Het is vrijdagochtend, 07.30 uur. Waar Ed de snooze-knop normaliter niet schuwt staat hij vandaag direct naast zijn bed. Hij wandelt naar het espresso apparaat, warmt het water op en loopt in één ruk door naar zijn werkplek. Gisteren heeft hij de printer maar weer eens van zolder gehaald en gecontroleerd of alles nog werkt. Uit deze printer komt niet veel later het Best Kept Secret 2014 blokkenschema rollen. Ed pikt zijn koffie op, pakt een groene en een rode marker uit het pennenpotje en gaat aan de eettafel zitten. Met de rode marker omcirkelt Ed de acts die hij absoluut niet wil missen, met de groene marker omcirkelt hij de twijfelgevalletjes. Na een halfuurtje markeren aanschouwt hij het eindresultaat. ´Nondeju, dat wordt een lastig verhaal,´ concludeert Ed. Op de eettafel ligt inmiddels een rood-groene kleurplaat.
Ed is 50 festivalzomers jong en een doorgewinterde concert- en festivalganger uit het zuiden des lands. ‘Ooit zag ik Joy Division nog spelen’, zegt hij met enige ongepaste vanzelfsprekendheid. De energie en het enthousiasme waarmee hij zijn eerste Best Kept Secret dag ingaat is derhalve vertederend. Kenmerkend is dat zijn – inmiddels opgevouwen en in zijn broekzak opgeborgen – blokkenschema aan de onderkant het meest gekleurd is. De acts van stage Three en Five hebben zodoende zijn grootste aandacht. ‘Nieuwe bandjes ontdekken, heerlijk’.
Als Best Kept Secret nog een ambassadeur wilt strikken, dan tippen wij Ed. Hij is dé personificatie van de festivalganger die de organisatie met het totaalconcept aan wilt spreken. Zijn nimmer aflatende drang om zijn favoriete kleine én grote bands te aanschouwen in combinatie met een enorme portie (bourgondische) gezelligheid maken hem tot ons persoonlijke stijlicoon. Zijn leeftijd is natuurlijk bovengemiddeld, maar het plezier en het genot dat uit zijn ogen fonkelt is tijdloos. Alsof voldoening geen grenzen kent reikt zijn glimlach steeds verder tot aan zijn oren. En dat niet alleen van de vele mooie optredens, maar ook van de Jupilers, de Pulled Pork burger, de zon en van de medemens. Ed geniet, de mensen om hem heen ook.
‘Weet je wat het is’, zegt hij. ‘Ik heb natuurlijk door de jaren heen al heel wat gezien. Veel festivals hebben geen verrassingen meer in petto. Daar weet je wat je krijgt te zien, maar op Best Kept Secret niet. Hier gaat mijn muziekhart echt harder kloppen.’
Qua bezoekersaantallen heeft het festival ten opzichte van de eerste editie in 2013 geen vooruitgang geboekt. Qua sfeer en beleving wel. Waar we het vorig jaar konden concluderen dat het festival al vroeg volwassen is, maar het publiek nog wat onwennig, zien we dit jaar dat de bezoekers zich als vissen in het water over het terrein manoeuvreren. Routineus weet het publiek haar weg te banen tussen de diverse podia, barren en eetstands. Alles gaat in een rap tempo, maar het is nergens druk of hectisch. Het afrekenen met een chip in je festivalbandje is wellicht nog niet voor iedereen even ideaal (waarom hebben sommigen een paar minuten nodig om te bestellen terwijl anderen dat binnen enkele luttele seconden doen?), maar zorgt in elk geval voor orde. Voordringen is geen optie meer, gewoon aansluiten in de rij en op je beurt wachten. En ook die orde past bij Best Kept Secret.
Alles klopt gewoon, zo concluderen we wanneer de eerste dag op zijn eind loopt. Evenals vorig jaar is Friendly Fire erin geslaagd een fantastisch georganiseerd festival neer te zetten, waar orde en netheid de boventoon voeren. Maar dit jaar is er meer. De festivalvibe hing voor het eerst écht in de lucht. Waar het optreden van o.a. Arctic Monkeys vorig jaar nog met een licht aangetrokken handrem werd gevierd, krijgt Pixies alle remmen los. Na ongeveer een half uur spelen komt de band en later ook het publiek in extase. Er gebeurt iets prachtigs. Niemand die het verwacht had. Een goede performance werd bij voorbaat op zijn minst in twijfel getrokken. Toch klaarde de band het klusje, en hoe. De euforie na afloop van het concert was vergelijkbaar met die na onze onverwachte 1-5 overwinning op Spanje op het WK-voetbal. (Of voor de Belgen; wellicht na de winnende van Driesje Mertens tegen Algerije?) Pixies windde de weide om haar vinger met een souplesse die ondergetekenden nooit eerder van de band gezien had. Waaw!
Nog na-dampend van het avontuur dat Pixies heet lopen we naar stage Two. Caribou speelt daar. Onderweg zien we dat het publiek zich vermaakt met feestelijkheden zoals je die enkel op festivals ziet. We zien volwassen mannen de avond van hun leven hebben dankzij een fluitje en stoepkrijt. De schommels in de bomen worden op dit tijdstip gebruikt voor de meest krankzinnige capriolen. De onwennigheid is eraf. Men voelt zich thuis.
Ook de in grote getale aanwezige Belgen voelen zich thuis getuige het (normaliter on-Belgische) nationalisme dat zich uit in de aanwezige voetbalshirts, vlaggen, vreemde hoofddeksels en schmink. De extravagantie waarmee vooral Nederlanders zich tijdens voetbaltoernooien presenteren op festivals zien we voor het eerst ook bij onze zuiderburen terug. De ganse natie is trots op de ‘Gouden generatie’ en draagt dit uit tijdens het festival. Voetbal en festivals blijft een vreemde combinatie, maar het Best Kept Secret publiek kan het waarderen. Nederland omarmde de gekleurde Belgen en gunde hen het beste. Zoals het hoort. Heel leuk om te zien en goed voor het saamhorigheidsgevoel.
Dag één loopt op zijn eind. Wat een energie, wat een vrolijkheid en wat een geweldige muziek! Zoveel energie dat de beentjes bij sommigen nog kriebelen. Gelukkig draait St. Paul op stage Four tot 2 uur ‘s nachts zijn platen zodat wij de adrenaline van de dag eruit kunnen dansen. Ook op de camping kan nog niet iedereen het opbrengen om te gaan slapen. Een groep van 50 mensen zit nog knus bij elkaar bij area Zero. Een plek op de camping waar je tot 4 uur ‘s nachts biertjes kan drinken, patatten kan eten en kan tafelvoetballen. De groep zit dicht bij elkaar met in het midden op tafel een kleine Bose Sounddock. Iedereen heeft zijn eigen verzoekjes en viert zijn eigen (ingetogen) afterparty. ‘Ik wil James Blake horen,’ schreeuwt de jonge Kyra hoog boven de menigte uit.
Een heeeeeeeel klein smetje op de eerste festivaldag was het tamelijk grauwe weer. De zon liet zich slechts heel schaars zien. Dat was tijdens de eerste editie in 2013 drie dagen op rij het geval. Het was daarom geweldig om op dag twee onze tent open te ritsen en vervolgens een strak blauwe hemel en veel zonneschijn te aanschouwen. ‘Yes, vandaag is ‘ie er, de grootse BKS-afwezige tot nu toe’.
Het beloofde sowieso een fantastische dag te worden. Voor elk wat wils. Zomaar een greep uit het programma: Nils Frahm, Moss, Mogwai, Slowdive, Afterpartees, Babyshambles, Metronomy, The War On Drugs, Together Pangea, Franz Ferdinand, Larry Gus… Ga d’r maar aan staan.
We zijn vandaag vroeg op het terrein en besluiten een extra verkenningsronde te houden. Ons oog valt op de Jupiler bierbar, die in het water in de stijgers is gezet. Die kunnen we natuurlijk niet zomaar voorbij lopen. We bestellen twee koude pinten uit bijpassende glazen en toasten op het terras in de zon op onze tweede festivaldag. Opeens hoor ik een bekende stem. Ik kijk over mijn schouder en ik zie Hugo pootjebaden. WTF! Hugo? ‘heuuuuuujjjj buren’, schreeuwt hij ons enthousiast toe. Hugo is de boeken ingegaan als onze olijke buurman van Best Kept Secret 2013. Hij kwam toen vooral voor de gezelligheid, Macklemore & Ryan Lewis en Bloc Party. Hij had het geweldig naar zijn zin gehad en heeft dit jaar zijn vriendin en enkele vrienden weten te enthousiasmeren om met hem mee te gaan. Dit jaar heeft hij vooral zijn zinnen gezet op Franz Ferdinand. Ook spreekt hij lovend over het optreden van Interpol, een dag eerder in stage Two. ‘Ik kende hen niet, maar ik ben fan voor het leven geworden’. Ook de bezoeker met een minder gekleurd en alternatief blokkenschema doet dus zijn ontdekkingen.
We zien vandaag geweldige optredens. We laten de touwtjes af en toe een beetje vieren en verkiezen soms de zon boven één van de vele veelbelovende bandjes op één van de kleinere podia. In alle eerlijkheid, deze dag staat voor ons vooral in het teken van het optreden van The War On Drugs. Voor ons de band met hét album van het jaar tot nu toe. Toch zijn we benieuwd of ze het grote podium wel aankunnen. Om kwart voor negen trappen de mannen hun set af. De 3 kwartier die daarop volgen vliegen voorbij. Wat was dit geweldig. De band heeft zich live van zijn beste kant laten zien en heeft het hele veld meegekregen. We mogen concluderen dat niet alleen The War On Drugs inmiddels volwassen genoeg is, maar ook het Best Kept Secret publiek. Het hield de aandacht vast, en dat terwijl de set allesbehalve uit hapklare radiohits als ´Red Eyes´ bestond. Men toonde respect voor de band; typerend voor Best Kept Secret.
We komen Ed tegen. Hij heeft inmiddels een paar andere, comfortabelere schoenen aangetrokken. ´Ik heb gisteren zoveel meters gemaakt dat ik er blaren van heb gekregen, ik ben helaas geen 18 meer.´ Ed bijt door en zet een eindsprint in zodat hij het einde van Together Pangea kan zien. Over zijn schouder schreeuwt hij nog, ´Jullie schrijven een verslag toch? Zet daar maar in dat ze volgend jaar Spa Rood moeten verkopen, Spa blauw komt al uit de kraan. Maar ik moet gaan nu. Veel plezier nog´. Inderdaad Ed. Ook wij mistten Spa Rood, aandachtspuntje!
We bekijken daarna het optreden van CHVRCHES terwijl de mannen gebruik kunnen maken van één van de aanwezige ´Pee-trees´. Oftewel, een pisbak aan een boom. Het kenmerkt de juiste balans tussen creativiteit en praktisch nut op Best Kept Secret. Dit zijn de details die het festival bijzonder maken. Langzaamaan maken we ons op voor Franz Ferdinand. We hadden er een beetje een hard hoofd in. Is de band die de Alpha-tent van Lowlands 2013 nog op zijn kop zette wel de juiste headliner voor Best Kept Secret? Dit publiek zal toch meer sympathie hebben voor bijvoorbeeld Pixies en Elbow? Niets bleek minder waar. De Schotten gaven een weinig verrassende, maar uitermate sterke show weg die erin ging als koek. De aanwezigen die hun kritische blik gedurende de show behielden moesten dat volgens ons vooral uit principe van zichzelf. Want feesten op Franz Ferdinand is natuurlijk niet hip. Soit. Wij dansen gewoon mee.
Franz Ferdinand flikt wat Pixies ook flikte. Mainstage verandert wederom in een kolkende massa en het publiek lijkt de schroom van de eerste editie geheel van zich afgegooid te hebben. Dat werd later bevestigd na het optreden van Larry Gus in stage Five. Minutenlang scandeerden de aanwezigen zijn naam. De honger was na het laatste optreden van de dag nog niet gestild. Die van ons ook niet, maar dan letterlijk. We pakken als slaapmutsje een verse stroopwafel en keren voldaan terug naar de camping.
Dag drie. Wederom schijnt de zon. We scoren een kop koffie en een croissant en nemen vervolgens een frisse douche. We kunnen ons niet herinneren dat we ooit eerder een dergelijk grote festivaldouche hebben meegemaakt. Het is niet alleen groot, maar ook schoon. Er komt veel en warm water uit de douchekop. Ook voor sanitair slaagt Best Kept Secret zodoende cum laude. Fris en fruitig volgen wij het geasfalteerde pad vanaf de ´Pinguin´ naar het festivalterrein.
We spreken vandaag af met Henk en Anjo, die met name voor Elbow en George Ezra een dagje naar Hilvarenbeek zijn gekomen. Hun vrienden Claar en Paul zijn er ook bij. Paul heeft ook een blokkenschema uitgeprint en zijn voorkeuren omcirkelt. Hij toont ons zijn to-do-list. Wij vragen ons af of hij Ed kent. Ook Paul heeft zowat het hele programma aangestipt en heeft nog geen idee hoe hij het praktisch gaat regelen. Stage Five is in zijn geheel gemarkeerd. Aan George Ezra moet hij niet denken. Best Kept Secret is gelukkig het perfecte festival om je eigen plan te trekken, zonder dat het ten koste gaat van gezelligheid met je vrienden. Je switcht binnen no-time tussen de diverse podia, bekijkt je favoriete bands en sluit later zonder enige moeite weer aan bij je eigen groep. Praktisch én plezierig, laten we hopen dat het nog jaren zo blijft.
Met Anjo en Henk kijken we naar George Ezra en The 1975. Wat ons betreft zijn het de twee meest overbodige acts van het programma van Best Kept Secret. Anjo en Henk vinden het fantastisch, evenals de vele gelijkgestemde aanwezigen in onze nabije omgeving. Iedereen heeft het geweldig naar zijn zin. Er staat weliswaar ander publiek om ons heen dan een dag eerder tijdens pak ´m beet The War On Drugs, maar de sfeer zit er minstens net zo lekker in. Het The War On Drugs publiek staat nu waarschijnlijk bij Elephant Stone. Wellicht hadden wij dat ook moeten doen. Toch is het wel zo gezellig met Anjo en Henk. Het overslaan van Elephant Stone was voor ons een muzikale concessie die we deden ten behoeve van het samen zijn. Dat doe je nu eenmaal op een festival. Ook op Best Kept Secret.
Angus & Julia Stone, The Notwist en Belle & Sebastian zijn goede opwarmers voor het avondprogramma en een meer dan welkome afwisseling na de eerdere optredens op Mainstage. Alvorens Elbow begint lopen we nog een keer langs de verschillende eetstandjes: oesters, couscous, kaasfondue, teveel keus om op te noemen. Gezien de tijdsdruk bestellen we toch nog een laatste pulled-pork burger. Terwijl we daarvan genieten aanschouwen we de invasie van doldwaze Belgen die in de slotfase de voetbalwedstrijd met Rusland hebben gewonnen. Enkele ‘Hollanders’ ontvangen hen met applaus terug op het festivalterrein. Iedereen maakt zich op voor de allerlaatste act van het weekend.
We hebben weer een prima plekje in het midden vooraan weten te bemachtigen. Het is gezellig druk, maar nog steeds is het goed mogelijk een biertje te scoren. We staan er samen met Anjo, Henk, Claar, Paul en vele kleurrijk uitgedoste Belgen.
Elbow begint, en hoe. Frontman Guy heeft er duidelijk zin in. De band heeft groots uitgepakt en zijn duidelijk onder de indruk van het prachtige uitzicht, de mensenmassa, het blauwe meer, de groene bomen en de ondergaande zon. Het is een prachtig plaatje. De nummers worden met een enorme overtuiging en veel bombast gebracht en slaan in als een bom. Handen gaan massaal de lucht in (al dan niet op verzoek op Guy).. We kijken om ons heen en zien dat het goed is.
Elbow blijkt de perfecte afsluiter voor het perfecte festival. Dat geldt voor iedereen; met of zonder gekleurd blokkenschema.
Best Kept Secret 2014
