Na vier overvolle festivaldagen clashen in ons hoofd ook de herinneringen. Maar deze tien dingen gaan wij zeker onthouden van Rock Werchter 2024.
1. Het betere Slopewerk
De werkzaamheden op de Slope, het kleinste Werchterpodium, zijn nog altijd een beetje hit-or-miss. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat sommige bands er vooral staan om bevriende boekers te plezieren. Maar er zit ook koren tussen het kaf – in 2018 stond IDLES hier nog op de Slope, dit jaar mochten ze voor de tweede keer het hoofdpodium op. Of ook de minstens even onstuimige post-hardcoreband The Armed en het heerlijke indietrio Dehd na deze editie een dergelijke steile beklimming zullen inzetten valt moeilijk te voorspellen, maar ze maakten in ieder geval indruk. Wie zelf graag een pronostiek wil uitbrengen, kan hier beide concerten herbekijken.
2. Popperdepop
Dua Lipa was niet de eerste popster die Rock Werchter mocht afsluiten, maar misschien wel één van de allerpoppigste – en dat in een jaar waarin er ook een recente Eurosongwinnaar mocht headlinen. Middelmatige popartiesten hoeven we niet te dulden op de Main Stage, maar een superster-in-spe als la Lipa werd terecht met open armen ontvangen. Een uitgebreid verslag van haar show vind je hier.
3. Rok Werchter
Vrouwelijke artiesten kregen dit jaar meer ruimte dan ooit, en die gebruikten ze uitstekend. PJ Harvey overklaste donderdag in de Barn alle mannen die na haar kwamen, The Beaches speelden een verrassend strakke set voor het grootste publiek uit hun carrière, en zaterdag werden we pas echt verwend met behalve Dua Lipa ook nog Róisín Murphy, Arlo Parks, Janelle Monáe, Jessie Ware, The Last Dinner Party, Avril Lavigne en Noname. Voor wie toen nog in zijn tent lag, is de schitterende show van die laatste – een weergaloze rapster in een zomers rokje – hier te herbekijken.
4. Prekers
Veel artiesten passen ervoor om zich in het huidige gepolariseerde klimaat uit te spreken over politiek en zelfs de ellende in de wereld. Mensen gaan natuurlijk ook naar festivals om hun zorgen even te vergeten, maar een hele wei die luidkeels zijn medeleven laat blijken, kan ook een hart onder de riem zijn. Noname en Janelle Monáe waren op dat vlak het meest uitgesproken, al leek die laatste te vergeten dat de Belgen niet mogen stemmen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het Banksy-bootje met vluchtelingen dat op Glastonbury in het publiek verscheen tijdens het concert van IDLES had geen uitreisvisum gekregen, maar ‘Danny Nedelko’ werd luidkeels meegezongen, en hun hele show was traditiegetrouw een welgemeende ‘fuck you’ naar al wie de weg naar een betere wereld probeert te versperren.
5. Tentverwend
Vorig jaar was er heel veel te doen om de nieuwe Barn, waar het heerlijk toeven was, maar soms lastig om binnen te geraken. Bovendien gingen de poorten achteraan onherroepelijk dicht, waardoor wie buiten stond nauwelijks nog kon meegenieten. De organisatie heeft dat gehoord en goed geluisterd: de tent bleef nu open achteraan, en de gevreesde rode kruizen bleven veel vaker achterwege. Dankzij een ingenieus systeem met twee zijgangen waarlangs je binnen en buiten kan of op de tribunes kan klimmen, was het overigens ook mogelijk om als een heuse VIP op je dooie gemak bijna helemaal naar voor te wandelen. Niets meer aan doen, Schuer, zo is het perfect!
6. Karikaturen
Enkele artiesten vielen dit jaar op omdat ze wel heel stereotiep opgingen in hun genre. Parkway Drive toonde zich donderdag op de main een karikaturale metalband, met veel vuurwerk, gespierde gitaarsolo’s en een fistpumpende frontman. Best amusant, maar toch meer iets voor Graspop. Avril Lavigne kiest op haar 39ste nog steeds voor de zware makeup en de cartooneske outfits waarmee ze als tiener generaties punk chicks inspireerde. Måneskin hangt van de rockclichés aan elkaar, maar bezondigde zich als vrijdagheadliner niet aan al te veel flauwekul, al blijven hun songs natuurlijk wat ze zijn. En Khruangbin, hoewel muzikaal best verdienstelijk, bleek toch een beetje miscast op het hoofdpodium met een onbewogen performance die hun reputatie als producent van smaakvol geluidsbehang alle eer aan deed.
7. Heeaadliineeerzzz
De gevestigde headliners toonden zich gul dit jaar. Lenny Kravitz vroeg en kreeg twee uur podiumtijd, Foo Fighters zelfs twee uur en een half. Dat was in beide gevallen toch een beetje te veel van het goede, en bovendien kon ook hun opbouw beter. Beide verschoten ze al heel wat kruit in het eerste uur, om vervolgens te meanderen en slabakken, vermoedelijk omdat ze zelf op hun leeftijd ook wel een adempauze kunnen gebruiken. Als wij Dave Grohl waren – quod non – zouden wij het prachtige nieuwe nummer ‘The Teacher’ – lang, redelijk kalm en nog vrij onbekend – niet tot half één op een zondagnacht hebben opgespaard. Ermee openen was een veel beter idee geweest. En wat minder ‘Let Love Rule’ was ook prima geweest, Lenny. Less is more.
8. Bol af met die bonnen
De overheid verplicht sinds dit jaar datfestivals de prijzen van eten en drinken behalve in bonnen ook in euro’s afficheren. Je kon dus eindelijk zonder hoofdpijn zelf vaststellen dat 4,2 bonnen voor frieten met stoofvlees 14,70 euro is, en 4,3 bonnen voor ‘loaded fries beef stew’ 15,05. Blijft de vraag waar die verdomde bonnen, die je eerst aan een raampje op een bandje of betaalkaart moet laden, dan in godsnaam nog voor nodig zijn, als iedereen een bankkaart of betaalapp op zak heeft. Het moet toch te regelen zijn dat het festival ook van de digitale betalingen gewoon zijn procentje afroomt. Of zou het hen dan echt te doen zijn om de inkomsten uit bonnen die wel verkocht, maar nooit gebruikt worden? Dat zou eigenlijk toch wel treurig zijn.
9. Krasse(nde) knarren
De gemiddelde leeftijd van de artiesten lag dit jaar wat lager dan gewoonlijk, ook bovenaan de affiche. Toch wist het festival enkele legendes te strikken die bescheiden genoeg waren om geen al te hoge spot te eisen. In de Barn was donderdag Jane’s Addiction te aanschouwen, mét de geweldige Dave Navarro op gitaar, en de geniaal onuitstaanbare Perry Farrell aan microfoon en onduidelijke draaiknoppen (nee kids, die meneer klinkt niet zo omdat hij al 65 is, zo zong hij in de jaren 80 ook al). En op de main mochten Chrissie Hynde en haar Pretenders zondag nog eens tonen dat op rock’n’roll geen leeftijd staat. De setlist kon beter, maar de spirit is onaangetast, en Hynde stond erop organisator ‘Heurmen’ Schueremans persoonlijk te bedanken voor dit mooie, zonnige plekje op de line-up.
10. Eersteklas
Ook van onzentwege: een dikke merci aan Herman en zijn uitgebreide team, want ondanks de moeilijkheden die veel organisatoren dit jaar ondervonden om de grootste vakjes bovenaan de affiche te vullen, was dit in de breedte één van de sterkste line-ups in vele jaren, tenminste naar onze mening. Er stonden heel wat stevige rockacts van vroeger en nu, er stonden meer vrouwen dan ooit, er was pop en soul en rap en R&B en punk en metal en een fanfare die house speelde. Het was een prachtige jaargang, en we gaan er nog lang van nagenieten. Tot volgend jaar!
Rock Werchter 2025
