White Lies is een graag geziene gast op de festivals deze zomer. We spreken met drummer Jack Lawrence-Brown over hun Festival CV. Welke festivals zijn het vetst om op te spelen? Welke staan nog op de bucketlist? En wat is het meest wilde backstage verhaal?
Wie is Jack Lawrence-Brown?
- Geboren in Londen op 16 december 1988
- Drummer van White Lies, opgericht in 2007 samen met Harry McVeigh en Charles Cave
- Bekend door nummers als ‘Farewell To The Fairground’, ‘Death’ and ‘To Lose My Life’
- In de zomer van 2019 zijn White Lies te vinden op verschillende festivals door Europa, ze staan o.a. Pinkpop, Zwarte Cross en Pukkelpop
”Toen we jonger waren gingen we altijd naar Reading Festival, net als elk ander kind dat in Londen is opgegroeid. Reading is nog steeds een legendarisch festival, maar het ziet er nu heel anders uit dan vroeger. Toen wij gingen was het nog een echt rock festival, het was altijd geweldig. Alle shit die je normaal thuis niet kan en mag doen, kan je daar op het festival wel gewoon doen. Ik ben ook meerdere keren samen met Charles en Harry (White Lies, red.) naar de festivals geweest. De beste festivalmomenten die ik gehad heb, zijn daar gebeurd.
Een paar jaar geleden hadden we het geluk dat we op Reading mochten spelen, rond een uurtje of 16.00 uur, op het hoofdpodium! Dat was een van de raarste momenten uit mijn leven. Ik kon alleen maar denken aan vroeger, dat ik daar als toeschouwer stond, kijkend naar de bands. En nu stond ik daar zelf op de planken! Het was een heel bizar moment voor ons, en Reading zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Dat is de plek waar we zijn opgegroeid!”
”Het eerste festival waar we met White Lies speelden was in de tijd dat we nog onder de naam ‘Fear Of Flying’ optraden. Toen waren we allemaal een jaar of 17. We speelden op een festival in Victory Park dat speciaal voor minderjarigen was. Iedereen daar was onder de 18, zelfs de bands. Overal liepen jongeren rond: het was fantastisch. Het was ook onze laatste show die we deden voor we onze naam naar White Lies veranderden. Deze gig was één van de belangrijkste in de geschiedenis van White Lies. We genoten van het optreden en alles ging goed, maar toen we van het podium af kwamen zeiden we tegen elkaar: ”Dit is het einde hiervan, het einde van Fear of Flying. We moeten nu iets veranderen”. Dus dat hebben we gedaan!”
”Als je kijkt naar de afgelopen tien jaar, zijn de grote nummers van het eerste album de nummers die het altijd echt goed doen. Iedereen gaat helemaal los als we die spelen. Ik heb daar zelf geen probleem mee, om steeds deze nummers te spelen. Dat deze nummers door de jaren heen de status hebben gekregen van ‘gegarandeerde festival hits’ vind ik alleen maar mooi! Ik vind het prachtig om te zien dat we dit hebben kunnen bereiken met iets dat wij gemaakt hebben.
Op ons nieuwe album staat een nummer dat het tot nu toe ook heel goed doet: ‘Tokyo’. Als we die live spelen voelt het alsof mensen het nummer al jaren kennen, het wordt geweldig ontvangen door het publiek. Op de festivals deze zomer wordt dat een grote voor ons. Het wordt het eerste White Lies-nummer in een lange tijd dat voor een groot moment kan zorgen op een festival!”
”Met White Lies gaan we weer iets moois neerzetten! Over het algemeen zullen we een uur tot anderhalf uur spelen, in ieder geval korter dan de headliners. Maar dit kunnen we precies opvullen met onze favoriete nummers en tracks die het altijd goed doen. We spelen dan vooral de hits, en persoonlijk vind ik dat heel fijn! Hierdoor hoeven we niet twee uur te overleggen in de kleedkamer over welke nummers we wel of niet gaan spelen. We hebben maar een uur, dus gaan we natuurlijk voor de songs die iedereen wil horen.”
”Het wildste dat ik ooit heb gezien op een festival was de eerste keer op Reading. Op de zondagavond begonnen mensen grote vuren te maken. Enorme hoeveelheden tenten werden erop gegooid, ze verbrandden alles wat voor het grijpen lag. Het was bizar! Mensen droegen alles wat ze konden vinden in karren en kratten naar het vuur toe. Het leek wel op een scene uit de film Apocalypse Now, ik zal nooit vergeten hoe dat eruit zag.”

”Glastonbury! We hebben nu al een paar jaar niet op Glastonbury gespeeld en ik zou het prachtig vinden om daar weer te spelen. We hebben altijd een geweldige show daar. Het is een van de meest prestigieuze plekken waar je kan spelen in de UK.
Daarnaast is er het fantastische Roskilde festival in Denemarken, waar we tien jaar geleden gespeeld hebben. Alles aan dat festival was mooi en we hebben er toen echt van genoten. We hebben er sindsdien helaas niet meer gespeeld, maar we zouden graag een keer teruggaan!”
”Het was niet de beste show die ik ooit gezien heb, maar de leukste show die ik ooit gezien heb was in ’05 of ’06 toen The Darkness op Reading Festival speelde. Het is een beetje een dwaze UK band, heel erg ‘cock-rock’. Het was de meest domme, over de top, rockshow die je ooit gaat zien, maar het was geweldig. Ondanks het feit dat het cultureel niet zo hoogstaand was en het muzikaal ook niet al te goed ging, was het echt ongelooflijk entertaining en spatte het plezier ervan af.
Op een festival is dat meestal het belangrijkste, je moet de nummers spelen waar mensen van houden en het overbrengen op een manier dat mensen ervan genieten. Veel mensen op een festival zullen nog nooit van jouw band gehoord hebben, des te groter de uitdaging om iedereen aan jouw kant te krijgen en te vermaken. En dat kreeg The Darkness voor elkaar!”
”Onze tourmanager was hiervoor een punk-drummer en een soort van legende volgens mij; iedereen kende hem. Ik kan me nog herinneren dat er een keer een man hem van achter besprong en op zijn rug klom. Wij stonden er bij van;”Fucking hell, what’s going on?‘. Wij draaiden ons om en toen bleek het opeens Dave Grohl te zijn. Blijkbaar hadden Dave Grohl en hij jaren lang samen getourd toen ze jonger waren. Wij hadden geen idee dat dit zo was, en toen hebben we Dave Grohl ontmoet! Echt een top gozer.”
”We hebben door de jaren heen ontelbaar van dit soort momenten gehad met de tourmanager. Een andere keer schreeuwde Jack White opeens naar hem, dat hij naar hem toe moest komen. En wij stonden er bij van; ”How the fuck do you know Jack White!?”.
Dat soort ervaringen zijn me echt bijgebleven, zeker toen we net begonnen. We waren toen jong en nog nooit in buurt geweest van bekende muzikanten, dat waren af en toe bizarre ervaringen. Als je backstage loopt en je ziet opeens je idool lopen, realiseer je je dat ze niet heel veel anders zijn dan wij.”
”Als ik moest kiezen uit ons repertoire zou ik gaan voor ‘Death’. Bij dat lied heb ik de mooiste herinneringen, zeker op festivals als we daarmee afsloten. Vooral op Glastonbury hadden we zo’n onvergetelijk moment, we hadden het sunset slot waar we toen afsloten met ‘Death’. Dat was een van de meest emotionele en speciale ervaringen die ik op het podium gehad heb.”
”Als je kijkt naar festival anthems in het algemeen denk ik dat er weinig nummers beter zijn dan ‘Wake Up’ van Arcade Fire.
Dat is een tijdloze festival sing-along, van een band die sowieso al geweldig is! Dit is ook een van de bands die we vaak zijn tegengekomen op tour en we konden het altijd goed met ze vinden. We zijn zelfs een keer met ze het podium op gegaan in Noorwegen, tijdens hun tour voor Reflektor. Ze hadden gigantische papier-mache hoofden van zichzelf bij de show, en wij mochten met White Lies deze maskers een paar nummers dragen op het podium. Dat was ongetwijfeld een van de raarste en meest ongelooflijke ervaringen uit mijn leven, omdat ik al heel mijn leven fan ben van Arcade Fire.”

Het cadeau voor feestend Nederland, in te wisselen bij meer dan 1.000 festivals.