20 platen van acts op de line-up voor Le Guess Who? 2022 die je zeker nog moet checken

Van 10 tot 13 november mogen we éindelijk weer naar Le Guess Who?, het ideale festival om nieuwe muziek te ontdekken en de grenzen van je eigen smaak te verleggen. Er spelen ook dit jaar meer dan honderd artiesten uit de meest uiteenlopende genres. Heb je de line-up al zien voorbijkomen, maar weet je niet meteen waarheen? Festileaks helpt je op weg met deze 20 onmisbare platen.

1. Abdullah Ibrahim – African Sketchbook (1969)

De Zuid-Afrikaanse pianist Abdullah Ibrahim, geboren in Kaapstad in 1936, die toen hij het land tijdens de Apartheid noodgedwongen de rug toekeerde een ambassadeur werd voor de heerlijk eigenzinnige jazzscene die hij in zijn thuisstad mee uit de grond had gestampt. Soms voel je in deze prachtige soloset de bruisende energie van een weekendavond in de townships, dan weer de sluimerende melancholie van een man die zijn land moest achterlaten. Intussen is Ibrahim 88, dit is dus een uitgelezen kans om hem nog eens live mee te maken.

(Abdullah Ibrahim speelt op ZONDAG.)

2. The Master Musicians of Jajouka (1972)

De inwoners van het dorp Jajouka in het Marokkaanse Rifgebergte speelden deze bezwerende muziek al eeuwenlang voor ze ook artiesten uit het noorden in haar greep kreeg. Dichter William S. Burroughs was één van de eersten die er neerstreek, maar het was Rolling Stone Brian Jones die de liveopnames liet maken die de wereld zouden veroveren. Deze plaat volgde vrij snel nadien en heeft een betere opnamekwaliteit. Maar niets is beter dan je op Le Guess Who? zelf te laten hypnotiseren door de meest recente generatie meestermuzikanten!

(The Master Musicians of Jajouka spelen op DONDERDAG.)

3. Dennis Bovell – I Wah Dub (1980)

Afsluiten doet Le Guess Who? dit jaar met een DJ-set van de invloedrijke Britse dubproducer Dennis Bovell, geboren in Barbados. Die werd vooral bekend door zijn samenwerking met poëet Linton Kwesi Johnson, die het festival enkele jaren geleden nog uitnodigde. Maar onder het pseudoniem Blackbeard bracht hij ook zelf een aantal grensverleggende albums uit, waarvan deze de beste is. Welke van de vele platen waarin hij de hand had hij zondag ook uit zijn platenkoffer zal halen, gonzende subwoofers zijn sowieso gegarandeerd.

(Dennis Bovell speelt op ZONDAG.)

4. Bohren & der Club of Gore – Black Earth (2002)

Alles aan deze plaat doet ijselijke metal vermoeden, maar de razende drums, zware gitaren en krijsende vocalen doen nergens hun intrede. Wat eerst een progmetalintro leek, waaiert uit tot een soort aardedonkere jazz, ambient in ademnood die je tegelijk beklemt en tot rust brengt. Op Le Guess Who? krijgt de band anderhalf uur de tijd om je zo diep mogelijk in het pluche van de Utrechtse stadsschouwburg te doen wegzakken. Moet lukken nu ze voor hun recentste plaat Patchouli Blue hun drummer vervangen hebben door een geurkaars.

(Bohren & der Club of Gore speelt op VRIJDAG.)

5. Supersilent – 6 (2003)

Ook Supersilent doet het tegenwoordig zonder drummer. Blijft over: een trio Noren bestaande uit synthesizervirtuoos Ståle Storløkken, ambientproducer Deathprod en trompettist Arve Henriksen. Die laatste speelde in volle coronaperiode samen met de Nederlandse pianist Harmen Fraanje voor een heel beperkt publiek een prachtig concert in TivoliVredenburg, waardoor wij nu extra benieuwd zijn wat hij met deze twee kompanen van plan is. Hopelijk neemt al wie zondag in Ronda hun show wil bijwonen de bandnaam zo letterlijk mogelijk.

(Supersilent speelt op ZONDAG.)

6. Grouper – Dragging a Dead Deer Up a Hill (2008)

Liz Harris van Grouper heeft een prachtige, dromerige folkstem en speelt uitstekend gitaar. Zowel in de studio als live is ze vaak helemaal alleen aan de slag, en toch treedt ze zelden echt op de voorgrond. Het lijkt wel alsof ze zichzelf wil verbergen achter de ruis, de galm en de reverb waar ze veel van haar songs in onderdompelt. Maar misschien vindt ze muziek gewoon mooier zo? Elk kraakje, elke zucht, elke beweging van haar vingers over de snaren draagt bij tot de kracht van haar songs. Op Le Guess Who? speelt ze dit jaar een zeldzame DJ-set.

(Grouper speelt een DJ-set op VRIJDAG.)

7. Kode9 – DJ-Kicks (2010)

De Britse producer Batu mocht een DJ-line-up samenstellen voor de zaterdagnacht in WAS, en nodigde daarvoor onder meer Kode9 uit, labelbaas van het invloedrijke Hyperdub. Deze fantastische 12 jaar oude mix uit de hoogdagen van dat label geeft een goed idee van het soort muziek waaraan je je mag verwachten, een razendsnel maar naadloos gemixte set vol opzwepende baslijnen die alle dubstepclichés handig ontwijken. Smaakt de allerlaatse track naar meer? Dat is er één van The Bug, en die speelt zondagavond zelf ook weer op Le Guess Who?

(Kode9 speelt op ZATERDAG.)

8. Laurel Halo – Quarantine (2012)

Laurel Halo vermengt in haar DJ-sets Detroit techno met bass music uit Londen. Maar haar debuut, dat verscheen op het Hyperdublabel van Kode9, klonk helemaal anders. We maakten er kennis met haar lijzige stem, beneveld door onheilspellende, slepende samples en misvormde melodieën. Met zo’n titel zou dit de perfecte plaat zijn geweest om tien jaar en een pandemie later nog eens live te spelen. Maar op Le Guess Who zal ze vermoedelijk uitpakken met nieuwer werk, want ze was tijdens de voorbije quarantainejaren bijzonder productief.

(Laurel Halo speelt op VRIJDAG.)

9. The Bug – Angels & Devils (2014)

Een plaat van The Bug uitkiezen was moeilijk – zijn London Zoo uit 2008 was een absolute mijlpaal in de bass music (check ‘Jah War’ en ‘Warning’ met Flowdan, die ook mee naar Le Guess Who? komt). Maar op Angels & Devils zingt behalve Flowdan ook Liz Harris van Grouper mee (op de openingstrack) en toont voormalig gastcurator en graaggeziene gast Kevin Martin dat hij ook zonder mokerende baslijnen rillingen kan veroorzaken. Maak je echter geen illusies: zijn immer meedogenloze liveset zal zondagavond ongetwijfeld je broekspijpen doen flapperen.

(The Bug speelt op ZONDAG.)

10. Huerco S. – For Those of You Who Have Never (And Also Those Who Have) (2016)

De Amerikaanse producer Brian Leeds maakt muziek onder verschillende namen, maar op Le Guess Who? treedt hij aan als Huerco S. Dat doet vermoeden dat hij zoals op deze plaat langzaam maar zeker intrigerende elektronische klanken over elkaar zal leggen tot je er als luisteraar in kan ronddrijven. De comfortabele stoelen in de Hertz-zaal van TivoliVredenburg zijn daarvoor uiterst geschikt, al doet zijn wat minder rustgevende recentste plaat Plonk vrezen dat Leeds ons af en toe ook een stevige beat of zelfs een rapper in de maag zal splitsen.

(Huerco S. speelt op DONDERDAG.)

11. clipping. – Splendor & Misery (2016)

Niet dat wij iets tegen rappers hebben: we kijken reikhalzend uit naar de set van de gastcuratoren van clipping., die ons in 2016 wegbliezen met deze eigenwijze plaat. Producers Jonathan Snipes en William Hutson creëren de daverende soundtrack bij de ruimtereis van rapper Daveed Diggs – beter bekend als Marquis de Lafayette én Thomas Jefferson in de hitmusical Hamilton – die als laatste overlevende van een scifi-slavenopstand in een losgeslagen ruimteschip belandt. Opgepast: op recentere platen serveerden ze pure horrorrap.

(clipping. speelt op VRIJDAG. De meeste acts die ze uitkozen zijn ook op die dag te zien.)

12. KOKOKO! – Fongola (2019)

Bij gebrek aan budget voor instrumenten – of was het een overdosis creativiteit? – maakten de Congolezen van KOKOKO! hun instrumenten helemaal zelf, uit blikjes, flessen en hout, een typemachine en een oude autoradio. Het eindresultaat klinkt allesbehalve krakkemikkig of versleten, maar wel hypermodern, met dank aan de Franse producer Debruit die hier en daar een likje vernis aanbracht. Wij zagen hen eerder al in Worm in Rotterdam, en zijn er quasi zeker van dat hun opzwepende set zaterdagavond ook Ronda zal doen overkoken.

(KOKOKO! speelt op ZATERDAG.)

13. Muriel Grossmann – Reverence (2019)

Saxofoniste Muriel Grossmann heeft Oostenrijkse ouders, werd geboren in Parijs en woont al jaren op het eiland Ibiza. Maar ze klinkt alsof ze er zelf bij was toen John Coltrane en collega’s gaandeweg de extatische spirituele jazz uitvonden die vandaag weer heel populair is. Bovendien lijkt het op deze ritmisch erg rijkelijk uitgedoste plaat soms alsof ook de muzikanten van KOKOKO! kwamen meespelen. In acht tijdloze composities van telkens bijna tien minuten kietelt Grossmann de stratosfeer met haar sax tot het sterretjes regent.

(Muriel Grossmann speelt op ZATERDAG.)

14. Cate Le Bon – Reward (2019)

Het aanbod aan vrouwelijke singer-songwriters op Le Guess Who? is dit jaar wat minder uitgebreid dan het in de afgelopen jaren regelmatig geweest is, maar gelukkig mocht Cate le Bon nog eens terugkomen. Met de wispelturige songs van deze rijkelijk geïnstrumenteerde artpopplaat maakte ze in 2019 grote indruk (je kan een deel van haar liveset van toen hier herbekijken.) De sound van de nieuwe plaat Pompeii is vaak een beetje vuiler en luider dan deze, maar zal in de akoestisch perfecte grote zaal van TivoliVredenburg vast even uitgekiend klinken.

(Cate Le Bon speelt op ZATERDAG.)

15. Mourning [a] BLKstar – The Cycle (2020)

Dit intrigerende, uitgesproken maatschappijkritische collectief uit Cleveland, Ohio, maakt een met stugge beats doorspekte stoofpot van jazzy soul die klinkt alsof ze in elkaar geklutst werd door een ietwat zonderlinge producer met een zolder vol oude vinylplaten. Maar Mourning [A] BLKstar is very much a liveband, met twee drummers, drie vocalisten en een aanzienljke blazerssectie. Erg benieuwd hoeveel er daarvan het podium van Le Guess Who? zullen halen, en hoe ze al die verschillende genres live door elkaar haspelen.

(Mourning [a} BLKstar speelt op DONDERDAG.)

16. Jana Rush – Painful Enlightenment (2021)

De pandemie heeft DJ en producer Jana Rush uit Chicago, die doorbrak met haar eigen dwarse interpretatie van de daar inmiddels tot folklore uitgegroeide footworkstijl, geen deugd gedaan. Op haar fascinerende nieuwe plaat worstelt ze met ‘Suicideal Ideation’, schuren er enerverende freejazzsamples langs haar bonkende ritmes en weerklinken er geluidsopnames van het soort seks dat op beeld wordt vastgelegd om er nachtelijke eenzaamheid mee te verdoven. Hoog tijd om al deze ellende vrijdagnacht samen uit te zweten!

(Jana Rush speelt op VRIJDAG.)

17. Jeff Parker – Forfolks (2021)

Jeff Parker speelde eerder op Le Guess Who? met de postrockband Tortoise, maar dit keer komt de gitarist helemaal alleen. Hoe hij in zijn ééntje klinkt, kan je horen op deze recente plaat. Hij zet daarop onder meer een standard van jazzpianist Thelonious Monk naar zijn hand, al vermijdt hij behendig de typische gitaarklank van dat genre. Het mijmerende resultaat lijkt perfect voor de openingsavond van het festival in de stemmige Janskerk. Smaakt dit naar meer? Check dan zeker ook de nieuwe liveplaat Mondays at the Enfield Tennis Academy.

(Jeff Parker speelt op DONDERDAG.)

18. Goat – Oh Death (2022)

De psychedelische Zweden van Goat draaien inmiddels al tien jaar mee, maar op hun nieuwste plaat overtreffen ze zichzelf. ‘Soon you’ll die, but don’t you cry, ‘cause you still got time to go party,’ zingt een zangeres zonder naam met overslaande stem over een Black Sabbath-riff in de openingstrack, en dat laatste is gelukkig niet gelogen. Wat volgt is een aanstekelijke wervelwind waarin geestverruimende rock, uitgelaten freejazz, funky Afrobeat en verschroeiende woestijnblues samensmelten tot een bijzonder deugddoende bijnadoodervaring.

(Goat speelt op ZATERDAG.)

19. Panda Bear & Sonic Boom – Reset (2022)

Animal Collective was dit jaar één van de gastcuratoren van Le Guess Who?, maar door de stijgende levensduurte en de geschifte prijzen die daarmee gepaard gaan leek een tour dit najaar financieel niet haalbaar voor de band. De andere artiesten die ze kozen komen gelukkig wel, en bandlid Noah Lennox – beter bekend als Panda Bear – komt de met zonnige sixtiessamples beklede plaat voorstellen die hij opnam met Pete Kember (Sonic Boom), één van de oprichters van de iconische spacerockband Spacemen 3. Dat is op z’n minst the next best thing!

(Panda Bear & Sonic Boom spelen op ZONDAG.)

20. Dry Cleaning – Stumpwork (2022)

Eindigen doen we met dit met schaamhaar beschreven stuk zeep op de wastafel van de band die zichzelf Dry Cleaning doopte. Best symbolisch, die cover: hij wekt een zekere afkeer en ergernis op, en tegelijkertijd oprechte bewondering voor de perfecte uitwerking. Dat doet de band zelf ook: hun ijle postpunk schuurt en schuimt terwijl Florence Shaw onverstoorbaar haar incoherente lyrics debiteert, al krijg je op deze plaat ook soms haar zangstem te horen. Nooit gedacht dat gezeur over een kapotte Kindle zo rock ’n roll kon klinken.

(Dry Cleaning speelt op VRIJDAG.)

Wil je één van deze platen graag kopen? Klik dan op de albumcover!