Review: Biffy Clyro breekt door genres en grenzen op A Celebration of Endings

Toen eerder dit jaar de single ‘Instant History’ uitkwam, hielden Biffy Clyro-fans hun adem in. Is deze door synthesizer gedreven popplaat de nieuwe richting die band kiest? Het oordeel kwam te vroeg: met de nieuw verschenen plaat A Celebration of Endings bewijzen de shirtloze Schotten wederom dat ze niet in hokjes van genres geplaatst kunnen worden. De nieuwste Biffy voelt als een muzikale reis waarin alles mogelijk is en de band zich niets aantrekt van bestaande grenzen.

A Celebration of Endings is het achtste studio-album van het Schotse rocktrio. Songwriter en zanger Simon Neil uit zich voor het eerst, naast persoonlijk, ook politiek. De knallende openingssong ‘North of No South’ schetst meteen een beeld over hoe Neil de wereld momenteel ziet, als een helploze plaats: ‘There’s nothing below, up above us is only darkness’. De 40-jarige zanger vertelt NME dat het tijd is voor verandering in de wereld: ‘The thought behind this whole album is that change is not a bad thing. (…) It’s the younger generation who have awoken people like me and said that we don’t need to stick with the status quo.’

Maar de plaat, over het einde van de wereld zoals we die kennen, schetst geen apocalyptisch doembeeld, maar vertelt juist een verhaal van hoop. ‘I’ve been saved from the darkest place, I’ve embraced the need to live’ klinkt in koor door het refrein van afsluiter ‘Cop Syrup’. En in ‘The Champ’: ‘Don’t give me that bullshit catch phrase “It was better in my day”‘.

Bombast

Zoals we van Biffy Clyro gewend zijn, zijn ze niet bang om te veranderen. Over de jaren heeft de band zichzelf muzikaal meermaals opnieuw uitgevonden en zo ook deze keer. A Celebration of Endings zit vol experiment, met veel aandacht voor productie en arrangementen. Zo zou de klassieke symphonie-achtige feel van ‘The Champ’ niet misstaan als de soundtrack van een dikke Hollywood-film. ‘Worst Type of Best Possible’ brengt een oase aan geluid. Simon Neil noemde het bij BBC Radio 1 ’the heaviest intro we have ever made’. Na dat intro word je doorgesluisd in een duister maar magisch stuk dat veel vibes van debuutplaat Blackened Sky met zich meedraagt.

Veel tijd voor rust is er niet tijdens het luisteren van A Celebration of Endings. Toch laten de mannen zien dat Biffy Clyro niet alleen staat voor blote bassen en harde gitaren. In het midden van de plaat breekt de overwelmende wals ‘Space’ het album in tweëen. Even is er dat warmhartige gevoel van een typische Biffy-ballade, maar net als je eraan gewend dreigt te raken, word je overmeesterd door gerommel in je buik tijdens het eery intro van ‘End Of’. Met de bombastische explosie erna en de lijn ’this is not a love song’ laten de Schotten weten: buckle up, we zijn nog niet klaar met jullie.

Festival anthem

Het dansbare ‘Tiny Indoor Fireworks’ zal waarschijnlijk tellen als de grootste festivalhit van de plaat. Het iconische ‘Hey, hey, hey!’ stel je je gemakkelijk meegebruld over de festivalweides voor. Ondanks dat het album geschreven en opgenomen is voor COVID-19, grijpt de lijn in het refrein van deze catchy popsong je toch bij de keel: ‘And I pray for the better days’.

Het hoogtepunt van het album is zonder twijfel het epische slotakkoord ‘Cop Syrup’. De punkrock-klassiek crossover is niet zomaar een albumafsluiter, het is een experimenteel meesterwerk. Het vindt een prachtige balans tussen punkachtige stevige gitaren, Simon Neils karakteristieke schreeuw en een brug gevuld met een dromerige symphonie die je meeneemt naar een andere wereld, voordat je weer teruggetrokken wordt in de chaos van het eerste deel van het nummer.

Fuck everybody. Woo!

Iedereen die zijn twijfels had na de release van leadsingle ‘Instant History’ wordt waarschijnlijk gerustgesteld na het luisteren naar A Celebration of Endings in zijn geheel. Hoewel ‘Instant History’ het podium vrijmaakte voor een veranderende Biffy Clyro-sound, is op de plaat meer ruimte voor gitaar en vindt iedere oude of nieuwe Biffy-fan zijn favoriet.

Met A Celebration of Endings gaat Biffy Clyro gestaag door met het verleggen van de eigen grenzen en daarbij negeren van bestaande hokjes. Punk en violen-arragementen in een nummer? Biffy doet het gewoon. Velden van contrast worden geschapen met scheurende gitaren, knallende beats, dromerige stukken en Mozart-achtige interludes. De band slaagt erin om je muzikaal ongemakkelijk te laten voelen en je tekstueel aan het denken te zetten. A Celebration of Endings lijkt de plaat waar Simon Neil en co al 25 jaar naar toe aan het werken zijn en een samenvatting van waar ze de hele carrière mee bezig zijn geweest. Niemand kan Biffy Clyro in een hokje duwen en de laatste lyric van het album spreekt dan ook boekdelen: ‘Fuck everybody! Woo!’.

Biffy Clyro

Biffy Clyro is een Schotse rockband, bestaande uit Simon Neil en de tweeling James en Ben Johnston. Ze staan bekend om zeer energieke liveshows waar T-shirts overbodig bij zijn. In 2019 deed de groep een akoestische tour, die ook Paradiso aandeed. A Celebration of Endings is het nieuwste en achtste studio-album van de Schotten. In 2021 gaat de band met het nieuwste album op tournee. Ook doet de band volgend jaar festivals aan. Zo staat het trio als headliner op Download 2021. In het najaar komen ze terug naar Amsterdam voor een show in de AFAS Live.