De muziek van Twenty One Pilots klinkt doorgaans vrolijk en energiek, de teksten zijn dat vaak allesbehalve. Zanger Tyler Joseph lijkt daarmee te worstelen tijdens concerten, maar dat is de afgelopen jaren eigenlijk zijn handelsmerk geworden.
Op Pukkelpop mocht Twenty One Pilots in 2019 headlinen, in Werchter moesten ze gisteren een plaatsje opschuiven voor Imagine Dragons. In zekere zin geen slechte combinatie, want er zijn wel wat oppervlakkige gelijkenissen tussen beide bands in stijl en sound, en ze hebben zeker ook heel wat fans gemeenschappelijk.
De muziek van Imagine Dragons is in vergelijking echter nogal simplistisch en sloganesk. Twenty One Pilots klinken ook heel toegankelijk, maar dat verhult hoeveel verschillende genres ze absorberen. Ze zijn subtieler, slimmer en gelaagder, maar ook: minder zelfzeker. Niet altijd een troef op het podium, maar de fans houden ervan,
Dat, mocht je je dat afgevraagd hebben, is waarom Tyler Joseph zijn handen en nek zwartmaakt voor concerten. Hij wordt dan Blurryface, het alter ego dat hij introduceerde op het gelijknamige album, en dat al zijn onzekerheden en kleine kantjes verpersoonlijkt. De zwarte verf symboliseert het verstikkende gevoel van twijfel over wat hij heeft gemaakt. En in het beste geval vervaagt ze gaandeweg.
In feite had Blurryface al lang weer weg moeten zijn. In 2016, een jaar na het verschijnen van de plaat, vertelde Joseph aan Rolling Stone dat hij niet dacht dat hij dit op de volgende tour opnieuw zou doen. Inmiddels is het 2022, en nog steeds maakt Tyler Joseph voor concerten zijn handen en nek zwart. Blurryface laat hem duidelijk nog niet met rust. Je ziet dat ook aan hoe hij op het podium staat.
Voor een deel is dat misschien omdat hij zich inleeft in het personage, en daarom niet de vrolijke frontman kan uithangen. Maar het is ook een façade, natuurlijk, een manier om aan dat soort plichtplegingen te ontsnappen, net als de balaclavas die de band droeg zolang de persfotografen toegang hadden tot de frontstage. Je kan een popster willen zijn en worden, en je toch ongemakkelijk blijven voelen op het podium.
Nochtans had de band bij de opnames van hun recente album – in volle lockdown – besloten om de hele ingewikkelde saga rond Blurryface en de anderen achter zich te laten. Maar de onzekerheid ging daarmee niet weg. De eerste nieuwe song op de setlist was ‘The Outside’, waarop Joseph zingt ‘Everybody stand in line, one by one, take a hit, join the club. Kids will try to take my vibes. Or am I on the outside?‘
Beetje flauw misschien, terwijl je op het hoofdpodium van Werchter staat. Maar het gevoel dat eruit spreekt is dat andere, mindere bands toestromen om de fakkel over te nemen – om generatiegenoten Imagine Dragons niet te noemen – en dat het met zijn eigen band voorlopig toch nog niet helemaal is geworden is wat hij had gehoopt. Het nummer ‘Redecorate’ waarmee de laatste plaat afsluit is daarom een voornemen.
Na het bleek uitgevoerde, vrolijk bedoelde disconiemendalletje ‘Saturday’ verzuchtte Joseph ‘I wrote this song to be a radio hit. That didn’t quite work out.‘ Of het nu terecht en begrijpelijk is of niet, zo voelt hij zich dus blijkbaar, al schijnt af en toe de zon. ‘Look at the sky, what a beautiful festival this is!’, riep hij plots uit nadat hij wat sipjes aan de piano was gaan zitten. Misschien lag het aan de bril die hij had opgezet om ‘Mulberry Street’ – een nummer waarvoor ze samenwerkten met Elton John – en ‘Benny & the Jets’ – een song van Elton zelf – te zingen. Dat was een mooie cover.
Minder geslaagd was de slappe medley aan het namaakkampvuur dat aanvankelijk dienst weigerde. Twenty One Pilots die ‘I Can See Clearly Now’ van Johnny Nash en ‘My Girl’ van The Temptations coveren, daar zaten we nu echt niet op te wachten – zeker omdat veel van hun eigen songs in de brandkast bleven. Maar de fans van Twenty One Pilots nemen alle quirks erbij, zelfs als ze een zware plaat op handen moeten dragen voor een egotrip van de drummer. Prettig kan dat nochtans niet zijn.
De zanger nam meer risico toen hij zonder enige bescherming bovenop één van de grote schermen aan het hoofdpodium klom, vele meters boven de grond. We weten niet of het Blurryface of Tyler Joseph was die dat deed, maar hij zou dat beter laten, als hij ooit nog de Elton John van zijn generatie wil worden. Hij schrijft bovendien zijn eigen songs, dat heeft Elton nooit gedaan. Dooft deze band uit zoals het kampvuur, of vinden ze hun vlammenwerpers terug? Het vervolg van de saga zal het uitwijzen.
Je kan het concert van Twenty One Pilots op Rock Werchter hier herbekijken.
Rock Werchter 2022
