Wie aan het einde van Amsterdam Dance Event dacht uit te bollen bij Breakfast Club stond een verrassing te wachten: headliners als Helena Hauff, Robert Hood en Jeff Mills gaven er in het pittoreske Zaandam een enorme lap op. Al liet vooral die laatste zich voor dit relatief kleine publiek ook van een onverwachte kant zien.
Op papier had Breakfast Club op zondag één van de strakste line-ups van het hele weekend. Maar hoe zou dat uitdraaien, met al die onvermijdelijke vermoeidheid op elkaar gepakt in een nieuwe locatie – niet langer Radion, maar de Hemkade 48 in Zaandam? Wel, bijzonder prettig: de sfeer was uitstekend, de energie duidelijk nog niet helemaal opgebruikt, en de drukte die veel andere feesten parten speelde was hier zelden of nooit een probleem. Net wat we na dit intense weekend nodig hadden.
Nochtans begon de dag met een portie tegenslag. We waren namelijk heel benieuwd naar de zeldzame liveset van dubtechnolegende Convextion en een duoset van geestesverwanten Deadbeat en Om Unit. Helaas liet die eerste verstek gaan en stonden de andere twee in de Back Room vaak letterlijk voor evenveel mensen te spelen als er op het podium stonden. Heel jammer was dat, want dit was eigenlijk de perfecte muziek om na drie dagen ADE weer bij je positieven te komen.
AceMo(Ma?)
Dus dropen we na verloop van tijd af richting Main Room, al was het verleidelijk om te blijven hangen bij de hartverwarmende taferelen in de toegangshal, waar de onfortuinlijke Oekraiense club Closer even terug tot leven kwam. Maar op het hoofdpodium was de helft van het hippe duo AceMoMa aan zijn set begonnen – wij denken dat het AceMo was, maar we kunnen ons vergissen. Die deed het rustig aan, en speelde verrassend weinig acid en opmerkelijk veel soulvolle vocalen – onder meer in de vorm van de bijna vergeten wereldsong ‘Mine to Give‘ van Photek en Robert Owens. Niet al zijn selecties waren echter even geslaagd: de niet eens zo ironische remix van de hyperactieve retroklassieker ‘Higher State of Consciousness’ van Josh Wink gaf ons niet meteen de indruk dat hij de vibe in de zaal goed gelezen had.
Carista
De man ruimde dan ook vroeger dan gepland baan voor de Nederlandse Carista, die er duidelijk wel met haar volle aandacht bij was, en zichzelf achter de decks in het zweet werkte om alle naden in haar opzwepende, doordachte set – die opende en quasi afsloot met het claustrofobische ‘Coal Mine‘ van Mike Dunn – netjes dicht te meppen. Wat minder stevig had van ons af en toe wel even gemogen – de vrolijke vocalen van ‘Sub 100‘ van Hodge kwamen in die zin als geroepen – maar haar selectie was de perfecte brug naar de liveset van Robert Hood, die aan het einde bijna net zo enthousiast voor haar applaudisseerde als het publiek. En dat was geheel terecht.
Robert Hood
Helaas bleek zijn eigen set eerder afgestemd op een hele grote beurshal dan op de gezellige club waarin hij stond te spelen, met wel heel trefzekere mokerbeats en soms bijna trancey synths die in het licht van de warme, weerbarstige minimal techno waarmee hij ooit bekend raakte enkel konden teleurstellen. Misschien zou Hood stiekem graag eens uitgenodigd worden om de Ziggo Dome in te pakken, en hoopte hij dat er hier vandaag iemand zou rondlopen die daar volgend jaar voor kan zorgen?
Jeff Mills
Afsluiter was Jeff Mills, die lang geleden samen met Hood (en Mike Banks) Underground Resistance oprichtte, en de switchover ging dan ook vergezeld van een uitgebreide bro hug. Mills zagen we dit jaar – na sets op Primavera en Awakenings – voor de derde keer. Kregen we op beide festivals het gevoel dat we zo stilaan genoeg van hem gezien hadden, dan pakte hij ons deze keer weer helemaal in met een set die duidelijk wel was aangepast aan de clubcontext. Niet dat hij er bij momenten geen withete, woedende lap op gaf – noblesse oblige – maar zo nu en dan deed hij één van die razende loops plots onweerstaanbaar swingen met een goedgemikte nieuwe beat uit zijn drummachine. Hij gooide hier en daar zelfs verrassende vocalen in de mix, onder meer die uit ‘Moody‘ van ESG, en zowaar ook die van ‘Jingo‘ van Santana. En er was, naar het einde toe, de heerlijk melige houseklassieker ‘Promised Land‘ van JOE SMOOTH. Hadden wij allemaal nog nooit gehoord in een set van Mills, maar het kan aan ons liggen. De perfecte afsluiter voor een erg geslaagde laatste feestdag.
Amsterdam Dance Event 2022
