Interviewreeks ‘Festivalacts: van boeking tot show’
Klik op de keten om tussen de verschillende interviews te schakelen.Het enige dat jij hoeft te doen om je favoriete act op een festival te zien, is een kaartje kopen en op komen dagen. Aan de achterkant is het proces minder simpel. In de vierdelige interviewreeks ‘Festivalacts: van boeking tot show’ duiken we in samenwerking met Fuze Tea dieper in dat proces. Met als hekkensluiter: de show.
Alle voorbereidingen zijn gedaan, het is tijd voor de artiest om het podium te bekleden. Hoe goed de muziek ook is, dat optreden bestaat uit meer dan geluidsgolven. Daar weten ze bij Q-dance alles van: dat bedrijf organiseert bekende hardstyle festivals als Defqon.1, Qlimax en al het andere met een Q erin. Als je niet in de hardstyle scene zit (leuk feitje: het woord ‘hardstyle’ is inmiddels een geaccepteerd genre maar werd ooit tijdens een brainstorm van Q-dance bedacht uit de woorden ‘hardcore’ en ‘oldstyle’), dan ken je ze wel van de aftermovies op YouTube.
Jonas Schmidt is vanaf het begin onderdeel van het hart van Q-dance. Eerst als onderdeel van een vriendengroepje dat feesten voor 1.000 man gaf, inmiddels als creatief directeur van een fenomeen in de live-industrie dat overal ter wereld actief is en een honderdvoud van die capaciteit ontvangt.
Show als totaalconcept
Als we hem spreken nuanceert hij direct: ‘Deze reeks eindigt nu bij mij, maar eigenlijk sta ik ook aan het begin. De show is namelijk niet per se alleen de special effects bij een optreden van een artiest. Wij vinden dat de show begint op het eerste moment dat je in aanraking komt met ons festival. Dan beginnen we met het opbouwen van een wereld, bijvoorbeeld door een trailer van Defqon.’
Maar toch: de show wordt het meest visueel op het fysieke evenement. En binnen dat evenement zijn er ook nog eens momenten waarop de show intenser wordt. Jonas: ‘Dat kunnen de eerste minuten zijn, of de eindshow, of dat ene moment dat het podium ontploft. In ieder geval die momenten dat iedereen even met alle neuzen dezelfde kant op staat.’
‘Momenten’. Dat lijkt het sleutelwoord te zijn voor Jonas. ‘Tijdens die momenten vergeet je tijdelijk even waar je bent. Dat korte moment waarin je al je zorgen vergeet en wordt bevangen door de synchroniciteit van het bestaan. Het larger than life gevoel. Dat je eventjes helemaal connected bent met alles om je heen, vibrerend als één superorganisme en overdonderd door wat er voor je neus gebeurt’.
Dirigent van het orkest
Je merkt al, de verhalen die Jonas vertelt en de zinnen die hij gebruikt zijn haast een show op zichzelf. Maar laten we het toch ook wat praktischer maken: waar bestáát een show nou allemaal uit? ‘Dat is een stukje staging en decoratie. En effecten natuurlijk. Maar dat kun je helemaal vertakken: binnen de effecten heb je het licht, maar dat bestaat dan weer uit lasers, vlammen, vuurwerk.. En ook binnen vuurwerk heb ik wel weer 30 smaken!’
Het is voor een gewone bezoeker makkelijk te onderschatten hoeveel werk er in zo’n show zit en hoeveel mensen er eigenlijk mee bezig zijn. Maar naarmate Jonas verder verteld wordt duidelijk wat een immense operatie het is. ‘Bij grote shows als Qlimax heb je alleen al meerdere personen die het licht doen. De ene operator is dan bezig met het belichten van omgeving en decorstukken, het andere maakt juist shows op plekken waar eerst niets was. Achter deze licht kunstenaars staan 2 of 3 techs die er voor zorgen dat de systemen online blijven of een lamp direct kan worden vervangen als er iets is. Dan heb je 3 of 4 personen die zich met video bezighouden, een apart team voor het vuurwerk en zelfs een aparte operator voor het bedienen van de rook. Dat klinkt misschien gek, maar is echt cruciaal.’
‘Uiteindelijk is het mijn belangrijkste taak om een goed samenspel te creëren tussen al die losse teams. Als ik een persoon heb die heel goed is met licht maar de rest steeds wegduwt omdat ‘ie zoveel power heeft met al die leds, dan krijgt mijn man van de lasers geen aandacht. En de lichtman moet juist weer terug als er vuurwerk is. Je kunt de groep zien als een band. De lichtman is de drummer, die geeft de maat aan. De laserman is dan de saxofonist: die is er niet altijd, maar pakt af en toe z’n solo en speelt dan de sterren van de hemel. En de show director is als het ware de dirigent van dat orkest.’
Een groot creatief collectief kunstwerk
‘Al die mensen zijn onderdeel van een groep die al heel lang om ons heen is. Met een groot deel ben ik de afgelopen 10 jaar beste vrienden geworden: je gaat samen door een soort rollercoaster, met nachtenlang programmeren en dagenlang in studio’s. Het is een intense ploeg, maar dat maakt het samenspel zo goed.’
‘We maken die show allemaal samen, ieder frame van iedere seconde is over nagedacht. Het is zo indrukwekkend als je dan ziet hoe goed alles op elkaar aansluit. Al die disciplines samen wordt een heel groot creatief collectief kunstwerk. En dat zie je niet vaak. Kunst is vaak heel autonoom: iemand maakt het, een ander vindt er wat van. Maar hier moeten zo ontzettend veel mensen samen als één organisme bewegen binnen een geheel. Dat dat zo goed lukt bij onze feesten, daar ben ik echt trots op.’
Experimentenfabriek
Jonas zit ruim 20 jaar in het vak, maar heeft geen moeite met het telkens opnieuw vinden van inspiratie voor shows. ‘Shows van Cirque de Soleil of de Olympische Spelen blijven me inspireren. Maar ik kan ook inspiratie halen uit een serie, een game of een kunstwerk in een park. Ik kijk overal naar vanuit een showaspect: hoe kan ik het vertalen naar onze wereld ? En het bijzondere is: bijna alles is hardstyle te maken. Van klassiek tot dans en van hele abstracte kunst tot de meest basale Hollywood.’
‘Sinds een jaar of 10 word ik vooral erg geïnspireerd door motion. Dan laten we onderdelen in de stage bewegen of combineren dingen. Het hele dak komt dan naar beneden, of ik hang bijvoorbeeld vuurwerk in grote bouwkranen en laat die vervolgens bewegen. Ik weet nog wel dat ik voor het eerst de verhuurder van kranen belde om het idee uit te leggen. Hij zei: ben je gek geworden? Hij wilde het eerst niet, maar na wat overtuiging gaf hij het toch een kans. Achteraf kwam hij huilend naar me toe: dit heb ik nog nooit gezien! Zijn hele wereld is kranen, maar dat zijn kraan ineens een soort balletdanser werd met vuurwerk was nieuw.’
Oerenergie
Aan stoppen denkt Jonas dus ook niet. ‘Wij zeggen altijd: we’ve only just begun. We zijn een soort experimentenfabriek op zoek naar de perfecte formule. Die formule bestaat natuurlijk niet, maar die drive zorgt er voor dat we geïnspireerd blijven. In essentie speel ik elke show met 80.000 mensen hun emotie. Dat is fantastisch. Emotie heb je elke dag opnieuw: je hebt elke dag verbazing, of frustratie. Zolang emotie bestaat, kunnen wij shows blijven maken.’
Over de plek waar die emotie op z’n allerintenst was, hoeft Jonas niet lang na te denken. ‘Defqon.1 in Chili! Hoe het publiek daar los ging was echt niet normaal. Iedere vuurpijl die de lucht inging werd onthaald als een soort godsgeschenk. Ik denk dat we allemaal dat soort oerenergie hebben, en dat komt er uit op onze feesten. Dat is mijn doel: dat je gaat schreeuwen, moet janken, springt, knuffelt. Het spelen met emotie is het mooiste dat er is.’
Q-dance organiseert met Qonnect een livestream tijdens oud & nieuw. In april staat er een Ziggo Dome show gepland met QAPITAL en Defqon.1 is van 23 tot 26 juni weer terug op het bekende terrein in Biddinghuizen – voor het eerst 4 dagen lang. Check Q-dance.com voor alle evenementen & info.
