Into The Woods. Een festival met een drooggelegd zwembad, excentrieke podia en vooral héél véél bomen. Zoveel dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Elkaar kwijtraken is daarom niet ingewikkeld op Into The Woods 2024. Is het even makkelijk elkaar weer terug te vinden? Of is dat toch een lastiger parket? Wij, reporters Elze en Malou, proberen het uit. Hoe lang gaat het duren voordat we elkaar terugvinden? Maar nog belangrijker: wat komen we tijdens die zoektocht allemaal tegen op het festival?
Elze (14:10) – Kop eraf, flunkyball en De Koperen Hond
We zijn los. Je oren en ogen openhouden is het allerbelangrijkst in de zoektocht naar Malou. Toch heb ik nog een extra strategie toegevoegd aan mijn methode om mijn partner in crime zo snel mogelijk terug te vinden. De beste tactiek om Malou te vinden, is zoeken naar gezelligheid, bedacht ik. Misschien zelfs iets met een spelelement.
Al wandelend stuit ik op een rij festivalgangers die met hun hand een halve liter pils strelen. Ze spelen flunkyball. HA! Dat ken ik nog van Radio de Koperen Hond, op Wilde Weide. Smijt een bal tegen een fles, laat de overkant die fles overeind zetten en drink ondertussen zo snel mogelijk je pils leeg. De competitie is hoog, de spanning om te snijden. Ik tik snel een blik weg, mis een paar keer compleet mijn doelwit met gooien (gênant) en zet de zoektocht voort, want tijdens dit spel was Malou helaas nergens te bekennen.
Malou (14:10) – Zweven, Sensation White en progressive house
Na even te hebben gezeten, heb ik mijn tactiek duidelijk: ik moet op zoek naar hoge plekken. Letterlijk en figuurlijk. Mijn compagnon is niet vies van een mooie zweefstatus, en op een uitkijkpunt heb ik beter zicht op waar zij kan zijn. Met dit in mijn achterhoofd, dwaal ik even door de bossen, tot ik uitkom bij dé perfecte plek. Een soort colosseum, van beneden naar boven gevuld met dansende kadavers, veelal in het wit. Ik was me niet bewust van de terugkeer van Sensation White, maar heb bij toeval een wit shirt aan. Ik meng me in de swingende menigte en beklim de trappen naar boven.
Eenmaal boven kijk ik over de witte zee uit. Elze is nergens te bekennen. Wel zie ik wie de muzikale omlijsting verzorgt. Progressive house wonderkind Essy bouwt met iedere plaat aan een set met meer energie en meer ondeugd. De witte zee is het met haar plaatkeuze eens en breidt zich steeds wat verder uit. Helaas bevindt Elze zich niet in de nieuwe aanspoeling. Ik loop de trap naar beneden en vervolg mijn zoektocht elders.
Elze (15:21) – Kabouters, bier en een baarmoeder
Ik loop naar de La Chouffe-bar: een terras met geruite tafelkleden en vooral heel veel volwassen mensen verkleed als dwergen, gnomen, aardmannetjes of hoe je ze ook wil noemen. Sfeervol! Ik voeg me bij de groep en krijg al gauw een kaboutermuts opgezet. Fijn dat ik er nu helemaal bij hoor. Deze La Chouffe is echt heerlijk, maar hoewel Malou niet groot van stuk is, zie ik haar helaas niet tussen de kabouters staan. Ik zwaai mijn volk uit en vervolg mijn pad.
Wat moet dit voorstellen? Een enorm ei? Het ei heeft een ingang, dus ik sta binnen no time binnen. De binnenkant is vleeskleurig, bevat aders en lijkt slijmerig qua structuur. Blijk ik in een baarmoeder te staan. Goor? Mwuah. Prachtig? Ook niet. Wel is de baarmoeder knus aangekleed met zithoekjes alom. Er hangt een gezellige sfeer in de baarmoeder. Handen worden geschud en er wordt druk gespeculeerd over de anatomische accuraatheid van de baarmoeder. Helaas geen Malou te bekennen. Zonde, want ze had het hier wel leuk gevonden. Wat zou Malou nu wél aan het doen zijn… Misschien een cocktail bestellen? Ik spring op en ga op zoek naar de meest exotische bar van Into The Woods.
Malou (15:25) – Tonco en een Griekse tempel
Na wat gedwaal wordt mijn aandacht getrokken door symfonische klanken in de verte. Ik struin erheen. Een podium dat veel weg heeft van een Griekse tempel verwelkomt me. De steunpilaren zijn op elkaar gestapelde tonnen en een schaakbordpatroon versiert de achterste wand. Tonco draait er een dynamische set, zeker voor het stabiele BPM waarop hij draait. Zo wisselt hij melodische techno af met zachtaardige houseplaten en een boel nummers met meer percussieve elementen. Hier zou Elze zich wel naar hogere sferen kunnen werken. Ik wandel even bij de stage rond, maar zie haar niet direct. Dan besef ik: mijn bier is op. Elze moet wachten. Ik moet naar de bar.
Elze (16:02) – Hottubs, cocktails en tongen
Found it! De cocktailbar begeeft zich op een vlonder en er zijn zelfs hottubs te vinden. Malou had dit geweldig gevonden maar wederom is ze nergens te bekennen. Ik besluit mezelf maar te trakteren op een frisse versnapering, om de boel toch een beetje leuk te houden. De cocktailbar blijkt een romantische hotspot waar de barman zelfs uitmuntend rekening houdt met de tongende mensen op de vlonder: “Sorry jongens, ik wil jullie niet storen, maar jullie cocktails zijn klaar!” Een bekwame barman voelt feilloos aan hoe hij zijn gasten de ruimte moet geven. De cocktail smaakt heerlijk, maar was natuurlijk lekkerder geweest met Malou erbij. We. Moeten. Door.
Malou (17:30) – Tsepo en dansen
Elze nog niet gespot. Wel koud pils in mijn vuistjes. Er zijn weinig dingen die ik liever heb dan dat. Nouja, er is wel iets wat ik liever heb: een heerlijke ongegeneerde Tsepo-set. En daar werd ik deze Into The Woods toch fijn op getrakteerd. Want Tsepo was zeer ongegeneerd zijn gehele arsenaal aan garage tunes speciaal voor mij aan het draaien (tenminste, zo voelde dat). Het in wit gehulde Into The Woods-publiek kon het bass-heavy lawaai zelfs waarderen, en zo stroomde het aardig vol bij tot dusver vrij rustige Into The Groove-podium.
Echter: Elze nog steeds niet gespot. En dat terwijl ik wel het idee heb dat dit een heerlijke stroming aan muziek is die zij kan waarderen. Ik houd de moed erin dat zij het zal vinden. Dus ik blijf. Want ik geloof erin dat zij uiteindelijk haar weg naar deze prachtig geprogrammeerde stage zal vinden. En ondertussen zal ik hier blijven dansen, en dansen, en dansen, en dansen…
Elze (17:45) – Poffertjes, backstage, verwarring
Juicy Romance draait in de Wildgroei en verzorgt een bak energie aan alle mensen die zich bij de stage bevinden. De voetjes gaan er behoorlijk van de vloer. Maar hoe erg ik ook geniet, ik heb een eetpauze nodig. Poffertjes? Lekker. Ik begeef me naar het plein met de foodstands, en ik ben duidelijk niet de enige. De poffertjes zijn heerlijk vers en zacht vanbinnen. Genieten geblazen.
Op het terrein bevinden zich veel raadsels. Ik loop naar een zwarte tent waar in koeienletters ‘BACKSTAGE’ op staat. Er heerst complete verwarring onder de festivalgangers. ‘Huh? Mogen wij hier zomaar in?’ ‘Hoort dit?’ De flessen champagne die in een schaal bij de ingang van het tentje staan maken de grap compleet. Voor iedere bezoeker die écht dacht dat ze backstage waren: stay delulu! Toch is het fijn om je even speciaal te voelen. Op Into The Woods heb je sowieso genoeg plekken waar je even melig om kan lachen. Zo ik stuit na een tijdje lopen op een soort quiz met heel vrolijk verklede deelnemers. Dit moet ik zien.
Malou (18:05) – Hereniging bij de Boomquiz
Daar is dan toch het moment. Na veel, lang en heerlijk gedanst te hebben bij de Into The Groove-stage, wordt het toch tijd om even iets anders op te gaan zoeken. Is het niet in muziek, dan is het in vibe. Dus wandel ik langzaam richting de Wildgroei, waar Flansie nu draait, zometeen gevolgd door KETTAMA.
Onderweg bevindt zich een stage waar ik al de hele dag mijn vraagtekens bij heb. De mensen lijken een quiz te doen en kleden zich daar in allerlei vreemde outfits. Door de intrige blijf ik er onderweg wat langer hangen dan gepland. Bij de Boomquiz (inmiddels ben ik erachter hoe het fenomeen heet) vraagt de quizmaster aan de deelnemers allerlei ontzettend vergezochte vragen over bomen. Bijvoorbeeld: “Wat heeft iemand met veel haar?” “Een bos?” “JA, dat is goed! Blijf dit volhouden.”
Ik zit te genieten van de rare quizvragen, als ik haar ineens zie: Elze. De vrouw waar ik (letterlijk) al uren naar op zoek ben. Daar staat ze dan. Ze loopt in vrolijk tempo naar dezelfde Boomshow toe. Natuurlijk trekt dit haar ook: we houden beide van rare initiatieven met een spelelement. Bij onze samenkomst is het alsof we elkaar niet kwijt zijn geweest. Alsof we al uren ons wél in elkaars gezelschap hebben bevonden. Aangezien de Boomshow ons weer bij elkaar heeft gebracht, moeten we uiteraard samen deelnemen aan de quiz. Oog in oog. Na al die tijd. De bosgerelateerde vragen vliegen ons om de oren, maar eigenlijk draait het maar om één ding: we zijn weer samen.
Nadat ik Elze compleet heb ingemaakt bij de Boomshow (waar het uiteraard niet om draait, maar toch) is de vraag: wat nu? In plaats van ons gebrek aan elkaar te veel te bespreken, stel ik aan Elze voor om keihard te gaan dansen. En dansen doen we. Marie Montexier draait daar de perfecte soundtrack voor. Eerst een houseplaat, dan weer een beetje techno, dan weer terug naar house. Maar één ding is zeker: elke plaat die ze opzet is raak en heeft een ongekende groove. Het is de ideale soundtrack om samen op verloren te raken. Want waar we elkaar kwijt waren, hebben we elkaar hier weer compleet gevonden.
Elze (23:00) – Anz en het belang van dwalen
Op de Into The Groove-stage gaat het dak eraf, want ANZ is druk bezig met een set van jewelste. UK garage, jungle influences, soms gewoon keiharde dub; you name it! Bij ANZ weet je nooit wat ze nú weer gaat inmixen en dat maakt haar set een feestje om naar te luisteren. De perfecte afsluiter van een perfecte festivaldag, als je het mij vraagt.
Het doel was om Malou te vinden. En stiekem was ik blij dat het niet meteen lukte. Want kwijt zijn op een festival is gewoon heel erg leuk. Zeker op een kleurrijk terrein als dat van Into The Woods. Nergens spreek je zoveel onbekenden, geniet je zo bewust van het terrein en de muziek, dan dwalend in je eentje op een festivalterrein. Op het einde wil je wel weer met je vrienden zijn, en dan is het prettig dat we toch elkaar gevonden hebben, maar ondanks dat heb ik me geen seconde verveeld. Elke hoek van het Amersfoortse terrein had een verhaal te vertellen. Elke minuut heb ik zorgvuldig gecureerde dj-sets gehoord. Dat is simpelweg top. Met of zonder Malou. Maar het liefst mét.
