Zin in North Sea Jazz Downtown? Check dan zeker nog deze 10 platen!

Deze plaat was een mijlpaal in de carrière van gitarist Kurt Rosenwinkel. Hij was er zelf zo tevreden over dat hij er later zijn platenlabel naar heeft vernoemd. Veel nummers werden opgenomen met trouwe kompanen als saxofonist Mark Turner en drummer Jeff Ballard. Maar Rosenwinkel speelt op deze plaat ook zelf onder meer keyboards en drums, en laat daarin duidelijk horen dat hij ook veel naar hiphop, wereldmuziek en elektronica luistert. Dat levert bij momenten bepaald eigenaardige muziek op, maar die horen wij het liefst.

Op deze eerste plaat voor zijn eigen label Heartcore duikt Rosenwinkel diep in de Braziliaanse muziek. Veel jazzartiesten zouden zich daarbij vast vooral van het bekende repertoire bedienen. Maar Rosenwinkel schreef al deze muziek zelf, en speelt ook hier weer soms alle instrumenten in zijn ééntje. Af en toe zingt hij trouwens ook zelf, maar we horen toch liever de stem van zangeres Amanda Brecker. Dit is opnieuw een bijzonder veelzijdige plaat, die bij momenten doet denken aan de prikkelende post-rock van bands als Tortoise.

Op zijn recentste plaat gaat Rosenwinkel wél met standards aan de slag, al kiest hij daarbij voor iets minder bekende composities van artiesten als Thelonious Monk, Charles Mingus en Bill Evans. Samen met bassist Dario Deidda en drummer Gregory Hutchinson maakt hij echter ook van deze tijdloze tunes telkens iets speciaals, dus we zijn heel blij dat hij die ook meebrengt naar North Sea Jazz. Wij kijken er nu al naar uit hen live te zien loosgaan op het hoekige ‘Punjab’ van Joe Henderson.

In 2019 speelden José James en het Metropole Orkest samen de muziek van Bill Withers. Dat is hen blijkbaar bevallen, want dit jaar spelen ze op North Sea Jazz het beste van José James zelf, wat wij aanzienlijk interessanter vinden. Vooral uit zijn heerlijke plaat ‘No Beginning No End’, waarmee hij ons in 2013 heel even D’Angelo deed vergeten, willen wij graag zoveel mogelijk nummers horen. Hopelijk legt het orkest niet teveel laagjes bovenop deze uitgepuurde songs, want dat hebben ze eigenlijk niet nodig.

Dit was de doorbraakplaat voor deze weergaloze zangeres die in 2010 de Thelonious Monk Jazz Vocal Competition won. Bijna twee uur lang serveert ze haar favoriete songs, soms live opgenomen in de Village Vanguard in New York, soms in de studio. Uit haar keuze spreekt een voorliefde voor teksten over vrije vrouwen als ‘Never Will I Marry’ van Frank Loesser en ‘Wild Women Don’t Have the Blues’ van Ida Cox. Indrukwekkend hoe ze op deze plaat balanceert tussen speelsheid en beheersing. Maar wacht tot je haar live aan het werk ziet!

‘Dreams and Daggers’ was een behoorlijk indrukwekkende staalkaart van wat Cécile McLorin Salvant live in haar mars heeft. Maar het hoogtepunt was het aangebrande nummer ‘You’ve Got to Give Me Some’, begeleid door de speelse piano van Sullivan Fortner. Dat vond de zangeres blijkbaar zelf ook, want haar volgende plaat ‘The Window’ nam ze helemaal alleen met hem op. Nog beter: binnenkort staan ze met z’n tweeën op North Sea Jazz. Wie hen al eens bezig zag weet dat je dit echt niet mag missen.

De Franse jazzlegende Michel Portal, die zich nooit heeft bekeerd tot één bepaald genre – of blaasinstrument – werd in november 85. Dat wordt op North Sea Jazz gevierd met een concert waarop ook jong volk als Stuff.-drummer Lander Gyselinck zal opduiken. Ze namen samen ook het album ‘MP85′ op. Wij kijken vooral uit naar zijn reunie met pianist Bojan Z, die al meespeelde op deze plaat. Een mooie introductie tot Portal’s dwarse oeuvre, waarop je ook Steve Swallow, Joey Baron en de zoon van Karlheinz Stockhausen kan horen.

Verre reizen maken zit er voor veel mensen voorlopig nog niet in, maar wie alvast in gedachten naar Cuba wil vliegen kunnen we van harte het repertoire van pianist Gonzalo Rubalcaba aanbevelen. Op deze dertig jaar oude plaat geeft hij, begeleid door niemand minder dan bassist Charlie Haden en drummer Jack DeJohnette, een Afrocubaanse draai aan composities van jazzgrootheden als John Coltrane, Ornette Coleman en Bill Evans. Zelfs ‘Besame Mucho’ klinkt in zijn handen weer fris.

We zouden je zo nog vijf andere platen van Gonzalo Rubalcaba willen aanbevelen. Maar we houden ons in, en springen meteen naar ‘Supernova’, de plaat waarop de pianist het diepst in de Cubaanse traditie dook. Het onvoorspelbare openingsnummer ‘Supernova 1’ is adembenemend. Ook de verrassende bewerking van ‘El Cadete Constitucional’, honderd jaar eerder gecomponeerd door Rubalcaba’s grootvader en nadien vooral bekend als een kinderliedje, is één van de onverwachte hoogtepunten.

Op North Sea Jazz begeleid Gonzalo Rubalcaba dit jaar de Cubaanse zangeres Aymée Nuviola, waarmee hij in 2020 in de Blue Note-club in Tokyo al de liveplaat ‘Viento y Tiempo’ opnam. Daar stond er duidelijk veel volk op het podium, aan de sprankelende percussie, blazers en samenzang te horen, en dat zou op North Sea Jazz Downtown wel eens wat minder kunnen zijn. Maar eigenlijk zijn we naar de uitgeklede versies van deze songs – en het spontane samenspel tussen deze twee artiesten – minstens even benieuwd.