Black Country, New Road speelt drie unieke concerten op Motel Mozaïque 2023. Een grote improvisatieshow, een bijzondere samenwerking én de normale set. Aan het eind van het festival voelt Rotterdam als een nieuwe thuishaven voor de Engelse band.
De afgelopen jaren waren een achtbaan voor Black Country, New Road. De jonge muzikanten kwamen in 2019 op de radar. Muziekcritici prezen ze meteen de hemel in, en de enorme hype maakten ze waar met de eerste twee albums. Maar middenin het positieve onthaal van tweede plaat Ants from Up There, is er ook vervelend nieuws: zanger Isaac Wood verlaat de band vanwege mentale problemen. De band blijft achter met geweldige liedjes die niet meer live gespeeld zullen worden.
Tsja, hoe ga je dan verder? De zeskoppige groep heeft de aandacht, maar niet meer het werk wat de hype heeft gecreëerd. Wanneer Motel Mozaique 2023 in december bekendmaakt dat BCNR drie unieke optredens op het festival zal verzorgen, is het nog maar afwachten hoe ze deze vormgeven. Pas in maart komt Live at Bush Hall uit, een live-album met nieuw geschreven nummers.
Improviseren in de Arminiuskerk
Op donderdagavond lijkt nog niet iedereen op de hoogte van de veranderingen in de band. Het jonge publiek staat te popelen in de Arminiuskerk, één van de vele locaties van Motel Mozaïque. Een fan voor ons leest op haar telefoon een artikel over het vertrek van Wood. “Ja, ze hebben een nieuwe plaat uit!” klinkt het enthousiast achter ons. Maar die nummers hoeft niemand te verwachten tijdens hun eerste optreden. Het is een improvisatiesessie met maar liefst twaalf Nederlandse muzikanten, waaronder Robin Kester.
In het begin van het spektakel komt de intro van 20th Century Fox twee keer voorbij. Het is inderdaad een voorteken voor wat het publiek staat te wachten: een filmisch, groots en meeslepend optreden. In de kerkelijke setting neemt Lewis Evans, die normaal de saxofoon en dwarsfluit speelt, de leiding met een aantal bordjes. Een groot scherm toont de cijfers en regels die Evans naar de muzikanten seint, waardoor de fans ook meegaan in het creatieve proces.
Hier en daar klinkt de improvisatie verdacht veel als een verloren track van BCNR. Toch is het niet voldoende om de zaal een heel uur te boeien, want na een tijdje druppelt de kerk leeg. Het publiek dat overblijft wordt beloond met klanken die steeds meer vorm krijgen. De muzikanten raken gaandeweg op elkaar ingespeeld. De bandleden van Black Country, New Road zijn daarbij natuurlijk uitzonderingen. Zij weten met een blik of handgebaar eigenlijk al genoeg. Toetsenist May Kershaw seint zo een paar hints over twee instrumenten die goed bij elkaar passen. Het resultaat mag er wezen.
De nieuwe show van Black Country, New Road
Op de tweede dag is de grote zaal van Theater Rotterdam goed gevuld. De fans die andere verwachtingen hadden bij de improvisatieshow zijn in ieder geval niet afgeschrikt. Dat is maar goed ook, want tijdens dit optreden komen de nieuwe BCNR tracks wél aan de orde. De setlist volgt bijna identiek de volgorde van Live at Bush Hall. Er zijn daardoor weinig verrassingen, maar de nummers worden strak en beeldschoon gespeeld. Soms zelfs zo strak, dat de scherpe randjes van hun geluid er een beetje van af lijken te zijn.
Het publiek is muisstil en betoverd door de wisseling van zang en instrumenten. De bandleden zijn overduidelijk multigetalenteerd, maar de structuur is soms ver te zoeken. Het charisma en de kracht om de nummers aan elkaar te binden is minder sterk aanwezig na het vertrek van Wood. Wellicht dat Evans zich verder zal ontwikkelen in deze rol. Hij neemt vrijdag een timide rol aan, vooral vergeleken met zijn uitbundigheid tijdens de improvisatiesessie, maar hij heeft zijn best gedaan om de belangrijkste Nederlandse woorden te leren (‘bedankt’ en ‘biertjes’).
Kunstzinnige samenwerking in BRUTUS
Het industriële BRUTUS vormt de laatste locatie voor Black Country, New Road op Motel Mozaïque 2023. Het is een optreden tussen de kunstwerken. Samen met de Japanse singer-songrwiter Ichiko Aoba spelen de bandleden een kunstzinnige, akoestische set. Het begin verloopt nog stroef, vooral door het lage podium in deze loods. Alleen de fans op de eerste rij kunnen de (deels zittende) muzikanten zien.
Pas als na twee nummers het hele publiek op de vloer gaat zitten, komt het concert echt op gang. Op de grond droomt het publiek verder weg bij de beeldige Japanse zang en nieuwe nummers van BCNR. Het duurt maar een half uurtje, maar het optreden vormt de kers op een sprookjesachtige taart.