De line-up voor de Graspop Metal Meeting 2024 is zo goed als bekend. Hoog tijd dus om dieper op de programmering in te zoomen. En waar beter te beginnen dan bij zaterdagheadliners Bring Me The Horizon en Avenged Sevenfold?
De eerste ruim honderd namen van Graspop Metal Meeting 2024 zijn bekend. Onder wie alle acht headliners. Donderdag mogen TOOL en Alice Cooper afsluiten, vrijdag is de eer aan Five Finger Death Punch en Judas Priest. Zaterdag verdelen Bring Me the Horizon en Avenged Sevenfold de hoogste plekken op de line-up. Zondag sluiten Scorpions en Machine Head het festival af.
Hierin valt op dat ‘BMTH’ en ‘A7X’ het enige echte logische headlinerduo is. Beide bands hebben een achtergrond in de core, trekken zich niets aan van hokjes en bepalen zelf de trends. Maar wat maakt ze een ideale combinatie? En waarom moet jij beide bands met pen omcirkelen in de timetable, wanneer die eindelijk online komt? Voordat we die vraag beantwoorden, duiken we eerst dieper in op beide acts.
Ontstaan
Bring Me The Horizon, ook wel bekend als BMTH, is in 2004 opgericht in het Britse Sheffield. De bandleden in die periode, Matt Nicholls, Oliver Sykes, Lee Malia, Curtis Ward en Matt Kean, kwamen uit diverse muzikale achtergronden binnen de metal en rock. Zo waren Matt Nicholls en Oliver Sykes – die nog altijd frontman is van de band – gek van metalcore bands als Norma Jean en Skycamefalling. En was Lee Malia – nog altijd de gitarist van BMTH – juist gek van thrash en melodeath zoals Metallica en At the Gates.
Ten tijde van de formatie in 2004 waren de heren nog jongetjes van 15 tot en met 17 jaar. Toch was de potentie al direct zichtbaar. Nadat de heren datzelfde jaar nog een demo én met This Is What the Edge of Your Seat Was Made For een eerste EP uitbrengen, wordt de band het jaar daarop vastgelegd bij een groter Brits label.
Avenged Sevenfold kent een vergelijkbaar begin als BMTH. De band vormt zich in 1999 wanneer de bandleden amper 18 zijn. Voordat de heren A7X startten hebben ze al enkele jaren ervaring in verschillende (punk en ska) bands. Wat duidelijk te horen is aan de kwaliteit van het vroege werk, zoals de demo die ze in 1999 uitbrengen.
Het duurt dan ook niet lang voordat de band getekend wordt door een Belgisch label. Het jaar hieropvolgend neemt de band haar eerste album op: Sounding the Seventh Trumpet. Waar de groep inmiddels genre overstijgend te noemen is, valt het eerste album nog duidelijk in het hokje metalcore. Daarnaast neemt de band in deze periode stage names aan. Van de originele line-up treden deze zomer in Dessel M. Shadows en Zacky Vengeance op.
Ook de originele drummer Jimmy ‘The Rev’ Sullivan drukt postmortem nog altijd zijn stempel op (live optredens van) de band. De drummer schreef een groot deel van de grootste hits. En hoewel hij in 2009 overleed, is zijn achtergrondzang op band te horen in hits als ‘Afterlife’, ‘A Little Piece of Heaven’ en ‘Almost Easy’. En zelfs op het nieuwe werk is hij aanwezig: zijn teksten zijn te horen in nummers van het past uitgebrachte Life Is But a Dream…
Ontwikkeling
Beide bands vormen zich jong, met een achtergrond in de core. Na het vroege succes gaat het voor beiden óók snel. Hoe ze zich verder ontwikkelen kent echter een hoop verschillen. Toch is er ook daar weer een gemene deler. Zowel BMTH als A7X is niet bang om de grenzen van de metal op te zoeken, deze te verleggen, of er gewoon volledig overheen te stappen.
Voordat BMTH de grenzen verlegt, en er volledig overheen stapt, is het eerst nog even tijd om deathcore uit te spelen. Pas twee(!) jaar na het ontstaan van de band brengen ze Count Your Blessings uit. Het album met opener ‘Pray For Plagues’ overtreft de verwachtingen na de EP en groeit uit tot een klassieker binnen de deathcore. Slechts twee jaar hierna weten ze met Suicide Season hieroverheen te klappen en definitief te bevestigen. Sterker nog, Bring Me The Horizon is dé deathcore band.
Toch laat de band ook dan al zien dat haar visie breder is dan enkel deathcore. Een jaar na het uitbrengen van Suicide Season brengen ze een geremixte versie van het album uit: Suicide Season: Cut Up!. Op het album vind je samenwerkingen met onder andere Skrillex, Travis McCoy en L’Amour La Morgue, die de nummers met dubstep en hip-hop elementen verrijken.
De band zet deze lijn vervolgens door met het ambitieuze There is a Hell Believe Me I’ve Seen it. There is a Heaven Let’s keep it a Secret waarop ze de sound van Suicide Season verlaten en ze elektronische elementen van het remix album overnemen. Het album kan rekenen op een positieve ontvangst, maar wordt overschaduwd door de volgende plaat.
Sempiternal, ook wel bekend als Sandpit turtle. Het album volgt de richting die de band inzette met There is a Hell…, en neemt het nog een stapje verder. Geholpen door de toevoeging van keyboardspeler Jordan Fish aan de band, omarmt de band een nóg bredere sound. Op het album zijn invloeden van onder andere ambient, dance, reggae, pop, nu-metal en film soundtracks te horen. Wat leidt tot een genre ontstijgende sound, die door veel oude fans als pop rock met een metalcore randje wordt gezien. Alle kritiek ten spijt, tien jaar later klinkt het album nog altijd nieuw, en blijkt het de meest invloedrijke metalplaat van zijn generatie. De metalwereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Daarmee wordt het ook direct duidelijk dat BMTH geen trends volgt, de band creëert ze. Met het volgende album That’s The Spirit laat de band de deathcore roots volledig los, en trekken ze de lijn die ingezet is bij het remix album voort. Waar ‘Throne’ nog redelijk klinkt als een gepolijste, toegankelijkere versie van het oudere werk, zijn de vergelijkingen moeilijker te vinden bij een nummer als ‘Happy Song’. Wie dacht dat de band niet nóg verder weg kan bewegen van de deathcore roots heeft het echter mis.
In 2019 brengt BMTH amo uit. Het album combineert pop, elektronisch en rock, en bevestigt maar weer eens dat ze niet in een hokje te plaatsen zijn. Met de nieuwe sound lijkt een doorkomst op Graspop verder weg dan deze ooit geweest is, maar niet voor lang. Al een jaar later komt het volgende album: Post Human: Survival Horror uit. En ja hoor, de band trekt weer een agressievere kant op. Waar elektronische en pop invloeden nog altijd hoorbaar zijn, lijkt een vijfde Graspop doorkomst ineens weer een kwestie van tijd.
Zo bont als BMTH maakt Avenged Sevenfold het niet. De Amerikanen volgen het debuutalbum Sounding The Seventh Trumpet op met het zeer goed ontvangen Waking The Fallen. Waarop tussen de agressieve metalcore riffs en drums al vroeg een progressieve invloed hoorbaar is, een invloed die later alleen nog maar meer op de voorgrond zal treden.
Te beginnen bij het doorbraakalbum City of Evil. Vergeleken met het debuutalbum kent dit album een meer klassieke metal sound, deels gedwongen door beschadigde stembanden van frontman M. Shadows, waardoor het album nog amper screams bevat. Daarnaast laat de band de virtuoze gitarist Synyster Gates, en de eveneens virtuoze drummer The Rev, nóg meer op de voorgrond treden. Zo bevat de nummer één hit ‘Bat Country’ een gitaarsolo van een minuut, en kan je niet om de heerlijke drumfills op ‘Beast and the Harlot’ heen.
De doorbraak met City of Evil is zelfs zo groot, dat de band bij de MTV Awards van 2006 wordt verkozen tot beste nieuwe artiest. Boven mainstream kleppers als Rihanna, Chris Brown, Panic! at the Disco en James Blunt. De verwachtingen voor het volgende album zijn dan ook erg hoog. Toch weet de band deze verwachtingen weer te overtreffen. Het selftitled album Avenged Sevenfold behaalt plek 4 op de Billboard 200, en wordt door Kerrang! verkozen tot album van het jaar. Net als City of Evil bevatten hedendaagse setlists nog altijd nummers van het selftitled album.
Na drie geweldige albums lijkt niets de band nog te kunnen stoppen. Ze treden op met Slash, werken hard aan het volgende album, en dan overlijdt plots The Rev. De drummer is overleden aan een onopzettelijke combinatie overdosis van voorgeschreven medicatie en alcohol. Ook had de drummer een vergroot hart dat mogelijk een rol speelde. The Rev was zó belangrijk voor de band, dat de bandleden die periode serieus overwogen de band op te heffen. Toch berichtte de band een aantal maanden later dat ze de studio in duiken om te werken aan het volgende album: Nightmare.
Hoewel The Rev een onvervangbaar lid is van de band – hij schreef een grote hoeveelheid van de hits, waaronder nummers op het nieuwe album, en was daarnaast een unieke drummer – vindt de band in Mike Portnoy een iconische drummer die de band uit de brand wil helpen. De drummer van onder meer Dream Theater stelt zich beschikbaar om het album op te nemen, en de hieropvolgende tour de drums in te vullen. Het geweldige werk van Portnoy komt het best uit de verf op het afsluitende nummer: ‘Save Me’. En ondanks de progressieve invloeden, en het metal label, weet het album wéér de verwachtingen te overtreffen. Met meer dan 160.000 verkopen in de eerste week, debuteert het album op nummer 1 in de Billboard 200.
Na het vertrek van Portnoy is het de beurt aan een nieuwe drummer om de grote schoenen van The Rev te vullen: Arin Ilejay. Met de nieuwe drummer besluit de band nóg populairder te willen worden, en laat het iets van zijn progressieve en spannende kant los. Kritische fans beschouwen het album Hail to the King als een Metallica ripoff – luister maar eens eerst naar ‘This Means War’ en daarna naar ‘Sad But True’. Of ‘Shepherd of Fire’ gevolgd door ‘Enter Sandman’. Je hoort de overeenkomsten direct. Het album stuwt de band naar nog grotere hoogten.
De verrassing is dan ook groot wanneer de band drie jaar later The Stage uitbrengt. Hail to the King bracht de band een nog groter publiek, en toch besluiten de heren gepaard met wéér een nieuwe drummer volledig de progressieve metal kant verder te ontdekken. Van een album opener die begint met een anderhalve minuut lange solo, tot een kwartier lange afsluiter met opnames van astrofysicus Neil deGrasse Tyson. Avenged Sevenfold laat weer zien dat het véél meer is dan een saaie metal headliner.
En dan zijn we aanbeland bij de reden dat Avenged Sevenfold niet in 2023, maar in 2024 op Graspop staat. Het schrijven en opnemen van het album duurde liefst vijf jaar, maar het resultaat mag er zijn: een absurd album dat het best te omschrijven valt als avant-garde metal. Het combineert onder andere progressieve metal, klassiek en jazz. En daarmee is de gelijkenis met BMTH duidelijk: de bands bepalen zelf wel wat ze maken. En de rest zal ze volgen.
Live
Dat de bands veel gelijkenissen kennen is inmiddels duidelijk. Ze komen beide uit de core, zijn in dezelfde periode groot geworden, kijken niet naar trends, maar creëren deze. Maar waarom zijn het goede headliners? En wat maakt het een goed duo?
Te beginnen bij een grote discografie vol hits. Zowel BMTH als A7X heeft tientallen nummers die het live goed doen. Op die manier hoeft géén van de shows hetzelfde te zijn, en is het ook voor de doorgewinterde festivalfanaat weer interessant om er bij te zijn. Daarnaast heeft Oli van BMTH eindelijk de perfecte balans tussen cleans en grunts gevonden. Nog nooit klonk Oli zo goed, als in 2023. Dat belooft wat voor 2024. M. Shadows heeft daarentegen nog altijd moeite met zijn grunts, wat dan weer goed wordt opgevangen door nieuwe nummers die hier minder naar vragen.
Tot slot weet Bring Me The Horizon zich te onderscheiden met een unieke liveshow, die enkel wat betreft de visuals al de moeite waard is. Het totaalplaatje laat twee bands zien die misschien wel nu hun hoogtepunt beleven, die qua style goed op elkaar aansluiten, en die ervoor zorgen dat 22 juni een geweldige avond gaat worden.
Tickets
Tickets voor Graspop zijn nog altijd verkrijgbaar. Enkel de donderdag is volledig uitverkocht, zondag zijn de VIP tickets al uitverkocht. Voor €125,- kan jij er zaterdag bij zijn. Liever het hele weekend genieten van de grootste metalacts? Dat kan voor €309,-.
Welke namen zie jij graag nog meer in Dessel? Laat het weten op ons Festival Forum en discussieer erop los! Liever via Whatsapp in contact komen met andere Graspop liefhebbers? Neem dan eens een kijkje bij onze WhatsApp-community.
