De FAT100 is in volle gang, dus sta mij als Ambassadeur Punk even toe om je een tip te geven. Uiteraard is het in mijn geval pure nostalgie, maar de show van Fucked Up tijdens mijn allereerste festival staat nog altijd in m’n geheugen gegrift.
Het zware begin
Jong en onbezonnen komen we aan in Biddinghuizen. De reis met het openbaar vervoer was op z’n zwakst uitgedrukt geen prettige ervaring en ondertussen giet het van de regen. “Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen?” Ik durf het niet hardop te zeggen, maar de gedachte is er wel. Terwijl het met bakken uit de hemel komt vallen, zetten we onze tenten op de eerste de beste plek die we tegenkomen. De buren zijn het er niet mee eens. “Daar moeten onze vrienden straks nog staan!” Het zal wel. Wij zitten. Nu eerst een pint en een peuk.
De volgende ochtend is het shirt van gisteren nog nat, maar regenen doet het niet meer. De burenruzie is na een nachtelijke borrel vriendschappelijk afgelopen en met frisse onschuld gaan we de dag te gemoed. Onder anderen Rise Against en Underoath staan vandaag op het programma.
“Mensen, Foster The People gaat niet door.”
“Balen, maar oké. Wat gaan doen we dan?”
“Joh, we lopen gewoon het terrein op en we zien wel wat we tegenkomen.”
Eerste indrukken
De eerste tent die we zien nadat we onder de schoorstenen doorkomen verkoopt oordoppen. Check. Misschien even wat aanschaffen voor de zekerheid. Munten hebben we al, dus als we na een flauwe bocht naar rechts de bar tegen het lijf lopen is de eerste grote pils al binnen handbereik. Dan tent nummer drie: Uit de India komt opeens een kabaal van jewelste. Wat staat er op het blokkenschema? Foster The People.
In plaats daarvan staat Canadese Post-Hardcore formatie Fucked Up op de bühne. Ten minste, een deel ervan. Frontman Damian Abraham heeft het zo’n halve minuut op het podium vol gehouden en voert nu hoogstpersoonlijk de circle pit aan. Bijzijn is meemaken, dus we snellen ons naar voren in de nu nog vrij lege tent. Daar sta je dan, met je blije bakkes en naast alcohol vooral met adrenaline in je bloedbaan. Nog even die laatste slok festivalbier achterovergooien en linea recta achter Damian aan, de pit in.
Wat een verschijning is die man. Hij raapt die beker waar net nog een halve liter in zat van de plinten en plakt het vakkundig tegen zijn bezwete voorhoofd, waar het de rest van de show blijft zitten. Ondertussen laat hij zien dat punk niet alleen een agressieve muziekstroming is, maar juist vol liefde zit. Als de moshpits even zijn afgekoeld, gaat hij met zijn plakkerige, corpulente bovenlichaam door het publiek en knuffelt hij iedereen die er maar voor open staat.
De lucht in
De zanger komt onze kant op. M’n maatje Dirk wordt vastgepakt bij z’n middel. Daar gaat ie. Zonder ook maar een seconde op adem te moeten komen gooit Damian m’n kameraad over z’n schouder en spint als een dolle in het rond. Deze frontman heeft een energie die ik in al die Lowlands-edities sindsdien nooit iemand heb zien evenaren. Fucked Up oogt vriendelijk, benaderbaar en, op dit ogenblik, onoverwinnelijk.
Punk maakt ook onvermoeibaar, zo het schijnt, want zodra Dirk weer met beide benen op de grond staat, is de frontman er alweer vandoor. Wie niet bij deze show is mist wat, en terwijl het publiek de circle pit draaiende houdt, nodigt de zanger buiten de India de rest van de Lowlanders uit om vooral even binnen te kijken.
Wij hoeven ondertussen niet meer overtuigd te worden. De misère van gisteren is helemaal vergeten. Wat een show, wat een energie en wat een fucking vette band. De eerste band, op de eerste dag van je eerste festival vergeet je nooit meer en ik had me geen betere Lowlands ontgroening kunnen wensen. Maar Foster The People was vast ook leuk geweest.
Festileaks is weer op zoek naar de beste festivalacts van het jaar.
Het publiek bepaalt de top 100!
Breng je stem uit en selecteer jouw top 10 festivalacts van 2023!
Parcels
Waar Parcels de neiging heeft om alle woorden aan elkaar te schrijven, gaan wij dat hier niet doen. Dan is het namelijk onmogelijk om dit stuk te lezen en gaat Parcels de Festivalacts top 100 niet halen. En met een reden willen we dat niet. Want de funky riffs van nummers zoals Tieduprightnow en Overnight doen elk festivalbezoeker alle zorgen vergeten. En met Somethinggreater (Een moderne festivalanthem?) hebben ze een perfecte closer van hun set. Jammer dat ze deze juist op Rock Werchter niet konden spelen
Altin Gün
Exotisch Nederlands trots! De Turkse band Altin Gün, uit Amsterdam, heeft deze zomer niet stilgezeten. Onder andere festivalkrakers Rock Werchter, Primavera Sound, Lowlands en Best Kept Secret stonden op hun uitgebreide programma. Het zou dus zonde zijn als deze prominente naam op de internationale festivalaffiches de Festivalacts top 100 niet haalt. De twijfel is hoorbaar; was het dan niet goed genoeg? Bekijk hierboven twee nummers, met Süpürgesi Yoncadan terug en die twijfels zijn meer dan weggenomen.
The Chats
Wij weten het eigenlijk wel zeker. Het gaat The Chats helemaal niks boeien of zij in de lijst komen. Deze Australische, wij hebben schijt aan alles, punkbank is bekend geworden met hun (internet)hit Smoko. En is op die voet stug door gegaan de laatste jaren. Geef The Chats een biertje, drie akkoorden en een bullshit onderwerp om over te zingen en niks blijft meer veilig.
Noisia
Noisia sluit af, voor goed. Nog één laatste album en nog één optreden op Lowlands. Het was een afscheidsfeestje om nooit te vergeten. Noisia is een legendarische naam in de internationale drum and bass wereld, maar is aan de andere kant de bescheiden Groningse act gebleven. En dat maakte dit laatste optreden emotioneel indrukwekkend. Aan de één kant stond de grote naam Skrillex tijdens dit concert naast hun op het podium. En aan de andere kant riep Noisia de medewerkers van Simplon, de Groningse concertzaal wat 22 jaar Noisia’s huis is geweest, het podium op. Eigenlijk verdienen ze door deze waardige carrière afsluiter al een plek in de lijst, Maar wat ging het ook nog eens gruwelijk los op de Lowlands zondagnacht.
Lowlands 2011
