Deze zaterdag 22 februari staat Opeth in een vrijwel uitverkocht AFAS Live. De Zweedse metalband speelt z’n grootste show van de tour en bewijst helemaal klaar te zijn voor de festivalzomer. De grunts klinken krachtiger dan ooit, terwijl de verstilde momenten de zaal muisstil krijgen.
Met het nieuwe album The Last Will and Testament op zak trekt Opeth dit voorjaar door Europa. In de AFAS Live speelt de eigenzinnige band z’n grootste show in Nederland ooit: met zo’n 6.000 aandachtig luisterende bezoekers overstijgt het de vorige concerten met gemak.
Geholpen door een setlist waarin Mikael Åkerfeldt en zijn kompanen terugduiken in hun omvangrijke catalogus, weet de band als vanouds sterk voor de dag te komen. Mikael klonk zelden beter en de setlist is perfect in balans, inclusief de humoristische onderbrekingen van de frontman. Twee uren vliegen voorbij, we nemen je mee.
Paragraph 4, toch?
Met ‘Paragraph 1’ en ‘Master’s Apprentices’ schiet de band direct uit de startblokken. Zoals we gewend zijn van de progband, zijn we na deze twee nummers alweer ruim een kwartier verder. Mikael heeft het publiek in trance, de menigte verandert voor de gelegenheid in een jaknikker zoals je die nog treft op de Texaanse vlaktes.
Wanneer de band het ons gunt om de nekwervels even te rusten, blijft het publiek ietwat afwachtend en schuw. Zoiets moois, teders en tegelijk krachtigs wil niemand verstoren. Het zal gedurende de gehele avond niet veranderen. Al halverwege het optreden verschijnt het onderstaande bericht op Facebook, typerend voor dit avondje Opeth.
Omwonden rondom te vinger van Mikael vliegen we vervolgens weer van nummer naar nummer, om tussendoor te genieten van de vele anekdotes en flauwe grappen. “Amsterdam, toch?” niet veel later gevolgd door “Ik kan niet geloven dat er hier zoveel mensen zijn. Wat is er in vredesnaam mis met jullie? Wij vinden het geweldig, maar onze muziek is vreemd. Sommigen noemen ons a thinking man’s metal. De iq-score in de zaal moet ongelooflijk hoog zijn…”
Na een onderbreking waarin we ook nog even de verjaardag van Yuki (toetsenist Joakim Svalberg) vieren, is het tijd voor ‘Paragraph 4’ of nee, toch ‘Paragraph 7’. Mikael is zelf even de weg kwijt, maar wisselt moeiteloos naar de nieuwe track.
De grunts zijn terug!
Na de eerste vier nummers viel er al iets op: de grunts van Mikael zijn weer helemaal terug, zoals vanouds. Met twee nummers van het legendarische Blackwater Park en het eveneens sterke Deliverance duiken de heren het ruwere, hardere verleden van Opeth in. De twee nieuwe nummers van The Last Will and Testament, waarin de band duidelijk weer terug gaat naar de roots, sluiten hier perfect op aan. Mikael is het grunten nog niet verleerd. Sterker nog, nooit klonk hij beter.
De setlist van vanavond is natuurlijk genereus in de ruimte voor het nieuwe werk, maar biedt ook nog eens een mooie dwarsdoorsnede van de catalogus. Liefst acht albums passeren, en dan tellen we de anderhalve seconde durende Napalm Death cover ‘You Suffer’ niet mee. Naast een goed overzicht van al het moois dat de Zweden hebben geproduceerd, kent de setlist ook nog eens een goed afwisselende opbouw. Na het sterke begin vol beukers is er in het middenstuk tijd om even bij te komen met ‘Häxprocess’, ‘In My Time of Need’ en ‘The Night and the Silent Water’.
Het middenstuk wordt afgesloten met nieuwe anekdotes van Mikael. Geheel toepasselijk voor het Nederlandse publiek neemt hij ons mee naar de beginjaren van Opeth, toen ze als voorprogramma mochten optreden bij hun idolen: het Nederlandse Asphyx van Martin van Drunen. “Ik heb die gast verafgood. Martin was er, hij rookte wiet en ik zei heel gespannen ‘hallo, meneer Martin’. Ik concludeerde, hij is een junkie, want Zweden is heel anders. Als je in Zweden wiet rookt, ben je een junkie.” Mikael beëindigt z’n woordenstroom met “Ik praat tegen mijzelf. Je hoeft niet te reageren als ik weer zit te ranten”. We zijn vanavond allemaal getuige van Mikael’s interne dialoog.
Een ijzersterk slot
Heel bijzonder is dat we fragmenten horen van ‘The Drapery Falls’, ‘Serenity Painted Death’ en ‘Moonlapse Vertigo’. Dat laatste nummer is naar ons weten alweer bijna twintig jaar niet gespeeld.
‘Paragraph 3’ zet vervolgens de toon, het rustige middenstuk is echt afgelopen. Nog heel even knallen tot we weer naar huis mogen. Met het artwork van The Last Will and Testament op de achtergrond schetst Opeth een prachtige woonkamersfeer. De derde paragraaf blijkt een perfecte opmaat naar het epische ‘Ghost of Perdition’. Met ‘A Story Never Told’, het slotstuk van het meest recente album, volgt er een moment om bij te komen, en energie te verzamelen voor de toegift.
Uiteraard passeert de klassieker ‘Sorceress”‘ om met het dertien minuten lange prog epistel ‘Deliverance’ iedereen nog even murw te beuken. Wat een band, wat een avond.
Graspop en Dynamo Metalfest
Ook deze zomer is Opeth op tour, ditmaal langs de Europese festivals. Graspop Metal Meeting 2025 stond al even op de planning, en middels posters in de AFAS Live wordt tijdens het concert ook onthuld dat de Zweden de laatste headliner van Dynamo Metalfest 2025 zijn. Met de ijzersterke show van ruim twee uur bestempelt Opeth zichzelf alvast als must-see op deze festivals.
Ken je de Festival Cadeaukaart al?Hét cadeau voor feestend Nederland, in te wisselen bij meer dan 1.000 festivals. »
Graspop Metal Meeting 2025
