Nick Cave vindt steun bij zijn publiek op Primavera Sound 2022

Toen enkele weken geleden het tragische overlijden van Nick Cave’s oudste zoon Jethro Lazenby bekendraakte, werd gevreesd dat hij zijn tour zou annuleren. Maar sinds de dood van zijn zoon Arthur in 2015 is touren voor hem ook rouwverwerking. Dus stond hij zaterdag toch op Primavera Sound, kwetsbaar maar niet verslagen.

Aangezien beeldspraak met paarden sinds Cave een hit scoorde met ‘Bright Horses’ weer helemaal oké is, zal je het ons vast vergeven als we hier schrijven dat de zanger en zijn Bad Seeds briesend de stal uit stormden. Dat deden ze met ‘Get Ready for Love’ en ‘There She Goes, My Beautiful World’, twee daverende songs uit het tijdperk van de dubbelaar Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus, toen Cave live nog vooral zijn duivels ontbond. Deze werden op de voet gevolgd door de donderpreek ‘From Her to Eternity’, waarvan Cave de ‘cry, cry, cry’ de hele avond als een mantra zou herhalen.

Nick Cave and the Bad Seeds © Sergio Albert

Fucking Bauhaus

Bittere tranen zijn er gevloeid, de afgelopen jaren, om jonge mensen die de zanger veel te vroeg ontvallen zijn. En dat is uitgemond in een albumtrilogie waarin Cave, ooit de man van de sardonische murder ballads, de dood noodgedwongen op een veel emotionelere manier in de ogen kijkt. En waarop hij dus over schitterende paarden ging zingen, al wordt die vermoeide metafoor in de song een kopje kleiner gemaakt. Want paarden zijn gewoon paarden, zingt Cave, en hun manen zijn niet van vuur. Maar aan de publieksrespons te horen heeft deze song toch een gevoelige snaar geraakt.

Dat deed ook ‘I Need You’, ogenschijnlijk over een vrouw in een rode jurk, maar geschreven net na het overlijden van Arthur, en door Cave vanavond opgedragen aan zijn ‘jongens’. Hij noemde echter alleen de levenden, ‘Luke and Earl’ (zou het applaudisserende publiek dat doorgehad hebben?), en voegde eraan toe ‘ze zijn hier vast ergens, waarschijnlijk bij fucking Bauhaus’, verwijzend naar zijn onfortuinlijke genregenoten die op hetzelfde moment ergens op een zijpodium moesten spelen.

Altijd uit de toon

Cave liet in zijn bindteksten zaterdag niet na om ook zichzelf in zijn hemd te zetten. ‘Dat was de beste versie van ‘Red Right Hand’ die we ooit hebben gebracht’, zei hij na afloop van die song. ‘Honderden keren hebben we die song al gespeeld, en nooit kan ik de toon houden.’ We zijn geneigd ons hier eerder bij het tweede deel aan te sluiten.

Bij uitstek tijdens deze wereldsong, en ‘The Mercy Seat’ die erop volgde, klonk Cave vermoeid, alsof deze songs hem vanavond eigenlijk gestolen konden worden, en zingen deed hij ‘Red Right Hand’ niet, hij exclameerde het. Wie Cave voor het eerst zag, was vast onder de indruk, want de band was overdonderend als altijd. Maar wie kon vergelijken, had Cave al met veel meer vuur en zelfvertrouwen zien spelen. Vandaag liep hij wat verloren op het grote podium, en leek hij af en toe te verkrampen.

Religieus ritueel

Dat bleek ook uit zijn contact met het publiek, waarnaar hij sinds enkele jaren veelvuldig afdaalt om uitgestrekte handen te grijpen en tekstflarden recht in mensen hun gezicht te roepen. Doorgaans heeft Cave daarbij de volledige controle, en speelt hij met de fans als een kat met een gevangen muis, zijn tere prooi. Maar vandaag had hij een zoekende blik en een kwetsbare, verontschuldigende gezichtsuitdrukking, en verscheen er een oprechte glimlach op zijn gezicht telkens hij echt contact maakte.

Het over de hele namaakweide – paarden zijn gewoon paarden, maar het gras is hier geen gras – meegezongen ‘Into My Arms’ zorgde voor een krop in de keel, en afsluiter ‘Ghosteen Speaks’ leek wel een religieus ritueel, waarbij Cave en zijn bandleden telkens synchroon de armen in de lucht heven. ‘I think my friends have gathered here for me, I think they’ve gathered here for me, to be beside me,’ zong Cave, en ‘I am beside you, you are beside me’, en hij vatte daarmee de kern van dit concert. Eindelijk kunnen artiesten en hun publiek deze zomer weer volop steun zoeken bij elkaar.