Dat Werchter Boutique dit jaar gewoon ‘Metallicadag’ zou gaan worden, werd meteen duidelijk. Reeds ver voor de middag kleurden de straten rondom de wei zwart van het volk. Metallica T-shirts bestaan er in tientallen verschillende versies, maar zwart zijn ze altijd. De dragers ervan: doorwinterde rockers van een jaar of vijftig, en jonkies die het eerste levenslicht nog moesten zien bij het te perse gaan van the black album, inmiddels alweer twintig jaar geleden.
Onder een loodzware middagzon, het kwik steeg vlot tot boven de dertig graden, trapte Gojira deze veelbelovende dag op gang. Als eerste konden zij kennis maken met het fenomeen dat ook de rest van de geprogrammeerde groepen zou moeten trotseren: negentig procent van de aanwezigen wachtte de komst van de enige echte headliner van de dag af. Liefst met een frisse pint in de hand, ergens achteraan op één van de weinig beschaduwde plaatsjes die de Werchterse weide te bieden heeft.
Dat Channel Zero een thuismatch speelde, viel niet onder stoelen of banken te steken. Onder hun loeiende drums, en snedige gitaarriffs liep de wei langzaam maar zeker vol. Frankie De Smedt – Van Damme en de zijnen staan enkele jaren na hun comeback nog steeds aan de top van de Belgische metalscene. Een plek waar het eenzaam vertoeven is. ‘Suck My Energy’, het blijft een meesterwerk, klonk beter dan ooit. En het afsluitende ‘Help’ kreeg het, inmiddels talrijk aanwezige, publiek voor het eerst aan het zingen. Al zijn brullen of schreeuwen ongetwijfeld betere woordkeuzes.
Hiermee was de toon voor Mastodon dan ook gezet. Zij gingen ongeremd door op de vibe die door Channel Zero gecreëerd werd. Drums en gitaren, alsook decibel- en thermometers bereikten een recordhoogte. Getatoeëerde armen werden van een laagje zonnecrème voorzien door ingehuurde meisjes die zich met zichtbaar veel plezier van hun taak kwijtten, en ook de kraantjes met gratis drinkwater konden op veel bijval rekenen. Mastodon is een groep die er stààt, voor zij die er niet bij waren: herkansing volgende maand.
Soundgarden was misschien wel de spreekwoordelijke vreemde eend op deze pinkstermaandag. Als eerste grungeband kenden zij eind jaren tachtig commerciële successen, om nadien van de voorgrond te verdwijnen. Chris Cornell is nog goed bij stem, de songs zitten hen nog in de vingers, maar het klonk toch allemaal iets te veel als op automatische piloot. Lichtpunt was drummer Matt Cameron, die voor de gelegenheid bij generatiegenoten Pearl Jam teruggehaald werd.
En dan dé afspraak van de dag voor meer dan 50.000 enthousiastelingen. Een afspraak werd er ook gemaakt met de zon, die zich voorzichtig achter de bomen zou laten zakken. Metallica zou de temperatuur wel weer de hoogte injagen. En hoe! Na de opener ‘Hit The Lights’ gierde meteen het strakke ‘Master Of Puppets’ door de boxen. Metallica is méér dan een Metalgroep, het is een machine, de betere dj die een hele wei in vervoering en aan het bewegen brengt. ‘Metallica’, ‘The Black Album’, ‘De Zwarte’, wat u verkiest, werd in zijn geheel gebracht. Met ‘One’, het podium werd één grote lasershow, en ‘Seek And Destroy’ werden we huiswaarts gestuurd. Het zweet parelde nog wat na op mijn voorhoofd, het was warm en heet geweest, maar in het naar buiten wandelen, vielen de rillingen over mijn armen niet te onderdrukken…
Ken je de Festival Cadeaukaart al? »Het cadeau voor feestend Nederland, in te wisselen bij meer dan 1.000 festivals.
