Als alles goed gaat is het op 16 juni éindelijk tijd voor de vijfentwintigste editie van de Graspop Metal Meeting. Om tot dan de tijd te doden met een overdo Als alles goed gaat is het op 16 juni éindelijk tijd voor de vijfentwintigste editie van de Graspop Metal Meeting. Om tot dan de tijd te doden met een overdosis heavy metal music zijn hier 80 platen van artiesten op de line-up voor 2022 die je zeker nog moet horen voor de poorten naar de onheilige weide in Dessel weer opengaan.
(Klik hier voor deel 1 en deel 3.)
Meteen meeluisteren tijdens het lezen?
Check de ‘Graspop 80’ lijst op Spotify! →
30. Europe – The Final Countdown (1986)
Aan de échte final countdown van deze lijst zijn we nog niet toe – die volgt pas over enkele maanden. Maar waar kunnen we deze aflevering beter mee beginnen dan met de onsterfelijke synthesizerintro van deze immer voortdenderende popmetalplaat? Zanger Joey Tempest zat al jaren met het deuntje in zijn hoofd, maar kon gitarist John Norum pas bij de opname van dit derde album overtuigen om het een kans te geven. Norum vertrok enkele jaren later vanwege een overdosis synthesizers, maar op Graspop is hij er gewoon weer bij!
Live-klassiekers: ‘The Final Countdown’, ‘Rock the Night’, ‘Carrie’
Line-up: Joey Tempest, John Norum, Mic Michaeli, John Levén, Ian Haugland.
(Van deze line-up zullen alle leden er op Graspop hopelijk weer bij zijn. Daarom staan alle namen hier in het vet.)
–
–
–
31. Megadeth – Peace Sells… But Who’s Buying? (1986)
Geen lang aanzwellende intro op de invloedrijke tweede plaat van Megadeth – de band die gitarist Dave Mustaine oprichtte nadat hij uit Metallica was gegooid. Opener ‘Wake Up Dead’ is meteen klaarwakker, en laat goed horen hoe de vroege thrashmetal ook door de punk werd aangestoken. Dat geldt ook voor de maatschappijkritische tekst van de titeltrack, waarop Mustaine onder meer de vloer aanveegt met alle vooroordelen over metalbands en hun fans. Om dan in de eerstvolgende song meteen doodleuk de duivel op te roepen.
Live-klassiekers: ‘Peace Sells’, ‘Wake Up Dead’, ‘The Conjuring’
Line-up: Dave Mustaine, Chris Poland, David Ellefson, Gar Samuelson
32. Whitesnake (1987)
De opnames van dit zevende album liepen niet van een leien dakje. Zanger David Coverdale had een zware sinusontsteking waarvoor hij geopereerd moest worden, en de revalidatie duurde langer dan gedacht. Maar het bleek uiteindelijk hun beste. Nochtans bestaat ze deels uit overschotjes – ‘Still of the Night’ nam Coverdale eerder al als demo op met Deep Purple-gitarist Ritchie Blackmore, en de powerballad ‘Is This Love’ schreef hij ooit voor Tina Turner. Die song had de zangeres van ons gerust mogen houden, maar het werd wel een hele grote hit.
Live-klassiekers: ‘Still of the Night’, ‘Is This Love’, ‘Give Me All of Your Love’
Line-up: David Coverdale, John Sykes, Neil Murray, Aynsley Dunbar
33. Destruction – Eternal Devastation (1987)
De Duitse thrashband Destruction is minder bekend dan Kreator, maar eind jaren tachtig waren beide bands elkaar waard. ‘Curse the Gods’ opent mysterieus en enigszins psychedelisch en schakelt dan over op een trage riff, om pas na dik anderhalve minuut plots te versnellen. Het is niet de laatste keer dat de band ondanks zijn op het eerste gezicht nogal rudimentaire sound weet te verrassen. Dat is vooral te danken aan het gierende gitaarspel van Mike Sifringer, die er helaas onlangs de brui aan gaf. Gelukkig is zanger Schmier wel nog van de partij.
Live-klassiekers: ‘Curse the Gods’, ‘Life Without Sense’, ‘Eternal Ban’
Line-up: Marcel ‘Schmier’ Schirmer, Mike Sifringer, Tommy Sandmann
34. Destruction – Release from Agony (1988)
Op Release from Agony kreeg Sifringer voor het eerst gezelschap van gitarist Harry Wilkens, met wie hij voortaan samen de riffs zou serveren. De band klinkt daardoor aanzienlijk gesofistikeerder, maar daarom niet minder furieus. De afzichtelijke cover en de titeltrack doen een verontrustende muzikale nachtmerrie vermoeden, maar de teksten zijn vaak behoorlijk persoonlijk (check ‘Dissatisfied Existence’) of politiek (check ‘Our Oppression’). Helaas heeft de band de meeste songs van deze onderschatte plaat al jaren niet meer gespeeld.
Live-klassiekers: ‘Release from Agony’, ‘Unconscious Ruins’
Line-up: Marcel ‘Schmier’ Schirmer, Mike Sifringer, Harry Wilkens, Olli Kaiser
35. Suicidal Tendencies – How Will I Laugh Tomorrow… (1988)
De titel van dit album loopt nog door op de achterkant. …When I Can’t Even Smile Today, staat er daar, alsof de bandnaam nog niet droefgeestig genoeg was. Maar wie deze plaat helemaal kan beluisteren zónder te glimlachen zit echt diep, want zanger Mike Muir brengt zijn wanhoop met de nodige zwartgallige humor. Opener ‘Trip at the Brain’ is een uppercut, live-favoriet ‘Pledge Your Allegiance’ een donker lijflied voor iedereen die zich kut voelt . Maar tijdens slotsong ‘The Feeling’s Back’ schijnt er zowaar weer licht aan het einde van de tunnel.
Live-klassiekers: ‘Pledge Your Allegiance’, ‘How Will I Laugh Tomorrow’
Line-up: Mike Muir, Rocky George, Mike Clark, Bob Heathcote, R.J. Herrera
36. Iron Maiden – Seventh Son of a Seventh Son (1988)
Op hun zevende plaat haalde Iron Maiden voor het laatst het niveau van de grote dagen, met een epische conceptplaat over een zevende zoon van een zevende zoon die onheil kan voorspellen, maar door niemand geloofd wordt. Wij hadden in 1988 vast ook niet geloofd dat het nadien zo steil bergaf zou gaan met de band. Maar met met deze voorkennis is het dubbel genieten van de fenomenaal verklankte lotgevallen van de onfortuinlijke afstammeling. De songtitel ‘The Evil That Men Do’ haalde de band uit ‘Julius Caesar’ van William Shakespeare.
Live-klassiekers: ‘The Evil That Men Do’, ‘The Clairvoyant’, ‘Can I Play with Madness’
Line-up: Bruce Dickinson, Dave Murray, Adrian Smith, Steve Harris, Nicko McBrain
37. Sepultura – Beneath the Remains (1989)
Ook in de Braziliaanse stad Belo Horizonte waren er jonge bands die thrashmetal speelden, maar niemand gaf een halve real om hun kansen op een internationale doorbraak. Tot Sepultura aan de horizon verscheen. Op Beneath the Remains, hun derde album, laten ze de beroerde klank van hun eerdere worpen ver achter zich. Gitarist Andreas Kisser en drummer Igor Cavalera delen voortdurend muzikale kopstoten uit. Die laatste hield het in 2006 voor bekeken, tien jaar na het vertrek van zijn broer Max. Kisser is gelukkig wel gebleven.
Live-klassiekers: ‘Inner Self’, ‘Beneath the Remains’, ‘Mass Hypnosis’
Line-up: Max Calavera, Andreas Kisser, Paulo Jr., Igor Cavalera
38. Scorpions – Crazy World (1990)
Wie enkel het weemoedige fluitwijsje van wereldhit ‘Wind of Change’ kent, zou durven denken dat Crazy World de gladste Scorpionsplaat is, maar dat was de misleidend getitelde voorganger Savage Amusement. De band was daar zelf hiet heel tevreden mee, en koos hier opnieuw voor een wat stevigere sound. De kans is helaas groot dat ze behalve de openingssong ‘Tease Me Please Me’ op Graspop enkel de ballads bovenhalen. Maar wat zal het na twee jaar angst voor aerosolen deugd doen om ‘Wind of Change’ uit volle borst mee te fluiten.
Live-klassiekers: ‘Wind of Change’, ‘Tease Me Please Me’, ‘Send Me An Angel’
Line-up: Klaus Meine, Rudolf Schenker, Matthias Jabs, Francis Buchholz, Herman Rarebell
39. Megadeth – Rust in Peace (1990)
Na de teleurstellende, maar toepasselijk getitelde plaat So Far, So Good…So What! stond Megadeth er aan het begin van de jaren ’90 weer met Rust in Peace. Een ontnucherde Mustaine ging nu echt de politiek in, met een openingsnummer over het conflict in Noord-Ierland. De titeltrack drukt de de hoop uit dat de kernwapens in vrede zullen wegroesten – ja, dat zijn Bush Sr. en Gorbatsjov daar rechts op de cover. Gelukkig klinken de snaren van de onnavolgbare nieuwe gitarist Marty Friedman ook anno 2022 nog geheel roestvrij.
Live-klassiekers: ‘Holy Wars… The Punishment Due’, ‘Hangar 18’, ‘Tornado of Souls’
Line-up: Dave Mustaine, Marty Friedman, David Ellefson, Nick Menza
40. Sepultura – Arise (1991)
Na twee jaar touren met Beneath the Remains was Sepultura in 1991 zo populair dat ze zelfs op MTV gedraaid werden. Voor even dan toch. De clip voor de eerste single, ‘Dead Embryonic Cells’, was een succes, maar die van het titelnummer, waarin de band optreedt voor een kruis met daaraan de Here Jezus himself (die uiteindelijk in vlammen lijkt op te gaan), werd in de VS van de kabel gehaald. Arise leek qua sound op Beneath the Remains, maar hier en daar geven samples en percussie een voorsmaakje van wat nog komen zou.
Live-klassiekers: ‘Arise’, ‘Dead Embryonic Cells’, ‘Desperate Cry’
Line-up: Max Calavera, Andreas Kisser, Paulo Jr., Igor Cavalera
41. Thunder – Laughing on Judgement Day (1992)
Sepultura was cool in 1992, and Rage Against the Machine natuurlijk, en Nirvana. De Britse band Thunder was dat niet. Bluesy hardrock als deze moest je toen camoufleren onder een laagje grunge, zoals Pearl Jam. Maar tal van trends en omwentelingen verder klinkt dit vandaag gewoon als een uitstekende rockplaat, die niet moet onderdoen voor beter getimede of hipper geproduceerde releases in het genre. Helaas waren de volgende platen veel minder. Hopelijk put de band – in bijna dezelfde bezetting – op Graspop dus vooral uit dit album.
Live-klassiekers: ‘Low Life in High Places’, ‘A Better Man’, ‘Empty City’
Line-up: Danny Bowes, Luke Morley, Ben Matthews, Chris Childs, Gary James
42. Ugly Kid Joe – America’s Least Wanted (1992)
Ook niet cool, maar ooit onweerstaanbaar voor middelbareschoolkids was Ugly Kid Joe – check die puberale albumcover. ‘I stink, I drink, I smoke, I am a joke’, aangevuurd door karikaturale glammetal, dat ging erin als Coca-Cola. Teveel van dit prettig bruisende goedje is slecht voor je tanden, en wij hadden dan ook nooit gedacht dat deze band 30 jaar later nog op Graspop zou staan. Maar gaan wij hun potige versie van ‘Cat’s in the Cradle’ van de sentimentele softpopzanger Harry Chapin deze zomer uit volle borst meezingen? Yeah, sure.
Live-klassiekers: ‘Neighbor’, ‘Panhandlin’ Prince’, ‘Goddamn Devil’
Line-up: Whitfield Crane, Klaus Eichstadt, Dave Fortman, Cordell Crockett, Mark Davis
43. Paradise Lost – Icon (1993)
Voor wie death metal nog een beetje te vrolijk vond, was er in de jaren negentig ook een groeiend aanbod van bands die de grommende vocalen combineerden met slepende, neerslachtige gitaren die ze bij Black Sabbath leenden. Op dit album is te horen hoe het gegrom langzaamaan plaats maakte voor de gezangen die in de metal de gotiek inluidden. Sommige oude fans vielen terstond van hun geloof, maar het nieuwe genre vond wel een publiek. En veel andere bands lieten zich inspireren om hun gitaren zelf ook wat weelderiger aan te kleden.
Live-klassiekers: ‘True Belief’, ‘Embers Fire’, ‘Remembrance’
Line-up: Nick Holmes, Gregor Mackintosh, Aaron Aedy, Steve Edmondson, Matthew Archer
44. Sepultura – Chaos A.D. (1993)
Op Chaos A.D. steeg Sepultura boven zichzelf uit. De opvallende openingstrack ‘Refuse/Resist’ begint met de hartslag van zanger Max Cavalera’s ongeboren zoon Zyon, gevolgd door opzwepende Afrobraziliaanse percussie, en mondt uit in een razende aanklacht tegen politiegeweld. De volgende songs zijn inhoudelijk even sterk, en heffen de vuist tegen territoriumoorlogen, censuur en zelfs de biotechsector, onvermoeibaar voortgestuwd door onvoorspelbare ritmes. We zullen drummer Igor Cavalera missen op Graspop. En Max ook, natuurlijk.
Live-klassiekers: ‘Refuse/Resist’, ‘Territory’, ‘Slave New World’
Line-up: Max Calavera, Andreas Kisser, Paulo Jr., Igor Cavalera
45. Korn (1994)
Het is anno 2021 moeilijk te geloven, maar het debuut van Korn kreeg aanvankelijk nogal weinig aandacht. De manier waarop zanger Jonathan Davis op de plaat afrekende met zijn eigen jeugdtrauma’s – op één onvergetelijk moment zelfs luidop huilend – leek te confronterend, te ongemakkelijk, te schrijnend. Maar bij veel jongeren raakte het rauwe verdriet van Davis een snaar, en de bijna paniekerig energieke rapmetal van de band deed de rest: het album werd een fenomeen, en moedigde ook andere artiesten aan om hun kwetsbaarheid te tonen.
Live-klassiekers: ‘Blind’, ‘Shoots and Ladders’, ‘Faget’
Line-up: Jonathan Davis, Brian ‘Head’ Welch, James ‘Munky’ Sheffer, Reginald ‘Fieldy’ Arvizu, David Silveria
46. The Offspring – Smash (1994)
Er staan wel vaker punkbands op Graspop, maar voor The Offspring is het de eerste keer. Veel riffs op Smash zijn heavy genoeg voor metal, maar hun hele attitude is pure punk. Dexter Holland’s tergende gesneer gaat door merg en been, maar toch zongen alle tieners in 1994 luidkeels mee dat ze zichzelf verachtende suckers waren. De muziek is rotaanstekelijk, en zit vol verrassende wendingen, zoals het oosterse motiefje in ‘Come Out and Play’. De band is gelukkig ook allergisch voor het melodrama dat veel poppunkplaten besmet.
Live-klassiekers: ‘Come Out and Play’, ‘Self Esteem’, ‘Bad Habit’
Line-up: Bryan ‘Dexter’ Holland, Kelvin ‘Noodles’ Wasserman, Greg Kriesel, Ron Welty
47. Lagwagon – Trashed (1994)
Meer punk valt er dit jaar van de Lagwagon, net als The Offspring een Californische band, maar dan één met een uitgesproken skatepunkklank: snellere tempo’s om de circle pits te doen draaien, meer gruis in de gitaren, minder laconieke zang. De lyrics zijn bovendien verrassend geëngageerd. Het openingsnummer gaat over een jongen die zijn kleingeestige geboortestad verlaat vanwege zijn geaardheid, niet het soort song dat je verwacht van een 90s-punkband. Hun cover van ‘Brown Eyed Girl’ van Van Morrison is dan weer heerlijk puberaal.
Live-klassiekers: ‘Island of Shame’, ‘Coffee and Cigarettes’, ‘Give It Back’
Line-up: Joey Cape, Chris Flippin, Shawn Dewey, Jesse Buglione, Derrick Plourde
48. Tiamat – Wildhoney (1994)
Op Wildhoney ontpopte de voormalige deathmetalband Tiamat zich tot een rijkgeschakeerde progrockformatie. De band haalt af en toe nog heel stevig uit, maar brouwt tussendoor een bedwelmende toverdrank van klanken en stijlen. Verschillende songs lijken wel een ingrediëntenlijst te zijn voor al dan niet gefantaseerde geestverruimende recepten. Een soort mystieke fascinatie met de kracht van de natuur schemert overal door. De band zocht later weer meer de duisternis op, maar dit is hun meest geslaagde plaat.
Live-klassiekers: ‘Gaia’, ‘Whatever That Hurts’, ‘Do You Dream of Me?’
Line-up: Johan Edlund, Magnus Sahlgren, John Hagel, Lars Sköld
49. Paradise Lost – Draconian Times (1995)
Zanger Nick Holmes en de zijnen zakken hier nog dieper weg in de verdoemenis. Opener ‘Enchantment’ klinkt eerder koortsig dan betoverend, en draait het mes tevergeefs in de ongeneeslijke wonde. Tragische helden dragen vijftien songs lang wanhopig het wrede noodlot op hun schouders, en in de outro van ‘Forever Failure’ mag de geschifte sekteleider Charles Manson komen vertellen dat hij spijt heeft dat hij ooit geboren is. De perfecte mascotte voor deze bepaald naargeestige, maar intrigerende plaat. Geloof ons, Charles, je bent niet de enige.
Live-klassiekers: ‘Enchantment’, ‘The Last Time’, ‘Forever Failure’
Line-up: Nick Holmes, Gregor Mackintosh, Aaron Aedy, Steve Edmondson, Lee Morris
50. Down – Nola (1995)
Een band met Panterazanger Phil Anselmo als voorman en Pepper Keenan van Corrosion of Conformity op gitaar, dat klonk in 1995 al op voorhand onweerstaanbaar. En de onstopbare modderstroom van groovy sludgemetal op deze plaat stelt geen moment teleur, al moet het gezegd dat deze ‘supergroep’ sindsdien met elke plaat wat van zijn impact verloren heeft. Van de talrijke lompe uitlatingen van de zanger kunnen we helaas niet hetzelfde zeggen. Hopelijk spaart hij op Graspop zijn stem een beetje, anders mag hij van ons thuisblijven.
Live-klassiekers: ‘Bury Me in Smoke’, ‘Lifer’, ‘Stone the Crow’
Line-up: Phil Anselmo, Pepper Keenan, Kirk Windstein, Todd Strange, Jimmy Bower
51. Sepultura – Roots (1996)
Zoals de titel en cover al aangeven dook Sepultura op Roots nog dieper in de Braziliaanse tradities. Op het onverslijtbare ‘Ratamahatta’ doet de gerenommeerde percussionist en producer Carlinhos Brown mee – er ontsnapt hem in het begin, na een opsomming van alle ellende in de favelas zelfs een onvertaalbare vloek in het Portugees. Maar de plaat verraadt ook minder traditionele invloeden, zoals de groovy rapmetal van Korn en Faith No More – Jonathan Davis en Mike Patton komen zelfs even dag zeggen tijdens ‘Lookaway’.
Live-klassiekers: ‘Roots Bloody Roots’, ‘Ratamahatta’, ‘Attitude’
Line-up: Max Calavera, Andreas Kisser, Paulo Jr., Igor Cavalera
52. Dimmu Borgir – Enthrone Darkness Triumphant (1997)
Op zijn doorbraakplaat zette deze Zweedse band de duivel op de troon en de symfonische blackmetal in de spotlights. Oogverblindende synthesizerschichten doen de duisternis af en toe oplichten, maar het gekrijs van zanger Shagrath maakt niettemin krassen op je trommelvlies. En dan heb je z’n hemeltergende teksten nog niet gehoord. Tijdens ‘In Death’s Embrace’ worden er geheel volgens de blackmetaltraditie hulpeloze christenzielen geoogst en doen de bandleden nogal onbeleefde dingen met de smekende hand van God de Vader.
Live-klassiekers: ‘Mourning Palace’, ‘Spellbound (By the Devil)’, ‘In Death’s Embrace’
Line-up: Shagrath, Silenoz, Stian Aarstad, Nagash, Tjodalv
53. Good Riddance – Ballads from the Revolution (1998)
Ook deze punkband staat voor het eerst op Graspop, en ook tijdens hun show zal er dankzij de genadeloos voortgalopperende drums met overgave gemosht worden. Dat is echter nog geen excuus om als een aggressieve halvegare met je vuisten te gaan zwaaien, zingt de band hier zelf op het nummer ‘Salt’, nog steeds een live-favoriet. Altijd handig om sommigen daar nog eens aan te herinneren. ‘Ballads’ zijn er ondanks de titel niet echt te bespeuren op deze plaat. Zelfs het talrijke liefdesverdriet is verpakt in ijverig voortjakkerende songs.
Live-klassiekers: ‘Fertile Fields’, ‘Salt’, ‘Slowly’
Line-up: Russ Rankin, Luke Pabich, Chuck Platt, Sean Sellers
54. Korn – Issues (1999)
De plaat na de grote doorbraak, en de eerste waarop zanger Jonathan Davis zijn talrijke problemen helemaal nuchter recht in de ogen keek. ‘I want to be the one to make myself sane’, zingt hij op ‘Let’s Get This Party Started’. De suïcidale leadsingle ‘Falling Away from Me’ was voor het eerste te horen in de serie South Park. Maar terwijl de nu-metalbands in hun slipstream steeds cartoonesker werden, leek Korn hier afgekickt van alle gimmicks. De verkrampte vocalen, meedogenloze riffs en onheilspellende melodieën spreken voor zich.
Live-klassiekers: ‘Falling Away from Me’, ‘Somebody Someone’, ‘Make Me Bad’
Line-up: Jonathan Davis, Brian ‘Head’ Welch, James ‘Munky’ Sheffer, Reginald ‘Fieldy’ Arvizu, David Silveria
Ontbreken enkele van deze platen nog in je collectie, en wil je ze graag kopen? Klik dan op de albumcover!
Graspop Metal Meeting 2022
