Britse indie rockband Black Honey tourt deze zomer langs een flinke waslijst aan Europese festivals ter ondersteuning van het vorig jaar verschenen debuutalbum Black Honey. In het Festival CV blikt leadzangeres Izzy Phillips terug op haar ervaringen als bezoeker en als artiest op festivals. Wat zijn de gekste optredens die de band heeft gehad? Met welke muziek zingt Izzy op festivals het hardst mee? En wat is het vreemdste dat ze ooit voor een fan heeft moeten signeren?
Wie is Izzy Phillips?
- Frontvrouw en gitarist van indie rockband Black Honey
- De band werd in 2014 opgericht, in Brighton, England
- Black Honey’s bekendste nummers zijn ‘Corrine’, ‘Spinning Wheel’ en ‘Dig’
- Onder de muzikale inspiraties van de band vallen Garbage, Blondie, en Quentin Tarantino
- Deze zomer heeft Black Honey optredens gepland staan op onder meer Rock Werchter, Mad Cool en Reading & Leeds
“Ik ging voorheen altijd met de gasten naar Reading & Leeds. Gedurende het hele jaar spaarde ik al mijn geld op voor het festival. Ik heb ook van alle vijf jaren achter elkaar dat ik ging de polsbandjes nog. Ik was ook een echte kampeerfanaat. Vroeger volgde ik cadettentraining, dus ik ken alle kooktrucjes die tijdens het kamperen van pas komen. Het beste aan festivals vind ik de hele ervaring en de rock-‘n’-roll. Je gaat met al je beste maten en maakt samen de mooiste herinneringen.”
“Ik weet nog dat ik jaren geleden dacht: ooit komen we op tig andere festivals, maar dan als band. We hebben toen zelfs een keer een pact gemaakt dat geen van ons naar Glastonbury zou gaan totdat we er als band geboekt werden. En dat lukte! In 2017 stonden we er, op de John Peel stage, vlak voor Dua Lipa. Ik denk dat de volgende generatie rocksterren waarschijnlijk nu tussen het festivalpubliek staat, kijkend naar bands als Muse.”
“Het is misschien niet de allereerste, maar ik weet nog dat we op de mainstage van Y Not Festival speelden. Het was de eerste keer dat we op zo’n groot buitenpodium stonden. Dat was nogal een moment voor ons, want we waren kleine, zweterige zaaltjes gewend. Ik dacht nog: “wauw, ik kan een stuk joggen over het podium”! Aan de andere kant was het ook beangstigend om zo’n hoofdpodium te openen. Iedereen zit er maar een beetje in het gras, waarschijnlijk te wachten op een andere band. Vervolgens gingen een paar van onze spullen ook nog kapot. We zagen letterlijk vanaf het podium onze manager het veld over rennen om ons te redden. Ondertussen moesten wij het verbloemen. Ten alle tijde koel blijven is het halve werk wanneer je op een podium staat te performen. Uiteindelijk ging het prima; we hebben sindsdien nog een paar keer op Y Not gestaan.”
“We stonden laatst op INmusic Festival in Kroatië. Onze show clashte met die van Garbage, die op de mainstage stonden. Shirley Manson (de leadzangeres van Garbage) had eerder al eens naar ons getweet, iets als “Black Honey is gaaf, ik vind het top waar ze voor staan”. Ik besloot dat ik per se even gedag moest zeggen, om zo’n fangirl momentje te hebben. Nadat we wat moed hadden ingedronken gingen we op zoek naar de kleedkamer van de band.”
“Ik klopte op de deur, Shirley deed direct open en zei: “Izzy van Black Honey, toch? Ik ben groot fan!”. We begonnen allemaal te schreeuwen en vroegen “dit is fantastisch, hoe ken je ons überhaupt?”. Ze zei meteen: “gefeliciteerd met jullie NME cover! Komen jullie even binnen voor een borrel?”. We waren in de zevende hemel. Ze liet me haar outfits zien, ze gaf me advies, en ze was gewoon zo vleiend over wat wij als band doen. Ze zeggen dat je nooit je helden moet ontmoeten, maar in mijn geval was het perfect. Ik voelde me helemaal niet overdonderd, want ze levelt meteen met je. Ik denk dat alle goede artiesten dat zouden moeten doen.”
“Als je dan toch je helden wil ontmoeten, moeten de omstandigheden wel juist zijn. Ik wist voordat ik op de deur klopte al dat Shirley ongeveer wist wie we waren, dus dat hielp. Heel lang geleden liep ik zo maar John Lydon tegen het lijf, op straat in London. Ik riep naar hem: “Ik heb je boek gelezen, ik ben een meisje, ik zit in een band, ik ben eigenlijk je droomfan!” waarop hij antwoordde: “Coooooool… Je bent niet goed”.”
“Op sommige soorten muziek zou ik op een festival de hele nacht wel door kunnen gaan. Mijn guilty pleasure is wanneer je je laat op de avond richting een metaltent begeeft. Ze zullen tegen die tijd hoe dan ook van die klassieke, old skool nu metal draaien. Ik hou van dat spul: kom maar door met wat Offspring of wat Papa Roach. Die muziek is er wat mij betreft voor gemaakt om bij mee te schreeuwen.”
Bier of wijn?
“Je moet sowieso bier drinken bij festivals. Wijn drinken is illegaal. Tegenwoordig zie je wel wat wijnbars hier en daar, maar volgens mij is dat gewoon een decadent, Europees fenomeen. Als je bij een Londens festival al wijn zou drinken, zou het ranzige, goedkope wijn uit een plastic zak zijn. Bij festivals moet je lauwe, vunzig smakend bier drinken uit een plastic bekertje, waar je minstens 5 euro voor hebt betaald.”
Indoor of outdoor?
“We zijn een beetje vervloekt met het weer op dat gebied. Het regent altijd wanneer we buiten staan te spelen, en de zon schijnt steevast als we in een tent staan. Het hangt voor mij van het publiek af. Tenten zijn intiemer; mijn beste ervaringen waarbij ik op een festival speelde zijn in tenten geweest. Misschien kies ik voor outdoor zodra we groter zijn en mainstages beginnen te headlinen.”
Beste festival anthem: Hey Jude of Wonderwall?
*snakt naar adem* “Hoe durf je! Hoe kun je me dit aandoen? Als ik dan echt moet kiezen, ga ik toch voor ‘Hey Jude’. ‘Wonderwall’ zou er niet zijn als ‘Hey Jude’ er niet was. Je moet het origineel kiezen, niet de namaak. Niet dat Oasis The Beatles direct gekopieerd heeft, maar ze zijn sterk geïnspireerd en ze weten het.”
“Het was heel gaaf om op Truck Festival te spelen. Dat is een festival waar veel jongeren heengaan die onder invloed van allerlei soorten drugs zijn. Voor het eerst moesten pas tegen middernacht op. We kregen toen de grootste circle pit die we ooit hebben gezien, tijdens een nummer dat nog niet eens was uitgebracht!”
“Dat soort gekkigheden zien we continue. Laatst heb ik nog iemands kreeft gesigneerd. Er zit een kreeft in één van onze videoclips, dus vond een fan het een goed idee om een kreeft mee te nemen naar de show. Ik signeer daarnaast vaak borsten, ook leuk. Een paar dagen terug speelden we op een piepklein podium in Zwitserland, dus dacht ik “fuck dit!” en ging ik gewoon op de bar aan de zijkant dansen. Ik ben zelfs nog op m’n kniën over de bar gaan glijden! Waarschijnlijk heb ik dan ook altijd wel een paar blauwe plekken op m’n lichaam, want ik val vaak op het podium. Je leert ermee omgaan: als je valt, rol je simpelweg nog een stukje over het podium heen zodat het expres leek.”
“Coachella. Het zou een fucking droom zijn daar te spelen. Of een ander Amerikaans festival zou al tof zijn. Natuurlijk zouden we graag naar Glastonbury terugkeren, hopelijk op een groter podium. Spelen op een festival als BBC Radio 1’s Big Weekend lijkt me ook leuk, want daar staat altijd zo’n mooie mix tussen rock-‘n’-roll en popsterren. Het is daar zo radio-achtig! Dat vind ik fascinerend; het zou bijna een soort maatschappelijke studie voor mij zijn. Wij zijn heel niche als Black Honey, maar als ik die shows zie, denk ik: “wow, dit is wat het normale, algemene publiek leuk vindt”.”
Welke andere artiest zou je mee willen chillen op een festival?
“Dat is een lastige, want al mijn favoriete artiesten zijn dood. Paul McCartney zou een goede zijn, al is hij meer iemand met wie je graag zou gaan lunchen. Bij de backstage van een festival zou iemand als Josh Homme wel cool zijn. Hij zou je kunnen laten zien hoe alles werkt, en hij zou sowieso zijn eigen decadente drankkastje hebben. Met hem het zou een beetje spannend en gevaarlijk voelen. Ik kan dan ook meteen Brody Dalle ontmoeten, nog een idool van mij. Twee vliegen in één klap.”
“Ten eerste kun je deze tour veel zweet verwachten. Ik denk dat dit een wilde gaat worden. We hebben de laatste tijd veel losbandig publiek voor ons gehad: veel moshpits en veel meezingen. Na afloop van de show maken we ook altijd wat tijd vrij voor de fans. Het voelt goed dat we nu grotere shows doen. Het publiek wordt wilder en er komen steeds vaker fans naar ons toe met brieven en dat soort dingen. Eigenlijk heeft sinds het debuutalbum vooral de fanbase een tandje bijgezet. We hebben het tijdens shows altijd enorm naar ons zin. Ik denk dat we nog steeds zouden spelen als er geen publiek was, in die zin zijn onze shows erg rock-‘n’-roll.”
“M’n favoriete nummer om te spelen hangt veel af van wat ik het best kan zingen. Momenteel vind ik het bijvoorbeeld leuk om de nieuwe single ‘I Don’t Ever Wanna Love’ te spelen, al is het ook lastig omdat ik nog een beetje moet uitzoeken hoe ik hem het best kan performen. Daarnaast spelen we heel graag ‘Spinning Wheel’ omdat het mensen shockeert. Ik lok graag mensen in een vals gevoel van veiligheid waarbij ze zo’n teer gezang verwachten, om ze vervolgens een flinke klap in het gezicht te geven. Ik begin met een soort 90’s Sinatra-homage van gevoelige zang, en vervolgens barsten we volledig los met van dat Tarantino-esque, spookachtige geschreeuw. We brengen het hard tijdens de shows.”
“Eén van mijn tourmaatjes zei voorheen altijd: “neem altijd je zwembroek mee naar een festival, want je weet maar nooit wanneer je zult gaan zwemmen,” wat natuurlijk eigenlijk belachelijk is. Wanneer ga je ooit zwemmen op een festival?”
“Ik wilde bijna zeggen: draag ten alle tijde genoeg zonnebrand, maar dat is zo’n saaie, cliché lifehack. Een leukere en handigere lifehack zou zijn: wees bereid om meer geld uit te geven aan alcohol dan je aanvankelijk klaar voor denkt te zijn. Of neem gewoon een hip heupflesje met je mee, zoals ik zelf zou doen.”
