De beide hoofdpodia op Graspop zijn naar het westen gericht. Op zonnige dagen is er daardoor nauwelijks schaduw, niet voor het publiek, maar ook niet voor de vaak lichtschuwe bands die er overdag aantreden. En dan is het tanden bijten.
Het was gisteren al warm op Graspop, en het wordt de komende dagen nog warmer. Voor festivalgangers is het dan zoeken naar een beetje schaduw op de weide, maar voor bands is er geen ontkomen aan. De hoofdpodia baden volledig in het zonlicht, de zon schijnt recht in hun gezicht. Dat is voor alle artiesten een uitdaging, maar de leden van metalbands hebben vaak lange haren en donkere kleren en streven een duistere sfeer na. Hoe doe je dat terwijl je door de zonnestralen gegeseld wordt?
Bandana’s bij Beartooth
De eerste band die we gisteren het hemelse vuur zagen trotseren was Beartooth, een metalcoreband uit Ohio. Zanger Caleb Shomo draagt gelukkig zelfs voor fotosessies een bandana, dus die kwam gisteren goed van pas als zweetband. Het zwarte jasje dat hij droeg zag er daarentegen erg warm en niet erg waterdoorlatend uit, en dat vloog dus al snel aan de kant.
De band had ondanks het vroege uur – ze waren al aan de beurt om twintig over drie – heel wat vuurwerk besteld, waardoor het op het podium nog warmer werd. Maar Shomo leek te vinden dat wie niet tegen de hitte kan dan maar uit de keuken moet blijven, en liet niet na om het bij elke versnelling in de muziek op een molenwieken te zetten dat zijn bandleden mogelijk enige verkoeling bracht. Met de enigszins woeste gezichtsuitdrukking van een marathonloper die er bijna doorheen zit, haalde hij het einde van de show, die met de intense nieuwe nummers ‘The Past Is Dead’ en ‘The Last Riff’ op een hoogtepunt eindigde.
Vol in de zon met Mastodon
Even later was het de beurt aan Mastodon, een band die eigenlijk beter verdient. Zeker zanger-bassist Troy Sanders (met zijn lange baard en lange haren) en drummer Brann Dailor, die steeds vaker de zang voor zijn rekening neemt, werden almaar roder. Het is niet de eerste keer dat we de band in volle zon op het hoofdpodium zagen, op Graspop of op Werchter, maar we vragen ons stilaan wel af waarom ze dat met hun status elke keer toezeggen, in plaats van voor een wat hogere spot in één van de tenten te kiezen. Zou het met hun roots in het Amerikaanse Zuiden te maken hebben dat de hete zon hen niet afschrikt?
Hoe krachtig hun riffs ook zijn, de vele tempowisselingen en kleurschakeringen in hun progmetalsongs komen in een tent vaak toch beter tot hun recht, en de visuals zagen er gisteren ook maar bleekjes uit. Bovendien is de sfeer van hun laatste plaat Hushed and Grim ook niet echt die van een zonovergoten hoofdpodium. Gelukkig was daar aan het einde ‘Blood and Thunder’, en dat beest laat zich nog steeds door niets of niemand temmen.
Doorpakken met Dropkick Murphys
Ook de Amerikaanse Ieren van Dropkick Murphys – nochtans geen metalband – waren niet echt op het weer gekleed, en bijna helemaal in het zwart. Maar zanger Ken Casey en de andere Murphys hebben een uithoudingsvermogen vergelijkbaar met dat van de vele metalfans op leeftijd die gisterennamiddag al al hun drankbonnen in halve liters hadden omgezet en toch uiterst goedgemutst over de heetgeblakerde weide strompelden.
De met Keltische folk en andere doedelzakdeuntjes aangelengde feestpunk van de band bleek perfect om weer wat leven te blazen in de oververhitte weidebevolking, en ze leken vastbesloten om door te gaan tot de laatste festivalganger weer op zijn wankele benen stond. Sommige bands hebben geen last van het weer, maar overstijgen zichzelf als het te nat of te heet is. Go Murphys!
Graspop Metal Meeting 2022
