Na twee goed onthaalde nieuwe platen waren de verwachtingen voor het concert van Korn op Graspop 2022 hooggespannen. Zou de band live ook herboren klinken?
The Nothing van Korn verscheen in september 2019, en de geplande liveshows werden daardoor in belangrijke mate opgeslokt door Het Niets van de COVID-pandemie. Dat stak, want het was hun beste sinds vele jaren, en de opname van de releaseshow die tijdens de lockdown enkele keren gelivestreamd werd maakte grote indruk. Dat kwam deels door de indrukwekkende acrobatieën van de in kabels verstrikte dansers die boven het podium hingen – de coolste circusact die we ooit gezien hebben. Maar ook omdat de band er verbazend strak en intens klonk.
De dansers waren er niet bij gisteren – daar hadden we ook niet echt op durven hopen – en ook van The Nothing bleef bijna niets over in deze gebalde festivalset. Enkel de paranoïde, maar niettemin hoopgevende single ‘Cold’ haalde de setlist. Dat heeft mogelijk ook te maken met het feit dat zanger Jonathan Davis – na het overlijden van zijn vrouw Deven in 2018 – wel heel diep zat toen hij die plaat opnam. Het inspireerde hem tot enkele van de beste songs die hij ooit schreef. Maar het zijn niet per se de gevoelens en gedachten die je elke nacht voor een livepubliek wil herbeleven.
Overdosis blastbeats
Gelukkig was er een nog nieuwere plaat om uit te putten, met de evenmin opbeurende titel Requiem, waarop Davis zelfrelativerend zingt ‘I know this all sounds so cliché. (…) I’m so fed up with who I portray.’ Ook dat nummer (‘Lost in the Grandeur’) kregen we gisteren niet te horen, ‘Start the Healing’ en ‘The Worst Is on Its Way’ gelukkig wel. Het waren de enige songs die hintten naar de band die Korn anno 2022 geworden is. In de break van ‘The Worst’ liet Davis nog eens de grollende scatvocals op het publiek los die enkel Max Cavalera hem nadoet. Dat deed hij gisteren wel vaker, en ook zijn zangstem switchte vaak naar diepe grunts.
Iets meer vertellen over de songs of over hoe het hem en de band de afgelopen jaren vergaan is, deed Davis niet, toch niet voorbij de algemeenheden over de pandemie die we hier dit weekend al zestig keer te horen kregen. De nadruk lag vanaf opener ‘Here to Stay’ op rauw geserveerde riffs, zonder vuurwerk, visuals of andere onzin. Die klonken in de pit niet altijd even strak, al kan dat ook aan de overdosis blastbeats gelegen hebben. Die leken eerder op maat van de achterste rijen gesneden. Frontstage zorgden ze wel voor een eindeloze stroom aan uitgelaten crowdsurfers.
Verontrustende kracht
Dat de band koos voor een relatief kale show is op zich bewonderenswaardig, al konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Davis een beetje teleurgesteld was met de respons vanuit het publiek. Bovendien leek de voorspelbare setlist de band ook tot enige routine te inspireren. Zo werd er halverwege plichtsgetrouw op een doedelzak geblazen, maar zonder dat dat echt bijdroeg tot de spanningsboog. Persoonlijk hadden wij eerder infantiele nummers als ‘Y’All Want a Single’ en de Marilyn Manson light van ‘A.D.I.D.A.S.’ graag ingeruild voor wat meer nieuwe songs.
De snippets van ‘One’ van Metallica en ‘We Will Rock You’ van Queen hadden we ook kunnen missen. Maar gelukkig hadden klassieke songs als ‘Falling Away from Me’, ‘Freak on a Leash’ en ‘Blind’ nog niets aan verontrustende kracht ingeboet. Welkom terug, Korn, blijf volgende keer gerust wat langer hangen op het hoofdpodium!
Graspop Metal Meeting 2022
