Uitslag: ‘Marching Orders’ van Editors is Beste Set Closer

editors tom smith
Foto: Chris Stessens

In de rubriek Set Closer zocht Festileaks samen met jou naar het allerbeste nummer om een festivalset af te sluiten. Het afgelopen jaar stelden we 44 potentiële winnaars aan je voor. En zoals met elke wedstrijd, kan er maar één de winnaar zijn. Editors wint met ‘Marching Orders’ de verkiezing van Beste Set Closer! 

Naar aanleiding van een denderende headline-show op Best Kept Secret 2016, werd Editors genomineerd voor Beste Set Closer. Sinds het laatste album verschenen is, heeft ‘Marching Orders’ de ereplek van afsluiter overgenomen van de hit ‘Papillon’. Een opmerkelijke wissel in de opstelling, dat achteraf een gouden greep blijkt. Via social media hebben de heren van Editors laten weten dat het zesde studio-album in de maak is. Zou deze op tijd af zijn voor het aangekondigde festivaloptreden op Lowlands 2017?

1. ‘Marching Orders’ van Editors (4,24 van 5)

Frontman Tom Smith blijft fascinerend om naar te kijken als hij zingt. De betoverende bewegingen van zijn handen hebben je in totale vervoering gebracht. Je staat even uit te puffen, want je hebt net samen met het hele publiek een paar minuten staan springen op de knaller ‘Papillon’. Je kijkt op je horloge, het is tijd. Of toch niet? De band zet in en de eerste klanken van ‘Marching Orders’ galmen over de festivalweide. Yesss, we get more! Ja, Tom! Zing nog één liedje voor ons, Tom!

2. ‘Knights Of Cydonia’ van Muse (4,13)

Het is na anderhalf uur springen ijzig stil op de festivalweide. Bassist Chris Wolstenholme pakt zijn mondharmonica en blaast vol passie Ennio Morriconne’s ‘Man With A Harmonica’. Je weet wat volgt. De ultieme finale van een stampende Muse set. Op ‘Knights Of Cydonia’ kun je nog één keer al je energie kwijt. No one’s gonna take me alive!

3. ‘Witch Doctor’ van De Staat (4,12)

https://youtu.be/OhgvbpDeLWw

Torre Florim springt van het podium het publiek in en begeeft zich naar het midden van de vloer.  Het publiek verzamelt zich in een cirkel om hem heen. En dan begint hij vol overgave zijn betoog als medicijnman. Wanneer de band invalt met snoeiharde hardcorebeats komt de videoclip tot leven en verandert het ogenschijnlijk rustige publiek in een kolkende massa om de zanger heen en chant: “Witch Doctooooooooor!”

4. ‘Hey Jude’ van Paul McCartney (4,1)

Wow. ‘Live and Let Die’ is net met gierende gitaren en vuurwerk gebracht en de rust is wedergekeerd op de festivalweide. Sir Paul neemt plaats achter zijn typisch in jaren 70 stijl beschilderde piano. “Don’t be shy and join all in”, draagt hij iedereen op. Vanaf de eerste noten heeft hij het gehele publiek mee. Handjes in de lucht en zingen maar! ‘Da da da dadadaaa dadadaaa Hey Jude!’ Gelukkig is dit niet het echte einde, maar de reguliere set closer. Thank god voor toegiften!

5. ‘Idioteque’ van Radiohead (4,09)

Je weet wat komen gaat, maar alsnog komt de bas snoeihard binnen. De diepe en dromerige tonen trillen door je hele lichaam en vormen de absolute climax van de avond. De onheilspellende tekst in combinatie met de spannende klanken, creëren een onverklaarbaar gevoel dat je de hele nacht niet meer loslaat. “This is really happening, happening!”

6. ‘Don’t Look Back in Anger’ van Noel Gallagher (4,08)

Enkele minuten voordat Oasis het grootste podium van Rock En Seine 2009 moet betreden, keert Noel zijn broer Liam – en daarmee de gehele band – de rug toe. De broederlijke rivaliteit maakt samenwerken onmogelijk, maar Noel verloochent zijn afkomst niet. Elke set die hij met zijn High Flying Birds speelt is nog doorspekt van Oasis-materiaal en wordt afgesloten met de eerste Oasis-single die Noel mocht inzingen. En wij zingen natuurlijk met hem mee: “And soooooooooooooo Sally can wait…”

7. ‘This Fire’ van Franz Ferdinand (4,08)

Na ruim een uur springen, voel je de zweetdruppels op je rug naar beneden lopen. Je hebt niet alleen de songteksten woord voor woord meegeschreeuwd, maar ook de diverse riffs voorzien van een la-la-lala-la-la-la hier en een du-du-du-du-du-du-dudu daar. Er is nog maar één nummer te gaan in deze energieke festivalset. Drummer Paul Thomson zet in. Nick McCarthy pakt zijn gitaar hoog en stevig vast. Daar ga je nog één keer, springend en schreeuwend: “We are going to burn this city, burn this city!”

8. ‘Wake Up’ van Arcade Fire (3,99)

https://youtu.be/5OmMPaLmxKg

De laatste noten van ‘Here Comes The Night Time’ galmen na. Zoals na elk nummer is het is even chaotisch op het podium. De bandleden – allemaal multi-instrumentalist – verplaatsen zich naar hun volgende instrument en plek. Zanger Win Butler pakt dit moment aan om, met zijn typische sisklanken, het publiek te bedanken. De band is klaar voor de set closer en de muziek wordt ingezet, Butler telt af en het koor, bestaande uit band en publiek, begint:  “Oooooh-ohohohoh-oooooh-ohohohoh…”.

9. ‘Give It Away’ van Red Hot Chili Peppers (3,94)

Drummer Chad Smith telt af. De gitaar van Josh Klinghoffer begint te gieren. Zodra Anthony Kiedis de eerste noten zingt, gaat de gitaar over naar een funk riff en valt meesterbassist Flea in. Het is aan! De Red Hot Chili Peppers zwepen je nog eenmaal op met de mantra “Give it away, give it away, give it away now”.

10. ‘Oh My God’ van Kaiser Chiefs (3,93)

Zanger Ricky Wilson heeft je al dansend en springend meegezogen in de belevenis die Kaiser Chiefs heet. Hees van het schreeuwen, verlang je naar een slok bier. Maar naar de bar lopen is geen optie, want je weet: er komt nog één nummer, de waardige afsluiter van de avond. Je zet je schrap voor het refrein, Ricky haalt uit en iedereen schreeuwt mee: “Oh my God, I can’t believe it, I never been this far away from home!”

11. ‘When You Were Young’ van The Killers (3,93)

Voor een donker podium dreunen de de woorden “encore, encore!” over het veld. Ruim een uur ben je door The Killers een ware beleving in gezogen, waar echter nog steeds één ding mist. Als de bekende gitaarmelodie plots door de speakers heen raast, is het raak. Al dansend, springend en zingend op de nostalgische klanken, dwaal je af naar vroeger: “Like you imagined when you were young”.

12. ‘Terrible Love’ van The National (3,91)

https://youtu.be/7ptnrY0KDjs?t=56m42s

Matt Berninger begeeft zich, na een uitstapje in het publiek tijdens ‘Mr. November’, weer naar het podium. De rest van de band, bestaande uit een dubbele set broers, heeft de muziek al ingezet. Dikke zware klanken zetten het einde van de festivalset in. Ja, je moet nu echt afscheid nemen van The National en het valt zwaar. “It takes an ocean not to break”.

13. ‘Two Steps, Twice’ van Foals (3,89)

Foals, koning van de climax. Met elk nummer weten de mannen uit Oxford exact hoe ze naar een hoogtepunt toe moeten werken. De energie in het publiek lijkt meer en meer te worden gedurende het optreden. Maar het ultieme hoogtepunt moet nog komen: de ultieme jam, de variatie in ritmes en zanger Yannis die het publiek inspringt. Het slotnummer is aan de gang: “Babada babada, babada baba…”.

14. ‘Blood Like Wine’ van Balthazar (3,86)

Het dansbare ‘Do Not Claim Them Anymore’ is net afgerond. Het publiek juicht nog na, terwijl drummer Michiel Balcaen het allerlaatste nummer inzet. De rest van de band vervoegt zich ook en Maarten Devoldere begint zijn redevoering: “Hooooooooooow long since I got some sleep”.

15. ‘Born Slippy NUXX’ van Underworld (3,85)

Je hebt nog geen enkel moment stil gestaan. Vanaf de eerste tonen van het festivaloptreden van de dancegoden van Underworld, ben je al aan het dansen. Al bijna dertig jaar weten de bandleden als geen ander hoe ze naar een climax moeten toewerken en dat doen ze op hun best met de set closer.  Je hoort de eerste beats van ‘Born Slippy Nuxx’ door de tent galmen en je zet voor de laatste keer een tandje bij. Je juicht, je springt en je schreeuwt: “Lager, lager, lager, lager!”

16. ‘Strange Entity’ van Oscar and The Wolf (3,83)

Met zijn blik vangt hij bijna ieders oog. Je danst niet alleen, je danst met Max. Of nee, je zwiert met Max. Oscar and the Wolf weet als geen ander een broeierige zwoele sfeer te creëren in de festivaltent. Hoewel de grootste hit ‘Strange Entity’ al vroeg in de set gespeeld is, wordt deze als afsluiter nogmaals ingezet. De gedachte dat we afscheid moeten nemen van Max proberen we nog even weg te stoppen… “Oh I miss you, I wanna hold you. So come back, come back.”

17. ‘Enter Sandman’ van Metallica (3,76)

Hijgend op de festivalweide gaat er maar een gedachte door je hoofd, ‘what the fuck?!’. De enorme lading harde muziek die van de metalgoden van Metallica afstroomt, heeft elk zintuig naar een nieuw niveau getild. In gedachte heeft de avond zijn hoogtepunt al bereikt, maar wanneer de lichten opnieuw aangaan weet je dat niets minder waar is. In no time walmt de legendarische gitaarmelodie over het veld en geef je nog eenmaal alles wat je hebt. “Exit: light, ENTER: NIGHT!”.

18. ‘R U Mine’ van Arctic Monkeys (3,74)

Als een heuse charmeur en verrekt goede frontman windt Alex Turner het publiek om zijn vinger. Hij heeft vanavond de touwtjes in handen, het publiek schreeuwt om meer. We liggen al aan zijn voeten, maar hij doet er een schepje bovenop: “I’ll be yours… (iedereen gilt) …The question is however… R U Mine?”. Direct daarna raast de eerste gitaarnoot over het veld, gevolgd door de drums van agile beast Matt Helders. Vanavond zijn we zeker van de Arctic Monkeys!

19. ‘Ich Will’ van Rammstein (3,71)

De seksueel getinte uitvoering van ‘Bück Dich’ zorgt voor een uitzinnig publiek. Terwijl de gitaar van Richard ‘Scholle’ Kruspe nog nagiert, gaan de lichten op het podium uit. Drummer Christoph ‘Doom’ Schneider slaat een beat, de spotlight gaat aan en Kruspe start het laatste nummer van de reguliere set: “Ich will…, ich will…”. De vuisten gaan omhoog en wanneer ook de keyboard wordt bespeeld, begint iedereen op de beat mee te klappen. “Wir hören dich! Wir sehen dich! Wir fühlen dich!”

20. ‘Popplagið’ van Sigur Rós (3,65)

Het geluid van hard applaus klinkt over de weide, maar zinkt langzaam de diepte in wanneer de eerste noten van het laatste nummer het podium af komen. Jónsi bespeelt zijn gitaar met een strijkstok en wordt bijgestaan door een heel strijkorkest. De adembenemende klanken – die gepaard gaan met dromerige visuals – bouwen langzaam op naar de ultieme climax. Sigur Rós sluit af met de prachtparel van een plaat: ‘Popplagið’.

Set Closer playlist op Spotify

Aan alles komt een eind, zo ook aan onze zoektocht naar de beste Set Closer. Maar niet getreurd: gelukkig hebben we ons Spotify-kanaal nog! De eindlijst is daar te beluisteren, dus waar wacht je op? Ram op die button en abonneer je!

[mks_button size=”medium” title=”Naar de eindlijst!” style=”squared” url=”https://open.spotify.com/user/festileaks/playlist/6tifqrOfgILwoWiwZNRGBD” target=”_new” bg_color=”#ee4644″ txt_color=”#FFFFFF” icon=”” icon_type=”” nofollow=”0″]