Alle ogen zijn zaterdagavond gericht op Fred again… Het is dé grote headliner van deze editie van Lowlands. Maar de hoge verwachtingen worden niet waar gemaakt: de enorme Alpha is een maatje te groot voor de popdj, die juist van intimiteit en nabijheid zijn imago maakte.
Het is haast niet in te denken dat niemand nog van Fred again.. had gehoord 2,5 jaar geleden. Maar inmiddels is hij toch echt de grootste naam op de affiche van Lowlands, en die populariteit is al een uur voor de show te merken. Het complete festivalterrein is uitgelopen voor de show van de Britse dance-producer en multi-instrumentalist. Het is een act die dan ook perfect bij Lowlands past, en zowel liefhebbers van alternatieve pop, als de ravers, als iedereen daar tussenin (zoals je moeder) aanspreekt. Iedereen komt dansen bij Fred.
Geouwehoer
Maar mensen met die wens komen toch deels bedrogen uit. Dat blijkt al direct in het begin: de eerste 10 minuten is er geen beat te bekennen. Fred blijkt hier vanavond van plan om een genuanceerd en inhoudelijk verhaal te vertellen, maar de vraag is of veel mensen daar in geïnteresseerd zijn. Het leidt al snel tot een grote weekendbespreking en met name op de heuvels en achteraan het veld wordt ontzettend veel gekletst, in afwachting van dansbare anthems.
Die komen er af en toe wel, maar daarna zakt het ook telkens weer in. Het blijft gedurende de hele set een thema: te veel gepraat, te weinig knallers. De sentimentele lieve-jongen-act van de geboren Frederick John Philip Gibson past misschien ook eigenlijk veel beter bij een kleinere concertzaal dan bij een gigantische Alpha. Bovendien vervliegt het geluid buiten de tent, waardoor het buiten slecht te horen is. Als je dan al geïnteresseerd bent om de lange verhalen van Fred te volgen, dan lukt dat eigenlijk nauwelijks door het gekraak van het geluid.
Midden in de Alpha
Natuurlijk zijn er heus hoogtepunten. Uit het niets verschijnt Fred again.. middenin het publiek op een podium. Niet veel later blijkt dit podium een hoogwerker te zijn en stijgt hij boven het publiek uit. Voor het eerst kunnen de bezoekers buiten de tent óók de artiest in kwestie zien (maar nog steeds niet fantastisch horen). Publieksfavorieten ‘places to be’, ‘Marea (we’ve lost dancing)’ en ‘adore u’ krijgen het publiek in beweging. Romy komt nog langs om samen ‘Strong’ te performen.
Daarmee zijn er op zich voldoende hoogtepunten voor een headline-waardige set, maar doordat het telkens in- of uitgeleid moet worden met minutenlange context over hoe de plaat is gemaakt of op welk gevoel de track is gebaseerd, wordt alle flow uit de show getrokken. Het voelt allemaal gewoon wat gezapig aan, zeker na die doordenderende dijk van een show van Justice gisteren.
Fans zullen er op wijzen dat dit nou eenmaal is wie Fred is: iemand die niet plat wil beuken, maar een verhaal wil vertellen. Juist emotioneel wil zijn, en gevoel in zijn set kwijt wil. In tegenstelling tot al die ándere dj’s maar wat plat op wat knopjes wil drukken, wil hij zijn publiek niet alleen meenemen naar hoogte-, maar ook naar dieptepunten. Daar valt wat voor te zeggen, maar dan heb je wel een publiek nodig dat echt constant wil (en kan) opletten, en dat is misschien wat veel gevraagd op dit soort megapodia.
Daarmee blijkt het hoofdpodium van Lowlands een maatje te groot voor de sentimentele verhalen van een van de meest sympathieke artiesten op aarde. De bpm’s mogen worden verhoogd, of de publieksaantallen verlaagd: de keus is aan Fred.
Lowlands 2024
