Op 30 juni is er éindelijk weer Rock Werchter. Voor wie nauwelijks nog kan wachten is er deze lijst met de 50 beste platen van artiesten op de affiche. In deel 1 van deze chronologische lijst duiken we in de discografieën van enkele van de meest iconische bands op de line-up. Deel 2 zoomt vooral in op nieuwe artiesten.
Meteen meeluisteren tijdens het lezen?
Dat kan met deze Spotify-playlist! →
1. Metallica – Kill ‘em All (1983)
Het debuut van Metallica begint met een fade-in, maar meer dan 30 seconden respijt krijg je niet voordat de riff van ‘Hit the Lights’ je van je sokken blaast – er staat niet voor niets Kill ‘em All op de cover. Met hun destijds ongehoorde mix van de heaviness van metal met de vaart en de furie van punk veroorzaakten de ‘Four Horsemen’ met hun eerste single ‘Whiplash’ wereldwijd hartkloppingen, kippenvel en nekpijn. Alle ingrediënten van hun typische sound zijn hier al aanwezig, maar dan een tikje harder en minder gepolijst – niet te missen dus.
Live-favorieten: ‘Seek & Destroy’, ‘Whiplash’, ‘The Four Horsemen’
Line-up: James Hetfield, Kirk Hammett, Cliff Burton, Lars Ulrich
(namen van muzikanten die vandaag nog bij de band zijn staan in het vet)
2. Metallica – Ride the Lightning (1984)
Op zijn tweede plaatbood Metallica meer variatie. Na een korte prelude op klavecimbel duikt de band halsoverkop de moshpit in met ‘Fight Fire with Fire’, om op de titeltrack weer wat gas terug te nemen. Nadien luiden de inmiddels legendarische kerkklokken, en slaat de bliksem pas echt in met de weergaloze intro van ‘For Whom the Bell Tolls’. De akoestische gitaren in de ballad ‘Fade to Black’ tonen een heel andere kant van de band, die ooit hoog in de hitparade zou uitmonden. En afsluiter ‘The Call of Ktulu’ verzeilt in onvervalste progrock.
Live-favorieten: ‘Creeping Death’, ‘For Whom the Bell Tolls’, ‘Fade to Black’
Line-up: James Hetfield, Kirk Hammett, Cliff Burton, Lars Ulrich
3. Metallica – Master of Puppets (1986)
We weten het, er staan nog andere bands op Werchter, maar Master of Puppets kunnen we je toch ook echt niet onthouden. Alleen al vanwege het onsterfelijke titelnummer zou iedereen dit album minstens tien keer verplicht moeten beluisteren. De meedogenloze poppenspeler verpersoonlijkt een aanslepende drugsverslaving, maar het is duidelijk de band zelf die op deze plaat de touwtjes strak in handen heeft. Met acht overweldigende maar perfect gedoseerde songs nemen Hetfield en de zijnen grijnzend de controle van je over.
Live-favorieten: ‘Master of Puppets’, ‘Welcome Home (Sanitarium)’, ‘Battery’
Line-up: James Hetfield, Kirk Hammett, Cliff Burton, Lars Ulrich
4. Pixies – Come On Pilgrim (1987)
Het debuut van de Pixies is geen volwaardig album, maar een ep van amper 21 minuten. Er staan niettemin acht fantastische songs op, die samen meer ideeën, variatie en durf bevatten dan veel platen die drie keer zo lang duren. Alleen al die wonderlijk weirde openingstrack, ‘Caribou’, waarin zanger Black Francis eerst de titel laat loeien als een rund en dan als een bezetene ‘Repent!’ begint te schreeuwen, of de anderhalve minuut geschifte Spaanstalige surfrock van ‘Isla de Encanta’. Pilgrim is nog niet voorbij of je wil ‘m al helemaal opnieuw horen.
Live-favorieten: ‘Caribou’, ‘Nimrod’s Son’, ‘Isla de Encanta’
Line-up: Black Francis, Joey Santiago, Kim Deal, David Lovering
5. Pixies – Surfer Rosa (1988)
Ook Surfer Rosa schiet meteen uit de startblokken, met de voortrazende drums, beukende gitaren en laconiek gewelddadige teksten van ‘Bone Machine’ tot ‘Broken Face’, vier songs in 9 minuten. Nadien kalmeert de band voor enkele meer radiovriendelijke songs als ‘Gigantic’ – geschreven en gezongen door Kim Deal, die er op Werchter helaas niet bij zal zijn – en ‘Where Is My Mind?’. Dit album was één van de eerste wapenfeiten van producer Steve Albini, die in de jaren 90 een stevige stempel zou drukken op de klank van de rock.
Live-favorieten: ‘Where Is My Mind?’, ‘Vamos’, ‘Bone Machine’
Line-up: Black Francis, Joey Santiago, Kim Deal, David Lovering
6. Metallica – … And Justice for All (1988)
De zo mogelijk nog ambitieuzere vierde van Metallica kwam er na de dood van bassist Cliff Burton in een tourbusongeval – zijn opvolger Jason Newsted zit opvallend diep in de mix. Hetfield zat blijkbaar ook diep, want veel teksten gaan over de ellende in de wereld. De band spreekt zelf van de ‘CNN-periode’, waarin de inspiratie vaak rechtstreeks uit het journaal kwam. Sommige nummers werden later zelden nog gespeeld, omdat ze zo ingewikkeld zijn of omdat de band ze zelf te langdradig vond. Geheel onterecht, als je het ons vraagt.
Live-favorieten: ‘One’, ‘Harvester of Sorrow’, ‘Blackened’
Line-up: James Hetfield, Kirk Hammett, Jason Newsted, Lars Ulrich
7. Pixies – Doolittle (1989)
De Pixies zijn een band met ontzettend veel goede songs die gelukkig niet al te lang duren, en ze verliezen bovendien geen tijd met getater tussendoor. Op Dour speelde de band in 2016 maar liefst 29 songs, waaronder 10 van dit fantastische album vol bevreemdende maar meezingbare klassiekers als ‘Debaser’, ‘Wave of Mutilation’ en ‘Monkey Gone to Heaven’. En dan heb je nog enkele eigenaardige parels te goed, met de loungy croon van drummer David Lovering in ‘La La Love You’, de geflipte R&B-flirt ‘Hey’ en de folksong ‘Silver’.
Live-favorieten: ‘Wave of Mutilation’, ‘Gouge Away’, ‘Monkey Gone to Heaven’
Line-up: Black Francis, Joey Santiago, Kim Deal, David Lovering
8. Pixies – Bossanova (1990)
Het derde album van de Pixies werd niet echt goed onthaald toen het uitkwam. Kim Deal was toen al vooral met The Breeders bezig, en de plaat klonk hier en daar misschien wat minder grensverleggend en soms zelfs een beetje saai. Maar Black Francis en Joey Santiago vinden dit zelf nog steeds hun beste plaat, en wie Bossanova vandaag opnieuw beluistert kan alleen maar vaststellen hoe verwend rockfans toen waren. Na dit album volgde er nog één, en dan meer dan 20 jaar niks. Maar de invloed van de band zou nog decennia nazinderen.
Live-favorieten: ‘Velouria’, ‘Rock Music’, ‘Ana’
Line-up: Black Francis, Joey Santiago, Kim Deal, David Lovering
9. Metallica (1991)
Voor hun vijfde album – de werktitel was Married to Metal, maar uiteindelijk deden ze het zonder – ging Metallica in zee met Bob Rock, die eerder platen produceerde van Mötley Crüe en Bon Jovi. Dat suggereert dat ze met voorbedachten rade naar crossoversucces hengelden, en dat werkte, want de ballad ‘Nothing Else Matters’ werd een grote hit. Gelukkig staan er meer dan genoeg moordriffs op de plaat om een eventuele melige nasmaak mee weg te spoelen, en wist Rock alle knopjes zitten om die echt moddervet te doen klinken.
Live-favorieten: ‘Enter Sandman’, ‘Sad but True’, ‘Nothing Else Matters’
Line-up: James Hetfield, Kirk Hammett, Jason Newsted, Lars Ulrich
10. Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik (1991)
Dit album steekt met vier koppen en evenveel schouders boven alle andere Peppersplaten uit. Het ingetogen orgelpunt ‘Under the Bridge’, over de drugsverslaving van zanger Anthony Kiedis, groeide terecht uit tot een anthem. Verder hoor je een onstopbare opeenvolging van grensoverschrijdend aanstekelijke grooves die 75 minuten lang geen seconde verveelt. Tien jaar geleden maakten de heren een nogal slappe Werchtershow goed door af te sluiten met ‘Sir Psycho Sexy’, ‘They’re Red Hot’ en ‘Give It Away’ uit deze plaat.
Live-favorieten: ‘Give It Away’, ‘Under the Bridge’, ‘Suck My Kiss’
Line-up: Anthony Kiedis, John Frusciante, Flea, Chad Smith
11. Pearl Jam – Ten (1991)
Ten van Pearl Jam was aanvankelijk geen hit. ‘Alive’ – een debuutsingle over incest – en ‘Even Flow’ – een track die drummer Dave Krusen ondanks de titel zoveel moeite kostte dat er minstens 50 takes van werden opgenomen – haalden nooit de hitparade, en het album zelf bereikte pas bijna een jaar na zijn verschijnen de top tien. Maar uiteindelijk veroverde deze grootmoedige grunge vele harten, en werd dit één van de meest iconische platen van de jaren ’90. Vandaag is de bizarre tekst van ‘Alive’ zo ingeburgerd dat niemand hem nog opmerkt.
Live-favorieten: ‘Even Flow’, ‘Alive’, ‘Porch’
Line-up: Eddie Vedder, Mike McCready, Stone Gossard, Jeff Ament, Dave Krusen
12. Pearl Jam – Vitalogy (1994)
Klonk Ten vaak nog als een hardrock-update, dan trad op Vitalogy de nervositeit die veel grungebands typeerde meer op de voorgrond. In plaats van op veilig te spelen om de nieuwe fans te plezieren, toonde de band zich hier compromislozer, wispelturiger en verbazend veelzijdig. Vlijmscherpe rocksongs als ‘Last Exit’ en ‘Corduroy’ krijgen gezelschap van het empatische ‘Better Man’ en eigenaardigheden als de rammelende accordeontune ‘Bugs’ en het met therapiesessiesamples doorspekte ‘Stupid Mop’, dat vooral op de zenuwen werkt.
Live-favorieten: ‘Corduroy’, ‘Better Man’, ‘Last Exit’
Line-up: Eddie Vedder, Mike McCready, Stone Gossard, Jeff Ament, Dave Abbruzzese
13. Beck – Mellow Gold (1994)
‘Soy un perdedor – I’m a loser baby, so why don’t you kill me?‘ Qua opener kan dat tellen, maar voor een zelfverklaarde loser maakte Beck op zijn debuut bij een major label grote indruk. De gekscherende tekst, de schuifelende drumloops, de onverwachte sitarsample – ze zijn allemaal typisch Beck, maar tegelijkertijd is de bijna volledig door hemzelf ingespeelde mix van stonede folk, eigenwijze rock en haperende hiphop die volgt volstrekt onvoorspelbaar. Met een glansrol voor zijn ‘shit-kickin’, speed-takin’, truck-drivin’ neighbors downstairs‘.
Live-favorieten: ‘Loser’, ‘Beercan’, ‘Pay No Mind (Snoozer)’
14. Beck – Odelay (1996)
Toegegeven, ‘Devil’s Haircut’ is een (minstens even onweerstaanbaar) doorslagje van ‘Loser’. Maar verder staat Odelay opnieuw boordevol verrassingen. De productie was ditmaal in handen van de Dust Brothers, die eerder Paul’s Boutique van de Beastie Boys voor hun rekening namen, en hier ook Beck inspireren tot de weergaloze hiphoptrack ‘Where It’s At’, doorgaans één van de hoogtepunten van zijn liveshows. Jodelen doet Beck hier niet (hier wel), maar dat is zo ongeveer het enige genre waaraan deze plaat geen eigen draai geeft.
Live-favorieten: ‘Where It’s At’, ‘Devils Haircut’, ‘The New Pollution’
15. Modest Mouse – The Lonesome Crowded West (1997)
De band die zichzelf Bescheiden Muis noemt is vermoedelijk de minst bekende in deze lijst, maar daarom niet minder het ontdekken waard. De ruwe zangstem van Isaac Brock doet aanvankelijk pijn aan de oren, en de schurende, punky songs gaan vooral over lelijke dingen als trailerparken en kakkerlakken. Maar vandaag hoor je hoe deze destijds volstrekt unieke band de deur opende voor andere artiesten met een rafelrandje aan de stembanden zoals Bright Eyes of Squid. Indie as fuck, maar met het bloedende hart op de juiste plaats.
Live-favorieten: ‘Doin’ the Cockroach’, ‘Trailer Trash’, ‘Cowboy Dan’
Line-up: Isaac Brock, Dann Gallucci, Eric Judy, Jeremiah Green
16. Modest Mouse – The Moon & Antarctica (2000)
Op hun major-labeldebuut klinkt Modest Mouse gestroomlijnder en melodieuzer, maar daarom niet minder geestverruimend. De grappige, groovy krautrocktune ‘Tiny Cities Made of Ashes’ en het door een Afrikaans aandoend gitaarriffje bijgekruide ‘Paper Thin Walls’ zijn hoogtepunten. In het midden daalt het energieniveau tijdelijk onder nul tijdens een soort slowcore-intermezzo dat toepasselijk begint met de song ‘The Cold Part’, maar deze neerslachtige songs zijn niet minder geslaagd. De titel komt uit de sci-fi-film ‘Blade Runner‘.
Live-favorieten: ‘Tiny Cities Made of Ashes’, ‘Paper Thin Walls’, ‘3rd Planet’
Line-up: Isaac Brock, Eric Judy, Jeremiah Green
17. Jimmy Eat World – Bleed American (2001)
Jimmy Eat World is niet zomaar een punkband. Op de prima voorganger van dit album, Clarity, stonden enkele epische emosongs van 7 en zelfs 16 minuten lang. Het hoeft dus niet echt te verbazen dat het platenlabel hen na de release bedankte voor bewezen diensten. Wat wel verbaast is dat de band vervolgens op eigen kosten dit rotaanstekelijke album opnam. Het leverde hen wereldwijd succes op en zal ook dit jaar op Werchter weer vele dertigers een traantje doen wegpinken wanneer ‘A Praise Chorus’ hun tienerhart doet ontdooien.
Live-favorieten: ‘The Middle’, ‘Sweetness’, ‘Bleed American’
Line-up: Jim Adkins, Tom Linton, Rick Burch, Zach Lind
18. Beck – Sea Change (2002)
Na zijn entertainenden maar minder grensverleggende party album Midnite Vultures verraste Beck opnieuw met het verbazend ingetogen Sea Change. De plaat opent met de schijnbaar oprechte, uitstekend gezongen, kraakhelder geproduceerde Americana van ‘The Golden Age’, en roept vervolgens het Franse enfant terrible Serge Gainsbourg weer tot leven tijdens het prachtige ‘Paper Tiger’. Dat Beck nieuwe genres kon bedenken wisten we al. Maar zijn songs schitteren evenzeer wanneer hij wél binnen de lijntjes kleurt.
Live-favorieten: ‘Lost Cause’, ‘The Golden Age’, ‘Paper Tiger’
19. Keane – Hopes and Fears (2004)
Keane verscheen aan de horizon in het kielzog van Coldplay, met parelende pianopop die je alleen met een zorgelijke frons kan meezingen. ‘I’m getting old and I need something to rely on,’ zong de toen 27-jarige Tim Rice-Oxley, en ‘If only I don’t suffocate, I’ll meet you in the morning when you wake’. Donkere gedachten die zouden eindigen in een stevige drugsverslaving. Maar nu is Keane er weer, net op tijd om zondagnamiddag op Werchter vanop het hoofdpodium uw gevoelige snaar te raken met de prachtsong ‘Bedshaped’.
Live-favorieten: ‘Somewhere Only We Know’, ‘Everybody’s Changing’, ‘This Is the Last Time’
Line-up: Tom Chaplin, Tim Rice-Oxley, Richard Hughes
20. The Killers – Hot Fuss (2004)
Wie Keane er in 2004 een beetje over vond, had vast de debuutplaat van The Killers nog niet gehoord, onbeschaamd bombastische rock uit L.A. met de ambitie om ‘America’s answer to U2′ te zijn. Het U2-achtige ‘Somebody Told Me’ bleek een instant anthem. Andere songs doen aan Duran Duran, The Cure of Depeche Mode denken, maar klonken ook meteend onmiskenbaar als The Killers. Een stadionact zijn ze in Europa gelukkig nog niet, maar inmiddels is deze band die altijd al te groot was voor de tenten wel een heuse headliner geworden.
Live-favorieten: ‘Mr. Brightside’, ‘Somebody Told Me’, ‘All These Things That I’ve Done’
Line-up: Brandon Flowers, Dave Keuning, Mark Stoermer, Ronnie Vannucci Jr.
21. Modest Mouse – Good News for People Who Love Bad News (2004)
Na vier jaar afwezigheid scoorde Modest Mouse in 2004 out of the blue hun grootste hit met ‘Float On’, een heerlijke song die vooral in dat jaar veel op de radio kwam en daardoor meteen de sfeer van toen oproept. Ook de moeite zijn ‘Bukowski’, waarop zanger Isaac Brock afrekent met het aantrekkelijke maar uiteindelijk destructieve voorbeeld van de alcoholverslaafde schrijver, en opvolger ‘This Devil’s Workday’, waarin hij met de zwierige ruggensteun van de Dirty Dozen Brass Band alsnog vol snode plannen de wereld in zwalpt.
Live-favorieten: ‘Float On’, ‘Bukowski’, ‘Satin in a Coffin’
Line-up: Isaac Brock, Tom Peloso, Dann Gallucci, Eric Judy, Benjamin Weikel
22. Pearl Jam (2006)
Grunge was eind jaren 90 verwaterd tot slappe post-grunge, en Pearl Jam paste ook niet echt tussen de coole garagebands die even later opgang maakten. De rare naamloze plaat met de avocado erop deed in 2006 niet vermoeden dat de band een tweede adem had gevonden, tot je ze in de CD-speler mikte. ‘Life Wasted’, ‘World Wide Suicide’ en ‘Severed Hands’ waren energieke, ondanks hun titels bijna euforische rocksongs van een band die vastberaden was om zijn plaats aan de top opnieuw op te eisen.
Live-favorieten: ‘Severed Hand’, ‘World Wide Suicide’, ‘Life Wasted’
Line-up: Eddie Vedder, Mike McCready, Stone Gossard, Jeff Ament, Matt Cameron
23. Pearl Jam – Backspacer (2009)
‘Got some if you need it’, zingt Eddie Vedder ergens in het begin van Backspacer, alsof de band openlijk zijn status omhelsde van gevestigde waarde die het aan de wereld verschuldigd is om eens in de drie jaar een oerdegelijk nieuw album af te leveren. De eerste vier songs zijn rockers van de bovenste plank, het ingetogen vervolg zaaide wat verdeeldheid: sommige fans vonden al die emotionele midtemposongs nogal flauw, maar ‘Just Breathe’ (door Vedder zelf ‘sentimenteel’ genoemd) leverde ook nieuwe aanhangers op.
Live-favorieten: ‘Unthought Known’, ‘Got Some’, ‘Just Breathe’
Line-up: Eddie Vedder, Mike McCready, Stone Gossard, Jeff Ament, Matt Cameron
24. Disclosure – Settle (2013)
Danceplaten die van a tot z blijven boeien zijn redelijk zeldzaam. Nog zeldzamer is dat ze tien jaar later nog even fris en aanstekelijk klinken. Settle van Disclosure past duidelijk in die categorie: hoe vaker ze songs van deze plaat in hun daardoor nochtans nogal voorspelbare dj-sets mikken, hoe liever wij het hebben. ‘When a Fire Starts to Burn’ doet elke dansvloer meteen ontvlammen, en de vindingrijke housetunes die volgen bleken zo onsterfelijk dat ze de hits van de hippe zangers en zangeressen die de vocals inzongen inmiddels lang overleefd hebben.
Live-favorieten: ‘Latch’, ‘White Noise’, ‘F for You’
Line-up: Howard & Guy Lawrence
25. The War on Drugs – Lost in the Dream (2014)
In 2014 speelden Adam Granduciel en zijn War on Drugs nog met de rug naar het publiek en het gezicht naar de versterkers de piepkleine Rotonde van de Brusselse Botanique plat. Amper een jaar later stonden ze zowaar bij zonsondergang op het hoofdpodium van Werchter, de perfecte setting voor deze dromerige, wijdse, zonovergoten songs die door Granduciel in zijn ééntje thuis werden opgenomen. Dus staat de band daar dit jaar gewoon weer, op donderdagavond, als opener voor Pearl Jam. Een prachtig vooruitzicht is dat.
Live-favorieten: ‘Red Eyes’, ‘Under the Pressure’, ‘An Ocean in Between the Waves’
Line-up: Adam Granduciel, Anthony LaMarca, David Hartley, Charlie Hall, Robbie Bennett, Jon Natchez
Ontbreken enkele van deze platen nog in je collectie, en wil je ze graag kopen? Dat kan door op de albumcover te klikken!
Rock Werchter 2022
