Met zo’n 150 artiesten op 16 verschillende podia is het onmogelijk om alle hoogtepunten van North Sea Jazz mee te pikken. Maar dit waren de onze.
1. Makaya McCraven (vrijdag – Congo)
Tenten zijn zeldzaam op North Sea Jazz Festival, maar die op het Congo Square is één van onze favoriete plekken. Vrijdag stonden er geen stoelen, en dus kon wie dat wou een poging wagen om mee te bewegen met de halsbrekende ritmes van drummer Makaya McCraven. Die putte vooral uit Deciphering the Message, de plaat waarop hij vorig jaar een eigen draai gaf aan enkele klassiekers uit de Blue Note-catalogus. Doorgaans worden daarvoor remixers gevraagd, maar McCraven had aan zijn drumstel en drie muzikanten genoeg. Zo bleek ook live op North Sea Jazz, waar hij nummers van onder meer Frank Strozier en Vernon Duke de 21ste eeuw in mepte. De perfecte opener voor een festival waar traditie en moderne trends elkaar ontmoeten.
2. Sound Prints (vrijdag – Hudson)
Ooit zwaaiden de blazers de plak op jazzfestivals, maar dat is inmiddels veel minder het geval. De band Sound Prints, een kwintet onder leiding van trompettist Dave Douglas en saxofonist Joe Lovano wilden we echter niet missen. Die begon ooit als eerbetoon aan Wayne Shorter, maar inmiddels vaart de band zijn eigen koers. Beide heren speelden vaak samen eerst het thema van de nieuwe composities die ze aansneden, om het dan tijdens hun solo’s op een muzikaal armworstelen te zetten. Maar ook wanneer de blazers zwegen, hielden pianist Lawrence Fields en de ritmesectie het boeiend. Douglas leek soms een beetje nerveus, maar de expressieve Lovano was zoals steeds een plezier om bezig te zien. Terwijl hij speelde, boog hij voorover of door de benen, stampte hij met de voeten of sperde hij zijn ogen open. En ook wanneer het niet zijn beurt was, had hij altijd een paar danspassen paraat.
3. Gregory Porter (vrijdag – Nile)
Nu hij groot genoeg is voor de Ziggo Dome viel te vrezen dat het jazzelement in Gregory Porter’s muziek zou verwateren. Maar dat viel vrijdagavond behoorlijk mee.
4. Trombone Shorty (zaterdag – Maas)
De jazzscene van New Orleans werd op deze editie onder meer vertegenwoordigd door Trombone Shorty, geboren in de Treme en af en toe te zien in de gelijknamige reeks. Hij is echter geen gezant van de Preservation Hall, maar van de vele clubs waar jazz vooral feestmuziek is. Subtiel was zijn set allesbehalve, maar het publiek in de Maashal ging volledig overstag voor zijn met zijn rockgitaren gelardeerde jazzfunk.
5. Melody Gardot (zaterdag – Amazon)
Geïnspireerd door de bossa nova en begeleid door de zoon van Baden Powell trakteerde Melody Gardot zaterdag op een quasi perfect uitgevoerde set.
6. Cécile McLorin Salvant (zaterdag, Amazon)
Dankzij haar enorme zeggingskracht en schitterende songkeuze maakte zangeres Cécile McLorin Salvant van elke song op de setlist een meeslepende minimusical.
7. Ben LaMar Gay (zondag, Missouri)
Eén van de scherpste concerten die wij dit weekend zagen, voltrok zich voor hoogstens vijftig mensen. Ben LaMar Gay opende zijn concert met kwetterend kornetspel, maar dat bleek lang niet de enige truc in zijn repertoire. De op zijn plaat nogal prominente elektronica bleven live in een bijrol, het was vooral zijn van soulvolle zang tot bezwerende chants evoluerende stem die de aandacht trok. Ook de andere bandleden – op gitaar, drums en sousafoon – toonden zich van hun veelzijdigste kant, en lieten zich zelfs af en toe tot mild maniakale dansjes verleiden. Het meest verrassende moment was echter een soort choreografie waarbij LaMar Gay en zijn kornuiten een heel muziekstuk ontlokten aan zes eenvoudige handbellen (zie foto).
8. Herbie Hancock (zondag – Maas)
Artist-in-residence Herbie Hancock speelde twee keer met dezelfde band, met daarin onder meer gitarist Lionel Loueke (die hem vaker vergezelt) en trompettist Terence Blanchard, met wie we hem nog nooit eerder zagen. Toen de band ‘Footprints’ van Wayne Shorter speelde in een arrangement van Blanchard daagde het ons plots. Eigenlijk was dit gewoon de band waarmee Blanchard in 2003 Bounce opnam, zij het dat hij een andere ritmesectie had uitgezocht, en Aaron Parks én Robert Glasper (!) had vervangen door Herbie Hancock. Die schakelde zoals gewoonlijk vlot tussen akoestische piano en allerlei synthesizers, en smokkelde zelfs een vocoder binnen voor ‘Come Running to Me’. Dat dateert uit een periode waarin veel jazzfans zich van hem afkeerden, maar je bent maar één keer artist-in-residence, natuurlijk. Als Nile Rodgers en Daft Punk het mogen, waarom Hancock dan niet? Het rechtstaande publiek in de Maashal liet het alleszins niet aan zijn hart komen. Hup, Herbie, hup!
9. Vijay Iyer Trio (zondag – Madeira)
Pianist Vijay Iyer kwam op North Sea Jazz zijn nieuwe trio voorstellen, met Tyshawn Sorey (die eerder onder meer een mooie plaat opnam met Marilyn Crispell en Linda May Han Oh, die hij van Sound Prints had afgesnoept (of was het andersom)? Hij lijkt vandaag niet langer geïnteresseerd in popsongs als ‘Galang’ – de enige composities van anderen die hij speelde waren van Thelonious Monk en Geri Allen. Hij heeft dan ook genoeg eigen stukken die de moeite zijn. De titeltrack van de plaat die het trio al uitbracht, ‘Uneasy’, zette de toon. Iyer’s handen bewpgen voortdurend, maar nooit bezondigde hij zich aan overbodige notenspuwerij. En het dartele gedaver van Sorey en May Han Oh bleek de perfecte bedding voor zijn aanhoudende ideeënstroom.
10. BoogieBall (vrijdag en zaterdag – Bird)
Wie, nadat de laatste noten in Ahoy weggestorven waren, nog energie overhad kon vrijdag en zaterdag nog in Bird terecht. Daar stonden enkele DJ-sets geprogrammeerd van artiesten die ook op het festival speelden, maar er was ook een jamsessie waarop artiesten – onder meer Theo Croker en Gary Bartz – én bezoekers het podium konden beklimmen voor een improvisatie op hun eigen instrument of dat van een ander. Dat leverde twee dagen na elkaar een indrukwekkend schouwspel op: uren aan een stuk, tot diep in de nacht, ging de groove nooit liggen en werd er vrijuit gezongen en gespeeld zonder dat het ooit vervelend werd. Het is in deze geest en deze sfeer dat al het moois op North Sea Jazz ooit ontstaan is. Heel fijn dat bezoekers dit weekend ook daarvan konden proeven. Jazz is alive & kicking.
Nog meer nagenieten van North Sea Jazz? Dat kan met onze lijst van de 50 beste albums van artiesten op de line-up.
North Sea Jazz 2022
