Op de twee hoofdpodia van Primavera Sound staan bekende artiesten die je ook op veel andere festivals aantreft – gisteren onder meer Beck, The National, Caribou en Jamie xx. Maar waar het festival echt zijn eigenheid toont, is in alle eigenaardige bands die tot diep in de nacht op de kleinere podia hun ding doen. Een verslag van een twaalf uur durende verkenningstocht op vrijdag.
Alle podia op Primavera Sound zijn buiten, met één uitzondering: het grote Auditori del Fòrum, een prachtige concertzaal vlak naast het terrein die het festival dit weekend ook mag gebruiken. Daar is het altijd donker en is de klank perfect.
Ideaal voor artiesten als de klassiek geschoolde Catalaanse Marina Herlop, die er om 16 uur opent met een mix van folky samenzang en bonkende elektronica die tegelijk eeuwenoud en hypermodern aandoet. Ook de Amerikaanse band Low, die zijn slowcore de afgelopen jaar graag met stuurse elektronica insmeert, doet zijn voordeel met de haarscherpe klank in het Auditori.
Het is verleidelijk om in de comfortabele theaterstoeltjes te blijven hangen, maar buiten schijnt de zon en blaast er een zacht briesje over de Middellandse Zee, en dus laten wij ons rond 19 uur verleiden door Helado Negro. Roberto Carlos Lange, een Amerikaan wiens ouders uit Ecuador immigreerden, blijkt een enigszins gedrongen man met een grote bos krullen en een innemende glimlach. In zijn nummers schakelt hij naadloos over van Engels naar Spaans en terug, terwijl hij klanken leent uit dezelfde vergaarbak van gladde seventiesfunk en synthpop waarin ook John Carroll Kirby, Mac DeMarco en Future Islands graag graaien.
Helado Negro staat op het Plenitude-podium, dat als enige helemaal draait op hernieuwbare energie. Het is de plek waar je terecht kan voor verrassingen. Donderdag bracht de eigenzinnige folkzanger Richard Dawson er met de Finse metalband Circle songs over de geschiedenis van de plantkunde, vrijdag is het onder meer de beurt aan Shellac, de cultband waarin sterproducer Steve Albini af en toe zijn duivels ontbindt. Albini gaf onlangs geheel spontaan en zonder controverse toe dat veel van zijn oude teksten onnodig grof waren, en het lijkt hem vergeven, want de moshpits die hij met zijn kronkelende rock aanricht zijn vandaag verrassend divers.
Dat toont aan dat de boodschap van de organisatie dat niemand normaal is en iedereen welkom bij het publiek luid en duidelijk is aangekomen. Het is typisch voor Primavera dat er bij dit soort bands, die op andere grote festivals vooral de wenkbrauwen zouden doen fronsen, altijd tientallen festivalgangers de ziel uit hun lijf staan te zingen. Ook de gerenommeerde dwarsliggers van Parquet Courts krijgen later op hetzelfde podium een open doekje, net als de eigenzinnige rapper Earl Sweatshirt, die van blijdschap een radslag maakt.
De grootste triomfen van de dag zijn de concerten van Little Simz en King Gizzard & the Lizard Wizard. Wanneer die laatsten er omstreeks 20 over 2 de stekker uittrekken, begint stilaan de uittocht naar het stadscentrum. Maar wij hebben je een verslag van twaalf uur Primavera beloofd, dus haasten we ons naar het concert van de Schotse postrockband Mogwai. Die band kreeg een dag eerder om tien uur ’s ochtends telefoon of ze wilden invallen voor Caribou, die op het hoofdpodium The Strokes moest vervangen. Voor veel festivalgangers een mooie verrassing: het amfitheater in de heuvel tegenover het podium zit om 3 uur nog stampvol.
Rondom het kleine Ouigo-podium aan het water heeft zich inmiddels een menigte verzameld die zich verlekkeren op het vermoedelijk meest geschifte concert van de dag, van de gemaskerde zanger/drummer Brian Chippendale en bassist Brian Gibson van Lightning Bolt. Met hun halsbrekende en chaotische, maar ook bizar aanstekelijke songs zorgen die voor indrukwekkende slamdancetaferelen.
Omdat hun oorverdovende concert toch in de uitgestrekte omgeving te horen is, lijkt dit een goed moment om de oversteek te wagen naar Primavera Bits. Dat is de uitgestrekte dance area van het festival, een nogal bevreemdende plek met palmbomen en een fel verlichte industriële site in de achtergrond. Ondanks de inspanningen van technogrootmeester Jeff Mills lijkt het energieniveau van het publiek hier het laagst. Mensen dringen zich naar voor op zoek naar een feestje, maar vallen dan vaak al snel stil, en echt uitgelaten gedanst wordt er bijna nergens.
Ligt dat aan de nogal minimale set van Mills, die het niet nodig vindt om de hele tijd opzwepende breaks te forceren? Dat zal de komende nachten moeten blijken. De prehistorische housetrack ‘Work It to the Bone’ van LNR die hij rond vijf uur opdiept is alleszins een perfecte afsluiter voor deze festivalmarathon. Hoog tijd om terug naar ons pension te strompelen. Morgen is er namelijk weer een dag.
