Jazz heeft nog vaak het imago van een zitplaatsengenre voor knikkebollende moeilijkdoeners. Super-Sonic Jazz Festival 2022 probeerde in een bomvolle Paradiso voor een staand publiek komaf te maken met dat beeld.
Opener op zaterdag waren Eddie Chacon – bij het grote publiek enkel ‘bekend’ vanwege de wereldhit ‘Would I Lie to You?’ van Charles & Eddie uit 1992 – en synthwizard John Carroll Kirby, die onder meer een instrumentele bijdrage leverde aan A Seat at the Table van Solange. Bij hun passage op Le Guess Who? vorig jaar stonden die nog met een band op het podium, wat resulteerde in nogal brave versies van de songs op de plaat Pleasure, Joy and Happiness die ze samen opnamen.
Op initiatief van Chacon waren ze nu gewoon met z’n tweetjes op tour getrokken – zo hadden ze de nummers ook bedacht en geschreven, lichtte hij toe. Het zorgde voor een heel andere sfeer, die meer deed denken aan de soloset die ‘Kirb’ hier in maart speelde. Er was in deze bescheiden bezetting meer ruimte voor spontane ingevingen, humor en dansbare beats, met een veel minder afgelikt concert als resultaat.
Beide heren stonden met een blitse zonnebril op het podium, en het hartzeer dat Chacon op de plaat in zijn greep had blijkt stilaan plaats te hebben gemaakt voor een zekere hitsigheid, alsof hij na al dat liefdesverdiet weer op versiertour is. Er komt een nieuwe plaat aan, wist hij ons ook nog te vertellen – hou die twee in de gaten.
Er waren vanavond ook concerten in de zaal boven aan de trap, maar die leden aan hetzelfde euvel als tijdens eerdere edities (en andere festivals in Paradiso met een vergelijkbaar opzet). De bovenzaal is uiteraard veel te klein voor al wie er na afloop van het concert in de grote zaal nog naar binnen wil, de deuren blijven daardoor wagenwijd openstaan en het gepraat en gelach uit de bomvolle trappenhal verstoort de sfeer van het intiemere concert. Hier moet toch echt iets op te vinden zijn.
Mijmerende instrumenten
Dus bleven wij maar beneden, en gelukkig was daar genoeg te beleven. De grootste naam vanavond – en de enige die een uur mocht spelen – was drummer Makaya McCraven. Die adverteert zichzelf als ‘beat scientist’ en houdt ervan in de studio stukken van lange opnamesessies op een nieuwe manier aan elkaar te plakken. (Helemaal nieuw is dat natuurlijk niet – Bitches Brew van Miles Davis werd meer dan 50 jaar geleden ook zo gemaakt, al was het toen technisch veel uitdagender.)
Live trad hij echter aan met dezelfde groep waarmee hij deze zomer op North Sea Jazz stond – Marquis Hill op trompet, Matt Gold op gitaar en Junius Paul op bas. De stukken uit zijn nieuwe plaat In These Times (waaraan hij meer dan tien jaar werkte, zo tijdsgebonden zijn ze dus niet) zijn aanzienlijk emotioneler en melancholischer dan die op zijn bekendste plaat Universal Beings, die vanavond aan de kant bleef.
Dit was daardoor een wat traditioneler jazzconcert, waarbij trompet en gitaar eerst de melodie speelden waarrond er dan vervolgens gesoleerd werd. De aard van de muziek deed ook de instrumenten mijmeren, al zorgden de klaarwakkere baslijnen van Paul en de daverende ritmes van McCraven ervoor dat het nooit saai werd. Afsluiten deed de band met een herwerkte versie van ‘Sunset‘ van Kenny Dorham.
Hiphopvibes
Londenaar Alfa Mist speelde in dezelfde bezetting – drums, gitaar, bas en trompet – zij het natuurlijk aangevuld met zijn eigen synthesizer. Hij benadrukte enkele keren dat ze weinig tijd hadden, maar liet zijn muzikanten toch veel ruimte. Eén van de nummers die ze speelden kwam van het nieuwe album van trompettist Jamie Leeming, en ook tijdens ‘First Light‘ van Freddie Hubbard kreeg die een glansrol.
Bassiste Kaya Thomas-Dyke, die bij nader inzien ook op de platen meezingt, bleek over een uitstekende stem te beschikken. Zij kreeg de spotlight tijdens het inspirerende ‘Breathe’, een nummer van de oudere plaat Antiphon.
Hoewel hij in het midden van het podium zat, bleek de frontman zelf niet zo’n aandachtszoeker. Zijn raps klonken vaak eerder als een aanvulling op de klanken die hij met zijn vingers uit zijn instrument masseerde dan als hoofdzaak. Gelukkig speelde hij nooit minder dan uitstekend, en gaf hij de vaak gesamplede seventiesjazz die hem duidelijk inspireerde live meteen ook instrumentaal een hiphopvibe mee.
Zo absorbeert de jazz zelf weer het hiphopgenre dat eerder ideeën bij haar leende. Op Super-Sonic Jazz kan je dat live meemaken – en je kan er nog op dansen ook.
Wil je graag meer horen van deze artiesten? Check dan onze vijf favoriete albums!
Super Sonic Jazz Festival 2022
