8 platen die je zeker nog moet horen voor Roadburn Redux volgende week losbarst

Brian Williams, geboren in Wales, koos veertig jaar geleden een wel heel akelige Duitse artiestennaam. Toch maakt hij geen metal, maar aardedonkere, vaak geheel elektronische ambient. Veel muziek in dat genre wordt gemaakt om luisteraars tot rust te doen komen, maar daarvoor is Lustmord veel te onheilspellend. Dit is zijn beste soloplaat, maar ook ‘Stalker’, met ambientlegende Robert Rich, is een aanrader. Voor Roadburn Redux maakte Williams een exclusieve video samen met Karin Park van de Noorse noiserockband Årabrot.

Ook de onvermoeibare Belgische vernieuwer Dirk Serries, die in het verleden opereerde onder de naam vidnaObmana, heeft zijn wortels in het ambientgenre. Sterker nog, hij maakte in de jaren negentig een bepaald indrukwekkende soundtrack voor het aquarium van de Antwerpse zoo. Toen die eindelijk op plaat uitkwam, maakte hij tot ver over de grenzen furore – je moet er je zeker eens in onderdompelen. Sindsdien verschoof Serries’ focus naar geïmproviseerde muziek, waar hij dit jaar ook Roadburn op zal trakteren.

De leden van de Duitse metalband The Ocean presenteren op Roadburn heel wat artiesten van hun eigen platenlabel Pelagic Records. Onze favoriete blijft het hyperambitieuze album ‘Heliocentric’, over de woelige geschiedenis van het wetenschappelijke wereldbeeld, waarmee ze in 2010 de grenzen van hun muzikale zonnestelsel verlegden.
Maar we kijken ook halsreikend uit naar het langverwachte livedebuut van hun nieuwste plaat ‘Phanerozoic II’, die ze voor Roadburn Redux integraal live zullen spelen.

Ook de Franse postmetalband Year of No Light heeft inmiddels onderdak gevonden bij Palagic Records. Hun album ‘Ausserwelt’ maakte tien jaar geleden zoveel indruk op uw ambassadeur dat hij een concert van Gorillaz liet schieten om hen in Brussel aan het werk te zien. In vier epische songs laat de band je alle uithoeken van hun hoogstpersoonlijke buitenwereld zien, zodat je uitgeput maar gelukzalig achterblijft wanneer ze na exact 48 minuten aan de einder verdwijnen. Op Roadburn presenteert de band een videoclip voor een nieuwe song, ‘Réalgar’.

De adembenemende doomband Thou bracht de afgelopen maanden maar liefst twee platen uit met Emma Ruth Rundle, een zielsverwante folkzangeres waarmee ze al in 2019 op Roadburn speelden. Dit jaar zendt het festival de audio-opname van dat concert opnieuw uit, en die mag je absoluut niet (nog eens) missen. Maar we zouden hier tevens een lans willen breken voor ‘Heathen’, de zwartgeblakerde doorbraakplaat waarmee Thou ons in 2014 voorgoed tot hun heidense herrie bekeerde.

De Amerikaanse band Algiers is moeilijk te omschrijven. Net als de bandleden tijdens hun liveshows stuitert hun muziek namelijk alle kanten uit, van verschroeiende postpunk tot hartverwarmende gospelsoul, aangedreven door verontwaardigde maatschappijkritiek.
‘The Underside of Power’ uit 2017 is nog steeds onze favoriet. Maar ook hun nieuwste, ‘There Is No Year’, waarop elektronische ritmes wat vaker de overhand nemen, is de moeite waard. Benieuwd wat ze allemaal in hun voor Roadburn aangekondigde DJ-set zullen draaien.

Niet alles wat John Power, het lichtjes geschifte brein achter Blanck Mass, uit zijn getergde machines tovert vinden wij even overtuigend. Soms lijkt hij met opzet op onze zenuwen te werken, dan weer klinkt hij wat teveel als een gladde producer van melodieuze dance-anthems. Maar zijn nieuwste plaat ‘In Ferneaux’, die bestaat uit twee tracks van telkens zo’n twintig minuten lang, is behoorlijk intrigerend. Dat belooft voor de exclusieve mix met eigen materiaal die hij speciaal voor Roadburn Redux zal bekokstoven.

De Zweedse Anna von Hausswollf speelt op Roadburn Redux een set met vier collega-muzikanten uit haar geboortestad Göteborg. Op het barokke orgel van de gothische Örgryte Nieuwe Kerk in diezelfde stad nam ze ook dit fantastische solo-album op. Inspiratie vond ze tijdens een bezoek aan het bizarre Parco dei Mostri in het Italiaanse Bomarzo, een monsterlijke zestiende-eeuwse tuin ontworpen door een graaf die na de dood van zijn vrouw verteerd werd door verdriet. Een plaat die – zoals het park – tegelijk ontregelt en troost.