Vrijdag 15 november is het zover: dan komt Kensingtons nieuwe album Time uit. Nog nooit hebben fans van de Utrechtse band zo lang moeten wachten. De mannen waren dan ook aan één stuk door aan het touren. Tot dit jaar, toen Kensington zich terugtrok in de Canadese bossen voor de opnames van Time. Voor de plaat werkte de band onder andere samen met de mixer die legendarische albums produceerde voor Nirvana en Rage Against The Machine. In gesprek met Festileaks vertellen zanger Eloi Youssef en drummer Niles Vandenberg over het proces, de vernieuwde liveshow en de volle festivalagenda voor 2020.
Gefeliciteerd met de nieuwe plaat! Wat waren jullie grootste inspiraties voor het nieuwe album?
Niles: “We halen veel inspiratie uit de afgelopen elf jaar, dus de tijd die we als band bij elkaar zijn geweest. Dit zie je ook terug in de teksten. Die gaan over veel persoonlijke dingen; dingen die we samen hebben meegemaakt.”
Eloi: “Nou zijn onze teksten altijd vrij persoonlijk geweest, maar ze zijn met deze plaat wel eerlijker dan eerst. In plaats van dat we vanuit een soort slachtofferpositie zwelgen in een bepaalde emotie, schreven we dit keer vanuit een volwassener perspectief, waardoor de teksten meer beschouwend zijn. Veranderingen in de huiselijke sferen kunnen ook inspirerend zijn. Ik heb nu een dochtertje van drie. Door dat hele schrijfproces heen zag ik haar opgroeien, maar was ik soms ook weg. De angst die daarbij komt kijken kan ook een bron van inspiratie zijn. Casper (Kensington-gitarist, red.) werd een maand geleden nog vader. Toen zaten we ook nog middenin het proces. Dat soort veranderingen spelen zeker een rol. Eigenlijk geldt dat voor alle soorten veranderingen in onze levens wel.”
Voor eerdere albums doken jullie het hart van Berlijn en Rome in. Hoeveel invloed heeft de rustige omgeving in de Canadese bossen gehad op de sound van Time?
Niles: “Het is niet per se dat we het deze keer rustiger aan wilden doen door de Canadese natuur in te duiken. Al heeft het wel langer geduurd dan voorheen voordat de nieuwe plaat er was. Dat was met name omdat we met de vorige, Control, zo veel succes hadden dat we maar bleven touren en optreden. We wilden ook veranderen. We zijn natuurlijk wel onszelf gebleven, maar qua sound wilden we kijken wat we anders konden doen, zonder dat die verandering ‘nep’ zou zijn. Je merkte dat we deze keer meer van ons gevoel uitgingen tijdens het opnemen. Dus niet te kritisch zijn en duizend keer elk nummer willen overdubben om het groots te maken, alleen om het maar groots te maken. Die puurheid hoor je er wel in terug.”
Wat was na al het succes dat jullie de afgelopen jaren geboekt hebben de grootste uitdaging met deze nieuwe plaat?
Eloi: “Je moet ondanks het eerdere succes durven om de organische kant op te blijven gaan. Om tijdens het mixen tegen de mensen met wie je samenwerkt toch te kunnen zeggen: “Nou, haal de galm er maar een beetje af.” Voorheen gebruikten we bij het mixen altijd redelijk veel compressie en klonken de nummers groots. Je sound verandert eigenlijk automatisch een beetje mee als je naar stadions en grote zalen toe groeit. Dat moet je soms ook weer durven los te laten, ook al gaat dat voor de luisteraar een verschil zijn.
Misschien dat mensen daardoor afhaken, maar dan kun je nog wel zeggen: “Dit is wat we nu willen, wat er nu uit komt en wie we nu zijn”. Je moet durven om die keus te maken. Dat was nu denk ik de grootste uitdaging, om niet dingen te verdoezelen door oude trucjes uit te halen die nu niet van toepassing zijn.”
Achter de knoppen werkten jullie met ervaren grootheden, zoals Andy Wallace, Garth Richardson en Bob Ludwig. Hoe kwamen deze samenwerkingen tot stand?
Niles: “We zijn naar Canada gegaan om de plaat op te nemen met Garth Richardson. Hij heeft bijvoorbeeld ook de eerste plaat van Rage Against The Machine en een album van Biffy Clyro gedaan. Met Andy Wallace had hij in het verleden ook al vaak samengewerkt en die stond al een tijdje op ons verlanglijstje als favoriete mixer. Ik vond het interessant om met Wallace te werken omdat hij totáál anders mixt dan Tom Lord-Alge, die de vorige plaat heeft gemixt.
Andy Wallace is haast een soort mythe; je kunt hem bijna niet bereiken. Hij werkt ook nog maar heel weinig, dus als hij al een nieuw project oppakt, moet hij het ook wel echt tof vinden. Garth had voor ons contact met hem gelegd. Toen wilde Wallace wel naar ons materiaal luisteren en liet hij weten het erg vet te vinden. Dat was zeker een bucketlist-dingetje. Bob Ludwig hebben we uiteindelijk geboekt om het rijtje af te maken, maar dat was niet per se een specifieke wens die we al lang hadden. Maar Andy en Garth was wel een goede combinatie, denk ik.”
Eloi: “Die twee hebben dus ook al heel vaak samengewerkt. Andy is één van de meest legendarische mixers in de rockmuziek. Hij is ook een onwijs humble mens om mee te werken, een van de aardigste gasten. Garth ook trouwens, supervriendelijk. En superchill om mee te werken. We pasten ons nu ook iets gemakkelijker aan op de visie die zij hadden. Met Tom Lord-Alge wilden we net zo lang heen en weer blijven mengen totdat het klonk zoals we het in ons hoofd hadden.”
Niles: “Ik denk dat hij (Tom Lord-Alge, red.) blij is dat hij deze plaat niet hoefde te doen, haha. Andy heeft heel erg een eigen visie van wat hij op welk moment in een nummer uitlicht. Dan was er bijvoorbeeld een gitaarlijn die wij normaal gesproken een leuk laagje voor op de achtergrond hadden gevonden, die nu opeens heel hard stond in de mix. Normaal hadden we dan ook na één keer luisteren meteen gezegd: “Gast, die gitaar moet zachter, dit moet harder,” enzovoorts. Nu luisterden we iets langer en dachten we: “Ah weet je wat, ik snap de keuze eigenlijk wel. Zo kan het ook.” Dat heeft Andy wel netjes gedaan.”
Eloi: “Sowieso was het kicken om met een legende als Andy te werken. Dat is gewoon die man die Nevermind (van Nirvana, red.) heeft gemixt, what the fuck. We hebben nu gewerkt met iedereen die de meest iconische platen gedaan heeft: Superunknown van Soundgarden, het debuutalbum van Rage Against The Machine, Grace van Jeff Buckley.”
Lees ook het Festival CV van Kensington, waarin Niles en Eloi discussiëren wie het snelst z’n tent opzet, wat ze afgelopen festivalzomer het meest gemist hebben en of het al tijd wordt dat de band een groter festival (zoals Pinkpop) gaat afsluiten.
Naar welke track van Time kijken jullie het meest uit om voor het eerst live te spelen?
Eloi: “Ik heb heel veel zin om ‘Uncharted’ te spelen. Een redelijk ingetogen nummer, maar het heeft een fijne opbouw naar een stevig einde. Sowieso worden dat soort nummers live altijd een stuk grootser dan op de plaat; je hebt dan meer ruimte om dat geluid kwijt te kunnen. Ik vond ‘Island’ ook heel goed werken toen we hem met z’n allen deden. Dat had ik niet per se verwacht. Tijdens het opnameproces in de studio ben je namelijk heel gefocust en ben je nog niet bezig met hoe je een track uiteindelijk gaat performen.”
Niles: “Ik vind ‘Insane’ zelf wel een vet liedje. Ook een liedje wat moeilijk is om lekker rollend te krijgen zoals je hem op de plaat hoort, dus dat vind ik wel een fijne uitdaging. Dat gaat dan ook steeds meer groeien naarmate je hem vaker speelt; om die energie live over te brengen.”
Begin december doen jullie drie shows in de Ziggo Dome. Is het spannend om vlak na de albumrelease al de nieuwe nummers live te spelen, wetend dat de fans die nog niet zo goed zullen kennen?
Eloi: “De derde single is net uit. Er zijn ook twee albumtracks die eerder uitkomen. Wat dat betreft kennen mensen tegen die tijd dus al een groot deel. Maar het is ook gewoon leuk om meteen nieuw werk te spelen wanneer het nog zo vers is.”
Niles: “Veel mensen zitten er volgens mij zo op te wachten dat ze er meteen in gaan duiken. Althans, dat hoop ik, haha. We gaan natuurlijk niet meteen de hele plaat van A tot Z spelen. Dat doen we eigenlijk nooit. Het is voor ons ook wel verfrissend om na al die jaren weer eens nieuw materiaal te spelen.”
In hoeverre gaan we het nieuwe werk terugzien op jullie setlists?
Eloi: “Met onze releaseshow in TivoliVredenburg gaan we alvast proberen te kijken wat er wel en niet werkt. Toch kan het gebeuren dat je hoge verwachtingen bij een nummer hebt en dat het tijdens de show wat tegenvalt. Voor festivals moet je sowieso al het een en ander schrappen.”
Niles: “In de Ziggo speel je wel twee uur, dus heb je qua setlist al een heel andere opbouw dan bij een festivalshow. Dingen die werken blijven er bij festivals ook in, maar je speelt daar meestal wel korter. Ook sta je bij concerten en festivals voor een heel ander publiek. Als mensen voor jou komen kun je met gemak wat meer albumtracks spelen, wat zwaarder materiaal.”
Eloi: “Als je op van die festivals komt waar je weet dat iedereen er grotendeels doorheen aan het lullen is, dan wil je qua setlist gewoon zo veel mogelijk volume om keihard door al die stemmetjes heen te beuken. Zorgen dat niemand de kans krijgt elkaar nog te verstaan en mensen zo veel mogelijk bij de show betrekken. En op andere festivals is dat weer minder ‘nodig’. Het hangt ook van de setting af: donker of licht, in een tent of buiten. In het donker spelen vind ik zo veel chiller. Je kunt dan ook meer doen qua show.”
Jullie brachten als eerste single ‘Bats’ uit, terwijl je de elektronische invloeden in dit nummer verder niet op Time terughoort. Vanwaar toch deze keuze?
Niles: “We vonden het juist wel leuk om iedereen een beetje op het verkeerde been te zetten qua welke kant we op zouden gaan. Het was ook het eerste liedje wat we al helemaal af hadden. Toen dachten we: als we het toch als single willen uitbrengen, dan kan het niet als tweede of als derde, dan moet het de eerste zijn. We wilden terugkomen met een eigenwijze plaat en dat voelde op dat moment goed. Het heeft in ieder geval veel reacties uitgelokt.”
Eloi: “Veel mensen waren positief. Anderen reageerden zo van: “Oh nee, ze gaan toch niet deze kant op? Dat elektronische… Waar zijn de gitaren?” Maar dat was juist het grappige eraan, want toen kwam het volgende nummer (‘What Lies Ahead’, red.) en hup! Daar zijn de gitaren. Ik sluit niet uit dat we in de toekomst deze kant nog eens op gaan, maar het hangt uiteindelijk af van het liedje. Passen er geen gitaren in, dan moet je ze er ook niet in forceren. Andersom ook niet.”
Wat is het grootste potentiële festival anthem op de tracklist van Time?
Niles: “Ik denk eigenlijk dat ‘Uncharted’ op de festivals wel dingen kan gaan doen. Het refrein heeft naar mijn idee best wel een groot meezinggehalte. Het is ook een liedje met een boodschap waar veel mensen zich wel in kunnen herkennen. Dat gaat er wat mij betreft voor zorgen dat het nog wel eens een anthem kan gaan worden. Een knalnummer als ‘Perfect Family Day’ is live ook wel een fan favorite, maar die kun je niet echt meebrullen. Dat is op festivals wel een ding natuurlijk; mensen zingen snel mee met nummers als bijvoorbeeld ‘Streets’ of ‘Riddles’. Dan is het pas echt een anthem te noemen.”
Welk festival past het beste bij dit album?
Eloi: “The Winston Kingdom! Haha. Dwergpop schiet me het eerste te binnen. We gingen daar vroeger altijd heen. Er hing altijd een beetje een soort gure sfeer, dus dat zou wel bij de plaat passen.”
Niles: “Oerol! Nee, ik heb geen idee. Ik denk dat Time overal wel weer tot z’n recht gaat komen. Het is uiteindelijk wel gewoon weer een Kensingtonplaat, dus je kunt geen heel specifieke plek aanwijzen waar hij het beste past. Dat weet je pas als je er hebt gespeeld.”
Eloi: “Als je dit album integraal zou spelen, zou het veel beter in de clubs passen, vanwege de intiemere setting die je daar hebt. Natuurlijk spelen we bij elke show ook veel oude stadionknallers. Het wordt interessant om die twee stijlen te integreren, juist als we straks in de Ziggo Dome of op een headlinespot staan. Om dan het publiek er volledig bij te krijgen ook wanneer je een intiemer liedje speelt.”
Kunnen we het nieuwe werk volgende zomer op de festivalweides horen?
Eloi: “Ik denk wel dat we zeker weer festivals gaan doen.”
Niles: “We hebben straks eerst die Ziggo Domeshows, maar in het nieuwe jaar gaan we ook zeker wel touren en op festivals spelen. Genoeg op de planning. Er zijn ook zeker al een aantal festivals bevestigd. Welke dit dan zijn, kunnen we natuurlijk nog niet zeggen.”
Paaspop 2025
