Langzaam bijkomend van Rock Werchter 2014 kijken we terug op dit geweldige festival. Het was weer één groot feest van hoogtepunten, nattigheid, vragen en voetbal. Van de Rode Duivels tot de Black Angus burger en van de verschrikkelijke frontman van The 1975 tot een overweldigende Stromae. Lees het hier!
Hebben die Metallica-fans het niet warm? Kunnen de Arctic Monkeys niet alle vier de dagen spelen? Waar is de afterparty? ‘(Vlaams) poepen’? Waar is SBTRKT? Wie is Messi? Allemaal vragen die we geregeld voorbij hoorden komen op de Werchterse weide. Het was alweer een sterke editie met een kwalitatief goede line-up, maar ook met een aantal kleine foutjes.
Nog nooit duurde het zo lang om thuis te komen. Ja, een thuis is Rock Werchter inmiddels wel. Maar liefst twee-en-een-half uur stond ik zenuwachtig in de file, maar in de namiddag arriveerde ik eindelijk op The Hive. Snel de zomerse kleding, het oranje voetbalshirtje en de zonnebrand-crème uitpakken, want London Grammar staat al klaar in Klub C. We zijn net op tijd en komen de tent binnen met de eerste geweldige uithaal van frontzangeres Hannah Reid. Het engeltje met haar twee muzikale maatjes steelt harten en is klaar voor grootse dingen. London Grammar is er ééntje voor de toekomst.
Bijkomen van de reis doen in het gras bij Placebo. Het is genieten, want Placebo speelt goed. Jammer genoeg was de show niet genoeg om me staande te houden en ben ik tegen het eind een burgertent gaan zoeken voor de traditionele hamburger/chickenburger combi en me langzaam gaan voorbereiden voor op een avondje dans- en feestplezier.
Metallica, waarvan ik een behoorlijke show verwachtte, was de eerste headliner. Helaas viel de show tegen en was het grootste hoogtepunt de man naast me. Hij ging bij ieder nummer los op z’n luchtgitaar en zong de liedjes harder mee dan de zanger zelf. Op de achtergrond stond zijn vrouw hem uit te lachen.
Dan maar naar techno-baas Gesaffelstein. De Fransman wist mij al gauw in een heerlijke trans te krijgen. Gesaffelstein hield zelfs rekening met de oudere Werchtergangers, die een goed aantal adempauzes kregen. Voor mij was dit niet nodig en begon het irritant te vinden. Toch was Gesaffelstein goed en een waardige tegenstander voor Metallica. Chapeau voor de Fransman.
Afsluiter van de avond was Skrillex. Halverwege de show roept een jongeman voor mij staande: “Skrillex, quit the house-crap!” Ik kan hem geen ongelijk geven. De kleine man is duidelijk grote maatjes geworden met Major Lazer’s Diplo. Skrillex is een geweldige dubstep-dj, zo bleek 2 jaar terug, maar de helft van z’n set bestaat ineens uit moombahton, house en trap. Ontzettend jammer, aangezien het een show was om je vingers bij af te likken. Vuur, rook, een opstijgend ruimteschip en lazers; Skrillex had het allemaal. Dubstep? die was op.
Dag één ging snel, maar was een mooie opwarmer voor wat nog komen zou. Grote vraag na Skrillex was: waar is de afterparty? Die North West Walls, die er grandioos uitzagen, waren toch open tot half 4 in de nacht? Jammer, want ik stond nog te trappelen op mijn benen.
Dag twee was van te voren al mooi, maar werd een ware schoonheid. De dag begon met The 1975. Waarschijnlijk gaan veel fans van de band nu boos worden, maar die frontman is om uit te kotsen. Matthew Healy weet dat de tienermeisjes staan te springen van geilzucht en maakt daar gebruik van. Zijn attitude is er eentje waar je moeder bang van wordt. Healy loopt een beetje nonchalant over het podium te kettingroken en zet zo af en toe een fles wijn aan zijn mond. Volgens mij is deze meneer vergeten dat er een prima band achter hem staat die al het werk doet. Matthew Healy zelf is een kinderachtige grap wat ten koste gaat van het optreden.
Gauw door naar Sam Smith, waar mijn irritatie voor de eerste act werd omgezet in pure passie. Passie voor de stem van deze geweldenaar. Sam Smith weet het publiek mee te nemen naar de zevende hemel. Kippenvel momentjes in overvloed met nummers als ‘La La La’, ‘Stay With Me’ en een akoestische versie van ‘Latch’. Ik ben wakker.
Na een korte pauze is The Naked And Famous aan de beurt om ons te overtuigen. Ik was blij verrast door de muziek, maar teleurgesteld door het publiek. Bekendste plaat ‘Punching In A Dream’ wordt halverwege de set gespeeld, wat zorgt voor een enorme leegloop. Dames en heren, The Naked And The Famous is meer dan twee platen.
Net na The Naked And The Famous begint Ellie Goulding op de Main Stage. Je kan de tegenwoordige pop niks vinden, maar Ellie Goulding is toch wel een ding apart. Haar live-performance is ‘gewoon’ goed. Natuurlijk wacht iedereen op de grote hits, maar die heeft ze strategisch in de set geplaatst. Jammer genoeg kreeg ze het publiek dan ook alleen aan het dansen met platen als ‘I Need Your Love’ en ‘Lights’.
Foster The People was de eerste echte verassing van Rock Werchter 2014. De driekoppige groep maakt er een feestje van, terwijl het nieuwe album nog niet is wat het moet zijn. Hits als ‘Pumped Up Kicks’ heeft het album nog niet opgeleverd, maar kwalitatief is het stukken beter. Ook live is de uitvoering top en Foster The People krijgt het publiek aan het zingen, dansen en springen. De glimlach van Mark Foster is aanstekelijk net zoals de catchy refreintjes. Feestje!
Terug naar de Main Stage om bij te komen van de eerste dansjes met een geweldige Paolo Nutini. Dit is misschien wel één van de meest onderschatte artiesten op het programma, maar verdient de subheadline-spot meer dan wel. Hij is afgestapt van de popachtige sound bij nummers als ‘New Shoes’ en ‘Jenny Don’t Be Hasty’ en gaat voor kwaliteit. Goede keuze als je het aan ons vraagt. Jammer dat het publiek grotendeels zat te wachten op Arctic Monkeys en niet wist hoe snel ze onder een afdak moesten staan toen de eerste regendruppels vielen.
Tweede headliner van het weekend was wat ons betreft de beste. Arctic Monkeys is een grote jongen en gaat nog groter worden. De setlist en de show staan in het teken van album ‘AM’, maar daar hoor je niemand over klagen. Alex Turner heeft ongeveer eenzelfde houding als Matthew Healy van The 1975, maar mag en kan dit. Alex Turner is briljant en samen met z’n geweldige band nog briljanter. Zonder enige moeite verzorgt de band entertainment van een zeer hoog niveau.
We gaan alweer de nacht in met weer zo’n ondergewaardeerde act. De tent staat niet eens zo gek vol, terwijl het een uitstekende singer-songwriter is met zomerse muziek. Het lijkt even of de zon weer schijnt en het is gezellig. Het voelt als een plaatselijk café waar een leuk bandje speelt, maar in dit geval is dat leuke bandje klasbak Jack Johnson. Helaas moeten we buiten een luchtje gaan scheppen, doordat één van ons onwel wordt. Het warme weer eist zijn slachtoffers.
Het grootste feestje van Werchter was dit jaar uiteraard Major Lazer, tenminste we hebben Chase & Status, Rudimental en Stromae nog niet gehad. Diplo en zijn maatjes doen het weer en beter dan ooit. Natuurlijk is het slecht om telkens precies hetzelfde trucje uit te halen, maar als het blijft werken is er ook geen behoefte aan verandering. Het publiek doet van voor tot achter mee met enorme sitdowns, moshpits en getwerk van Werchter tot aan Jamaica. Het optreden staat helemaal in het teken van de Rode Duivels wat een slimme zet bleek te zijn. Belgen houden van Major Lazer en Major Lazer inmiddels ook van België.
Dag twee is ten einde. Een dag vol sterke optredens en dansjes. Met pijn aan de voeten, rug en alle andere lichaamsonderdelen keren we terug naar The Hive. De camping is een waar genot. Het voldoet aan zowat alle behoeftes van de festivalganger en is een feestje. Helaas kom ik erachter dat mijn tent niet zo waterdicht is als wordt beweerd op de verpakking. Gevolg is dat ik de rest van het festival weinig zal slapen en behoorlijk verkouden (en nat) ben. Ach, geen probleem. Het is tenslotte een festival!
Zaterdagmorgen word ik dan rond half zes alweer wakker. In de tent naast me ligt een vriendin zich nu al voor te bereiden op Twenty One Pilots in de middag. Het werd uiteindelijk haar hoogtepunt van het festival. Na het missen van Altrego, dankzij de achterlijke regeling op The Hive om pas om 12 uur de barbecues aan te zetten, waren we net op tijd bij Twenty One Pilots. Ik was bijzonder verrast door het energieke optreden van de twee multitaskers. De drummer speelt ontzettend sterk en Tyler Joseph doet de rest. Er wordt met een drumstel gecrowd-surfed en ook valt er hier en daar een salto te zien. Het levert mooie plaatjes op en ook een fantastisch publiek.
Volgende band op het programma is HAIM. De drie zusters hebben er zin in, maar kijken tegen een flinke regenbui en een leeglopende weide. Toch maken ze er het beste van en is het een prima concert. Catchy, swingend en lekker kort door de bocht. Ik mag de gezusters Haim wel.
Vandaag ziet het rood en oranje van de voetbalshirtjes. België speelt om 6 uur de kwartfinale tegen Argentinië en Nederland mag om 10 uur aantreden tegen Costa Rica. Imagine Dragons moet opboksen tegen de Rode Duivels en dat lukt ze prima. Een overvolle tent staat klaar voor een geweldig optreden van de belachelijk dure band. Een geweldig optreden is het allesbehalve. Hoogtepunten waren de hits ‘Demons’, ‘Top Of The World’ en afsluiter ‘Radioactive’, maar dat was meteen het enige boeiende aan het optreden. De rest was doodsaai en passieloos. Imagine Dragons is overgewaardeerd, sorry.
Tijdens Imagine Dragons liepen steeds meer rode shirtjes richting The Barn. België stond met 1-0 achter, wat belangrijk was voor de sfeer van de rest van de dag. Ook ving ik op dat SBTRKT niet door zou gaan vanwege de wedstrijd, waardoor mijn goede humeur even kwijt was. Ik hoopte nog op een wonder, maar wat een schande. Rock Werchter is een muziekfestival en heeft niets te maken met voetbal. Het uitzenden van de wedstrijden van België en Nederland op het festival is een goede keuze van de organisatie, maar een optreden cancelen vanwege deze wedstrijd is belachelijk. SBTRKT moest mijn hoogtepunt van het festival worden en met mij nog velen. Zonder pardon dit optreden cancelen was de grote fout van deze editie. Rock Werchter, nooit meer doen!
Dan maar met een somber gevoel op naar The Black Keys. Na een nummer of twee had de band m’n glimlach weer terug getoverd. Ze spelen zo sterk en hebben een perfecte set. Zowat de helft van de set wordt door velen hard meegezongen en ook de show kijkt lekker weg. Alweer een sterke subheadliner.
Pearl Jam of Oranje? Wij kozen voor het laatste. Een ontzettend spannende wedstrijd, maar de verlenging en penalty’s gingen ten koste van nog een uur Pearl Jam. Kippenvel momentje is het moment dat de winnende penalty erin ging en op de achtergrond ‘Alive’ door Eddie Vedder wordt ingezet. Voetbal en Werchter kunnen prima samen bleek toen.
En dan heb je als Oranjefan alweer zin in een feestje, een afterparty. Ik loop naar de uitgang en kijk naar links, maar verdorie, die North West Walls zijn alweer dicht. Dan maar uren doorzingen op de camping en even wat slaap pakken voor de laatste dag.
Je wordt wakker en denkt: ‘Ah nee, de laatste dag alweer.’ Maar wat een mooie dag. Ik heb er zin in en ben ontzettend nieuwsgierig naar Chase & Status in een tent, de herenigde Angus & Julia Stone en Belgisch trots Stromae.
Eerste act was Oscar & The Wolf. Wat een sfeer en wat een muziek bracht deze band. Alweer een top act uit eigen kweekvijver. Het niveau in België wordt hoger en hoger. Na het einde van Oscar & The Wolf was alweer duidelijk dat ook deze dag een goede werd.
Babyshambles was wat minder, maar weliswaar nog steeds goed. ‘Belgium! You just woken’ up, or something? You should’ve stayed in bed’ roept Pete Doherty. De man is bijzonder en kan entertainen. Hij heeft niet iedere dag zin, maar vandaag was een goede.
Op tijd vertrekken voor een reünie van Angus & Julia Stone. De twee doen me denken aan The Common Linnets die indruk maakten op het songfestival. Het idee was hetzelfde, Angus was Waylon en Julia was Ilse, maar de uitwerking en muziek was stukke beter. Angus & Julia Stone is genieten, al was wel al gauw duidelijk dat Julia er stond voor haar plezier en Angus voor de centen.
Feestje op de Main! Rudimental trad dit jaar aan op het grootste podium van Werchter, maar maakte weinig indruk. Oké, de muziek is goed, de band is enorm energiek en het is gezellig, maar het is mist de show. Rudimental maakt drum ’n bass en weet dit geweldig om te zetten in een live-versie, maar kan niet tippen aan namen als Netsky en Chase & Status. Het is wachten totdat ze dit zelf beseffen.
Even later valt de regen uit het niets met bakken uit de lucht, terwijl Bastille op de Main Stage staat. Het weerhoudt de pubermeisjes er niet van hun favoriete band te zien. Bastille is gemaakt voor festivals en krijgt zonder al te veel moeite de weide mee. Kwaliteit doet er niet toe bij de meisjes, maar goed was het niet. Mijn hoogtepunt van Bastille was de Black Angus burger die ik eerder had gehaald. Een absolute aanrader!
Met de collega’s van Festileaks ga ik Foals bekijken. Zonder enige verwachtingen begin ik aan een uur vol verbazing. Foals was schandalig goed en liet me Arctic Monkeys even vergeten. Het leek wel of de mannen voor een vol stadion speelden. Ik ben fan!
Door het geweldige optreden van Foals vergat ik dat eigenlijk Franz Ferdinand op de planning stond. De band is, net zoals Bastille, gemaakt voor het festival, maar is kwalitatief stukke beter. De mannen sluiten af met een mega sitdown tijdens ‘This Fire’. Het is een prachtig gezicht en een sterke uitvoering wat ook meteen het optreden beschrijft.
Voor ons was de keuze erg lastig. MGMT of een fijne plek bij Chase & Status. Wij hadden meer zin in een knalfeest en kozen voor het laatste. Spijt heb ik niet, want Chase & Status was mijn hoogtepunt van Rock Werchter 2014. Het spelen in de tent zorgde voor een geweldige sfeer, een heerlijke dreun en een briljant optreden. Chase & Status is een klasse apart. Het enige wat twee jaar terug miste was de live-vocals, maar met het laatste album ‘Brand New Machine’ worden ook deze toegevoegd. Jacob Banks doet mee met ‘Alive’ en Moko springt bij tijdens ‘Count On Me’. Het is genieten. Drie uur Pearl Jam? Doe ons maar drie uur Chase & Status! Het mooiste feestje van Werchter, maar het grootste feestje komt nog.
Schaakmat! Stromae Rock Werchter 2014 laten afsluiten was een meesterlijke zet. Niet alleen is dit dé man van het moment in België. Hij is ook nog eens live een geweldenaar. De zanger begint met ‘Ta Fête’ en heeft het publiek al meteen om de vingers. De rest van de show is een feest en vliegt voorbij. Het hele musical-effect is een toegevoegde waarde aan het optreden. Stromae zet de puntjes op de ‘i’ van Rock Werchter 2014.
Rock Werchter steelt harten, om precies te zijn 149.500 harten. Het was een prachtig jaar voor het festival. Niet alleen was het uitverkocht, maar het was ook een editie van vernieuwing. Er was veel nieuws en veel vooruitgang, maar het kan allemaal nog beter. Wij verheugen ons nu al op volgend jaar, waar hopelijk de barbecue om 8 uur ’s morgens al aanstaat, België echt is vergeten wie Messi is, er daadwerkelijk een afterparty is bij de North West Walls en SBTRKT gewoon doorgaat.
Rock Werchter 2025
