Sting blijkt op Bospop 2022 één van de grootste publiekstrekkers, maar er valt nog veel meer te ontdekken in Weert. De line-up van Bospop beperkt zich al lang niet meer tot louter bluesrock of mannen-met-lange-baardenmuziek. Daarom bij deze een diepe duik in de line-up van het afgelopen weekend. De strekking: in Weert zie je een breed programma, variërend van ‘golden oldies’ tot eigentijds (inter)nationaal talent.
1. Cory Henry & The Funk Apostles (Funk / Soul)
Het is even warmdraaien voor het Bospop-publiek. Op de vroege vrijdagmiddag betreedt Cory Henry het podium samen met zijn Funk Apostles. De toeschouwers staan er in eerste instantie wat verstijfd bij, als een stel konijnen dat in de koplampen van een vrachtwagen kijkt. Maar Henry blijkt het breekijzer dat het festival nodig heeft: het begint met zuinige hoofdbewegingen, maar al snel gaan er handjes in de lucht en beginnen de heupen te wiegen op dat kenmerkende four-on-the-floor funkritme. Het wordt uiteindelijk het startschot voor een zonnig en uiterst hartelijk festivalweekend.
2. The Struts (Glamrock)
Wat krijg je als je Queen kruist met AC/DC, Kiss en de Stones? Juist, The Struts! De flamboyante frontman Luke Spiller maakt er een ware show van. Met zijn excentrieke dansbewegingen en intrigerende smokey eyes zou hij zo een liefdesbaby tussen Freddy Mercury, Gene Simmons en Mick Jagger kunnen zijn. Nummers als ‘Could Have Been Me’ en ‘Dirty Sexy Money’ knallen daardoor met passie en verve uit de rocktent. Meer van dit, alsjeblieft!
3. White Lies (Post-punk revival)
Inmiddels heeft de Britse post-punk groep misschien wel bijna elk middelgroot Nederlands festival aangedaan, toch maakten ze op vrijdagmiddag pas hun debuut op Bospop. Dit jaar verscheen het zesde album As I Try Not To Fall Apart. Singles als ‘Am I Really Going To Die’ en ‘I Don’t Really Want To Go To Mars’ hebben het Bospop-publiek kennelijk nog niet bereikt, maar wat maakt het ook uit: de band rondom leadzanger Harry McVeigh kan inmiddels uit genoeg festivalhitjes van hun voorgaande vijf langspelers putten. Het ruim zeven minuten tellende ‘Time To Give’ is één van de onbetwiste hoogtepunten uit de set, vooral dankzij die bezwerende synthsolo.
4. Skunk Anansie (Rock)
Powervrouw Skin is klaar om te rocken. Nog even leek het optreden van Skunk Anansie in gevaar te komen, nadat de band afgelopen woensdag nog een optreden in Luxemburg door ziekte moest afzeggen. Van ziekte, vermoeidheid of algehele malaise lijkt op het podium echter totaal geen sprake. Al vrij vroeg in de set speelt Skunk Anansie de publiekslievelingen ‘Weak’ en ‘Hedonism (Just Because You Feel Good)’, om vervolgens het gaspedaal in te trappen.
Tijdens de tweede helft van de set wordt het ruiger, feller, rauwer. Ook de politieke statements blijven niet uit. ‘Bye Boris’, is met ducttape op bassdrum geplakt, verwijzend naar de inmiddels omstreden Britse premier Boris Johnson. En die term ‘Clit Rock’ achterop Skin’s felgele kostuum staat daar ook vast niet zonder reden. Politiek of niet, de meeste stemmen werft Skunk Anansie dit weekend met haar onvervalste spierballenrock.
5. Träcksäck (Folk)
Hoog tijd voor wat Limburgse cultuur op de zaterdagmiddag. Tren van Enckevoort (accordeonist bij Rowwen Hèze) en Bart Storcken vormen samen het accordeonduo Träcksäck (letterlijk: trekzakken), ontstaan uit liefde voor een ondergewaardeerd instrument. Ze spelen eigen materiaal van hun vrolijke debuutalbum Laeve In De Brouwerie, aangevuld met bekende accordeonhits (waaronder ‘Lambada’ van Kaoma) en een knipoog naar het grote Rowwen Hèze.
De groep wordt tijdens de show geplaagd door geluidsproblemen, waardoor ze zelfs even het podium moeten verlaten. De band lost het gelukkig creatief op: de gitarist draait zijn eigen versterker op tot standje 100 en vult de tijd met een jam, de trompettist toetert een lalala-klassieker boven iedereen uit en bassist Wladimir (eveneens uit Rowwen Hèze) flirt even met het officieuze Limburgse volkslied (“Het is ’n kwestie van geduld…”), totdat het technisch euvel is verholpen. Träcksäck scoort de positiviteitsaward op Bospop 2022.
6. Passenger (Pop / singer-songwriter)
“Ik wil even twee dingen gezegd hebben,” begint Michael Rosenberg – oftewel Passenger – zijn set, “Ten eerste: ik heb één hit en een heleboel andere meuk. En ten tweede: de naam ‘Passenger’ doet vermoeden dat er een hele band komt optreden, maar ik ben vandaag toch echt in mijn eentje. Meer kan ik er niet van maken.”
Sommige acts trekken de aandacht door alle toeters en bellen uit de kast te halen, Passenger doet dat juist door de reinste eenvoud. Eén man met een gitaar, een goede stem en meeslepende liedjes: meer is er niet nodig om het Bospop-publiek te betoveren. Hij benadrukt meerdere keren hoe dankbaar hij is voor het warme onthaal in Weert. Nederland was immers het eerste land dat zijn hitsingle ‘Let Her Go’ omarmde, waaraan hij uiteindelijk veel succes heeft ontleend. Die dankbaarheid is geheel wederzijds, want Passenger bezorgde ons een dik uur lang collectief kippenvel.
7. Juanes (Latin pop)
Halverwege de ‘jaren 00’ was Juanes de koning van Sky Radio. De monsterhits ‘La Camisa Negra’ en ‘A Dios Le Pido’ werden synoniem voor ‘zomer’ en ‘sangria’. Op Bospop laat de Colombiaanse zanger zien nog veel meer aanstekelijke dansplaatjes in huis te hebben. Na enkele wat meer poppy nummers en een uitstapje naar reggae – Juanes covert ‘Could You Be Loved’ van Bob Marley – zijn het toch vooral de latin vibes die de voetjes van de vloer krijgen. De zon prikt ondertussen twijfelachtig door de grijze wolken heen boven de festivalweide in Weert, maar gelukkig was Juanes al eerder ons zonnetje in huis.
8. Son Mieux (Indiepop)
Het zijn multi-instrumentalisten, de dames en heren van Son Mieux. Viool én trompet, bongo’s én saxofoon. De vaste bassist van het collectief ontbreekt vandaag in Weert, maar die plek wordt moeiteloos opgevangen door Quinten Meiresonne, die normaliter achter de toetsen zit. Het is precies die liefde voor muziek die in duizend kleuren van het podium straalt. Op sleeptouw getrokken door de onvermoeibare frontman Camiel Meiresonne, laat Son Mieux de zon schijnen in de rocktent op Bospop. De vierklapper ‘Drive’, ‘Everything’, ‘1992’ en ‘Multicolor’ is de ultieme dosis vrolijkheid op de zondagmiddag. En mogen we die laatstgenoemde al officieel nomineren als dé zomerhit van 2022?
9. BLØF (Nederpop)
Je zou zeggen dat BLØF wel wat gewend is na 30 jaar aan de top van de Nederlandse hitlijsten te hebben doorgebracht. Toch biecht zanger Paskal Jakobsen op dat hij zondagmiddag best wel zenuwachtig is. “Ik besefte dat de grote Walter Trout mij vanuit de backstage gitaar kan horen spelen.” Ondanks de zenuwen speelt BLØF fris en ontspannen; ouwe jongens krentenbrood. “Met elkaar wordt het beter”, moeten ze gedacht hebben.
Afgelopen april verscheen Polaroid, alweer het dertiende studioalbum van de Zeeuwse formatie. Daarvan passeren drie singles op Bospop de revue: ‘Horizon’, ‘Doe Het Dan’ en ‘Bitterzoet’. In het restant van de set vliegen de Nederpop-hits ons om de oren. En welke band van eigen bodem kan dan nog zeggen dat ze ook nog eens vier nummer één hits onaangeroerd laten?
10. Beth Hart (Blues)
Vanaf seconde één grijpt Beth Hart de aandacht. De Amerikaanse maakt er geen geheim van dat ze een nogal turbulent leven achter de rug heeft, met vele ups, maar ook diepe downs in de vorm van verslavingen en psychische problemen. Het lijkt wel alsof ze Bospop in vijf kwartier wil meenemen in de achtbaan waarvan zij al 50 jaar de enige passagier is.
De set start stevig met een ijzersterke cover van Led Zeppelin’s ‘Kashmir’. Nadat Hart haar tanden heeft laten zien, wordt de setting intiemer, al was het maar door die schattige waxinelichtjes op de piano. In elke lettergreep schuilt emotie, de ene rauw en extravagant, de volgende diepbedroefd en naar binnen gekeerd. Ze sluit haar zegetocht af met de bluesklassieker ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James. Inderdaad, liever blind dan doof, want maar zo’n stem kun je urenlang ademloos luisteren.
Bospop 2022
