m made out of plastic out here.” Een mooie metafoor ook voor hoe het soms moet voelen om in een totaal uitverkochte zaal op het podium te stappen.
De podiumopstelling was behoorlijk intiem voor dit toch redelijk grote publiek. Sampha en vier nieuwe bandleden stonden dicht bij elkaar in een halve kring, hijzelf achteraan maar wel in het midden. Ook de belichting was erg bescheiden, met bijna alleen maar wit en geel licht dat de performers dicht op de huid zat. Het statige decor van Carré verdween zo in de duisternis, waardoor alle aandacht naar het podium ging. Maar de zanger heeft duidelijk aan zelfvertrouwen gewonnen: het duurde niet lang of hij verliet zijn laptop en keyboard om vooraan op het podium een dansje te wagen.
Een andere ‘Piano’
Er viel dan ook best wat te dansen vanavond, want de nadruk in de nieuwe band – en op de nieuwe plaat Lahai – ligt op de percussie, die live vaak nog wat sterker in de verf werd gezet. Verder bleek Sampha eerder geneigd om zijn nummers uit te kleden – tijdens ‘Without’ speelde de band zelfs bijna alleen maar percussie (net als tijdens het recente ‘Tiny Desk Concert‘). Vaker waren het zijn volle pianoklanken die de kroon spanden, soms met verrassend resultaat. Tijdens ‘(No One Knows Me) Like the Piano’ zong hij de melodie die een hit werd, maar vonden zijn vingers vooral toetsen die in het nummer normaal niet te horen zijn, waardoor het plots weer helemaal fris klonk.
De ingetogen sfeer in Carré was totaal anders dan die op pakweg Pukkelpop in 2017, waar de nummers door enthousiast op en neer springende adolescenten van a tot z werden meegezongen. Daar zat de ticketprijs vast voor iets tussen, en de wat plechtige omgeving. We hopen dat de man deze zomer nog eens opnieuw langskomt voor een iets uitbundigere festivalset. Maar het was eigenlijk ook wel erg fijn om hem eens aan het werk te kunnen zien in de uitstekende akoestiek van een theater vol mensen die speciaal voor hem gekomen waren, en hem aan het einde op een oorverdovend applaus trakteerden. Allemaal gesmolten voor de man van plastic.
