James Newell Osterberg Jr. was donderdag de oudste Werchterartiest ooit. Maar zijn intense performance heeft voorlopig opvallend weinig aan kracht ingeboet.
‘If you saw me hitch-hiking, would you pick me up?‘, vroeg Iggy gisteren in een overvolle Barn alvorens de band zijn wereldhit ‘The Passenger’ inzette. Hij heeft dat waarschijnlijk al duizend keer gezegd, maar het raakte gisteren een gevoelige snaar, terwijl we hem halfnaakt op het podium zagen staan. Duizenden kelen schreeuwden ‘yes!’, maar de waarheid is dat een man die er zo uitziet door bijna niemand zou worden opgepikt – en dan hadden we hem nog niet over het podium zien rollen.
Je eerste reactie als je Iggy vandaag on stage ziet verschijnen, met zijn grondig gegroefde lijf en zijn tegentrekkende been, is: hij wordt nu toch echt oud, moeten we deze man zijn pensioen niet gunnen? Maar in tijden van cosmetische ingrepen en camouflage is het eigenlijk best bevrijdend dat een artiest zegt: hier ben ik, zoals ik al decennialang op het podium sta, en zo zie ik er uit nu. Let’s have some fucking fun.
Stem intact
‘I’m only five foot one,’ zong Iggy in de openingssong, over de beperkingen waarmee we allemaal af te rekenen krijgen (zelf is hij een 1 meter 70, toch zo’n 15 cm langer), ‘I’ve got a pain in my neck. What the hell, what the heck.‘ Hij leek aanzienlijk minder beweeglijk dan toen hij hier 15 jaar geleden met de overlevende Stooges Ron en Scott Asheton de Main Stage bestormde tijdens TW Classic. Toen vlogen de zitdekentjes door de lucht, vandaag zouden we het heel wat kalmer aan doen. Dachten we.
Maar terwijl Iggy zich door de uitstekende setlist werkte – de boze nieuwe song ‘Modern Day Rip Off’, ‘Raw Power’ en ‘Gimme Danger’ van de Stooges, ‘The Passenger’ en ‘Lust for Life’ van zijn beste soloplaten – bleek hoe goed zijn stembanden het eigenlijk nog doen. Zijn vocale capaciteiten waren nooit overweldigend, maar zowel de balorige uithalen van de Stooges-songs als het meer Bowie-achtige diepe register van zijn solowerk bleken nog perfect haalbaar, en hij articuleerde uitstekend.
Omringd door een band die veel beter was dan waar ouder wordende soloartiesten het doorgaans mee moeten doen, kregen de bekende songs vaak ook een geslaagde twist mee. Dan nam de band bijvoorbeeld gas terug en schakelde Iggy even over op zijn bezwerende spreekstem, om vervolgens weer los te barsten. Niet omdat de song anders niet te redden viel, maar omdat hij er beter van werd, en spannender.
Hondstrouw
Naarmate zijn oude knoken opwarmden – en het publiek steeds meer uit zijn dak ging – wist de Iggy within zich ook steeds meer aan zijn slepende lijf te ontworstelen. Dan trok hij toch weer de frontstage in of beende hij geagiteerd het podium op en af, om er zich uiteindelijk tijdens ‘I Wanna Be Your Dog’ als een straathond tegenaan te schurken, zoals hij dat al sinds het begin van onze tijdsrekening pleegt te doen.
Wat ook lelijk had kunnen tegenvallen, werd zo een historische Werchtershow, waaraan wie erbij was nog lang zijn verrimpelende hart zal kunnen ophalen. Het is fijn dat zoveel jonge artiesten kansen krijgen op Werchter, maar laten we niet vergeten om ook dit soort iconische krasse knarren te koesteren, zolang ze er nog zijn.
Rock Werchter 2023
