Heel wat rockfans voelden een stroomstoot vol voorpret toen bekend raakte dat King Gizzard & the Lizard Wizard niet twee, niet drie, maar vijf concerten zouden spelen op Primavera Sound in Barcelona. Maar in de marge van dat festival werden na de eerste show twee gitaren vernield, op een zondag in het Pinksterweekend. Annuleren dan maar? Dan ken je King Gizzard nog niet, de beste band ter wereld.
Vijf concerten op hetzelfde festival, dat lijkt een beetje van het goede teveel. Maar King Gizzard & the Lizard Wizard maakte de afgelopen tien jaar dan ook twintig sterk uiteenlopende albums, en die zijn eigenlijk allemaal uitstekend. Allemaal? Nou ja, de laatste, een dubbelaar met de enigszins onheilspellende titel Omnium Gatherum bleek een beetje een vergaarbak te zijn van minder indrukwekkend materiaal, een contrast met de scherpe concepten achter bijna al hun andere albums. Kan gebeuren na al die eerdere meesterwerken, eigenlijk is het nauwelijks het vermelden waard.
Geen enkele song zou twee keer gespeeld worden, had de Australische band aangekondigd, en dus was het op voorhand gissen wanneer we wat te horen zouden krijgen. Wat voor de hand lag zou alleszins niet gebeuren. Tijdens de eerste show, op een groot podium tijdens het eerste festivalweekend, hadden wij verwacht veel nummers te horen uit Butterfly 3000, een enthousiast ontvangen album van vorig jaar waarin de band indruk maakte met aanstekelijke psychedelische synthpop die in tegenstelling tot veel van hun andere muziek zo op de radio kon. (Er verscheen zelfs een album met remixes, Butterfly 3001.) Maar in de eerste show speelde de band daarvan geen enkele song. Meer nog, ze openden met twee razende metalnummers uit Infest the Rats Nest, een conceptplaat over een rijke elite die naar de ruimte vertrekt nadat ze de planeet aarde eerst definitief in de vernieling hebben gereden.
Van de overige acht songs kwamen er vier van Omnium Gatherum, waaronder de bizarre rapsong ‘The Grim Reaper’, waarop bandlid Ambrose Kenny-Smith zich tot Beastie Boy ontpopte terwijl zanger Stu Mackenzie spookachtige deuntjes uit een dwarsfluit toverde. Niemands favoriete song, en toch waren we onder de indruk, ook van afsluiter ‘The Dripping Tap’. Die 18 minuten lange openingstrack klinkt op Omnium Gatherum even spannend als zijn titel voorspelt, maar vanavond stond er gelukkig aanzienlijk meer druk op het water. King Gizzard kwam, deed zijn zin en overwon.
Anyone in Barcelona own a music store they can open up for us today? Will buy 2x electric guitars 😭 pic.twitter.com/GAEqeKsaJR
— King Gizzard (@kinggizzard) June 5, 2022
Een band zonder gitaren
Ergens in de uren nadien – de details zijn nog onduidelijk – sloeg het noodlot echter toe. Een lift die het materiaal van de band van het podium of in een vrachtwagen moest tillen vernielde de flightcase met enkele van hun favoriete gitaren, Stu’s Holy Explorer & Joey’s Flying V, die ze normaal elk concert gebruiken. Op een zondag in het Pinksterweekend was het een hele uitdaging om nieuwe gitaren te vinden. Bad Seed Warren Ellis bood zowaar via Twitter aan om een eigen gitaar uit Parijs te laten overkomen. (Je leest het goed: Warren Ellis volgt King Gizzard op Twitter!)
De gitaren werden gevonden, want zondagavond stond King Gizzard gewoon op het podium van de kleine Sala Apolo, zoals gepland. De rij belangstellenden zou buiten de hele avond aanzwellen, maar wij waren gelukkig goed op tijd. Dus zagen we hoe de zanger van Iceage zich uitsloofde om rocksterposes in zijn performance te loodsen. En hoe Stu Mackenzie nadien in een korte short poolshoogte kwam nemen bij de soundcheck voor zijn eigen band, en daarbij moeiteloos meer rock ’n roll ademde.
In de kleine club kwam de band nog beter tot zijn recht, en kookte het publiek al snel over: moshpits openden zich en losten op als bruistabletten, schoenen gingen onherroepelijk verloren, rolstoelen konden plots crowdsurfen. Op de setlist: vijf songs uit de eerder obscure plaat I’m in Your Mind Fuzz uit 2014, alweer twee gemene motherfuckers uit Infest the Rats Nest waarvan eender welke Graspopband wit om de neus zou worden, en ‘People Vultures’ en ‘Mr. Beat’ van Nonagon Infinity, een plaat waarvan alle songs zo in elkaar overvloeien dat ze in een eindeloze loop kan worden afgespeeld, en waarmee ze op tour waren toen we ze in 2016 voor het eerst zagen.
Aanschuiven zonder einde
De derde show was maandag in de veel grotere zaal Razzmatazz 2. Buiten stonden er urenlang op voorhand duizenden mensen aan te schuiven, veel meer dan er normaal in een hele week die zaal betreden, en die bleven tot het concert al twintig minuten bezig was gewoon staan, in de ijdele hoop alsnog binnen te geraken. Zelfs deze verslaggever kwam er vanavond niet doorheen, met of zonder persbandje. Jammer, want de setlist zag er alweer fantastisch uit – fans van de band houden in detail bij welke secties van songs geskipt worden en wanneer een song flarden van een andere song bevat – zij het alweer zonder nummers van Butterfly. De band die vijf shows speelt, kreeg mensen gek genoeg om voor de derde de hele avond aan te schuiven. Dat kan uiteraard alleen als je de beste band ter wereld bent. En dat zijn ze.
Wil je King Gizzard deze week nog zien, wees er dan erg vroeg bij vanavond aan Razzmatazz. Misschien kan je best gewoon al vertrekken. En donderdag spelen ze om half 1 ’s nachts nog op Tous, een podium in de dance area van het festival. Zou dat het moment worden voor Butterfly 3000? Of is dat te voorspelbaar voor King Gizzard?
