Op dinsdag 16 mei stond Depeche Mode in een nagenoeg uitverkochte Ziggo Dome. De new wave-giganten trapten vol energie de Europese tak van de Memento Mori World Tour af. Met een gevarieerde en overtuigende show bewijzen ze een ideale headliner voor menig popfestival te kunnen zijn.
Na ruim vijf jaar wachten mogen Nederlandse fans van Depeche Mode zich eindelijk weer in de handjes wrijven. Voor het eerst betreedt de band als duo het podium, nadat toetsenist Andy Fletcher amper een jaar geleden overleed. Dit tragische verlies sijpelt vanavond op allerlei manieren door.
Te beginnen met het pas uitgekomen nieuwe album waar de tour zijn naam aan ontleent: Memento Mori. Het is geen toeval dat de songteksten zo vaak naar de dood verwijzen. De visuals die in de Ziggo Dome de nieuwe liedjes aanvullen, zijn dan ook weinig subtiel. Het toppunt: tijdens het ontwapenende ‘Speak To Me’ zien we grimmige zwartwitbeelden van kruizen gemaakt van metalen buizen achter de band.
Ontbrekend op de setlist: een plaspauze
Niet alleen het beeldwerk, maar ook de setlist is tot in de puntjes uitgedacht. Fans van de nieuwe langspeler zagen het van mijlenver aankomen: albumopener ‘My Cosmos Is Mine’ dient eveneens als de gedoodverfde setopener voor deze tour. Met de trage opbouw van onheilspellende drums en industriële, Yeezus-achtige noise, is de verrukkelijk ernstige toon die Depeche Mode typeert meteen gezet.
Daarna volgt een prettige afwisseling tussen publieksfavorieten die de ene keer meer leunen op synthesizers, de andere keer meer op gitaren. Vooral liedjes uit die laatste categorie slaan goed aan in de Ziggo Dome. De grote uitzondering daarop is ‘World In My Eyes’, een ode aan Fletcher die met gejuich door het publiek wordt ontvangen.
Eigenlijk is al het bekendste werk tot het laatste halfuur van de ruim twee uur-durende show bewaard. Toch voelt het geen moment alsof je daarop aan het wachten bent en stort het momentum nooit in. Als gevolg rennen veel bezoekers na setcloser ‘Personal Jesus’ met een volle blaas richting het toilet.
Charisma in overvloed
Het constante momentum heeft ook alles te maken met het charisma van frontman Dave Gahan. Niet alleen vanwege zijn imposante looks, bestaande uit een volledig zwarte outfit met accenten van glitters en studs, de haren strak naar achter en een vleugje oogschaduw. Het blijkt ook uit de zelfverzekerdheid waarmee hij over het podium manoeuvreert (met name de pirouettes vallen in positieve zin op) en het gemak waarmee hij nog steeds alle noten feilloos raakt.
Dat laatste geldt helaas niet voor toetsenist Martin Gore, die in het midden van de set ‘A Question of Love’ en ‘Soul With Me’ niet heel zuiver zong. Gahan roept de Ziggo Dome hierna op te applaudiseren voor Gore’s “angelic voice”, en dat doet het publiek ook braaf. Het deert ook verder niet, want de energie die de twee heren met zich meebrengen maken alles goed.
Ontroerd door het publiek
De sfeer in de zaal liegt er niet om. Al vanaf het startschot staat menig bezoeker op religieuze wijze met beide armen in de lucht heen en weer te zwieren. Maar de sfeer is daarnaast vooral af te lezen aan de goedgesmeerde keeltjes.
Dave Gahan merkt dit ook, en oogt af en toe aangedaan. Wanneer het publiek op eigen initiatief een acapella encore ten gehore brengt na ‘Everything Counts’, slechts het zevende nummer van de avond, reageert hij ietwat opgelaten en overrompeld: “It’s a bit early for a singalong, but that’s very nice, thank you.”
Met ‘Ghosts Again’ halverwege de avond blijkt Depeche Mode een heus nieuw potentieel festival anthem op zak te hebben. Het liedje wordt dankzij haar sterke hook slechts drie maanden na verschijnen al luidkeels meegezongen.
Genoeg ruimte voor euforie
“Enjoy the silence!”, wenst Gahan het publiek toe aan het einde van de gelijknamige klassieker (die tot ieders genoegen in de volledige 12-inchversie van zeven minuten gespeeld wordt). Met deze leus wordt toepasselijk de pauze voor de toegift ingestart, maar silent blijft het in de Ziggo Dome alles behalve. De zaal blijft joelen en lijkt nog lang niet uitgeput.
Gelukkig niet, want het hoogtepunt van de avond volgt nog in de toegift, met ‘Just Can’t Get Enough’. In de discografie van Depeche Mode is deze joviale dansplaat sowieso een vreemde eend in de bijt. Maar tijdens dit concert spat de euforie er nog meer vanaf dan normaal. Het nummer volgt direct na een minimalistische uitvoering van het kille ‘Waiting For The Night’. Tel daar de neerslachtige teksten en sinistere visuals bij op die we eerder op de avond voorgeschoteld kregen, en het contrast kan haast niet groter.
Zowel in de zaal als op de tribune wordt er dan ook veelvuldig op en neer gesprongen. Hoewel de show tot dat moment al prima op eigen benen kon staan, is dit het welkome lichtpunt dat de hele set tot een mooi geheel breit.
Dan maar in 2024 op de festivals?
Het is eeuwig zonde dat Primavera Sound dit jaar een exclusiviteitsdeal met de Britten heeft afgesproken en daarmee het enige Europese festival is dat met ze op de poster mag prijken. Zeker nadat ze hun legacy-status in de Ziggo Dome dubbel en dwars opnieuw hebben bewezen.
Lowlands of Best Kept Secret (of misschien zelfs Pinkpop?) zouden met Depeche Mode een veelzijdige headliner van formaat hebben. Wie weet komt er voor de zomer van 2024 nog een spontaan Europees staartje aan de touragenda, net als bij de vorige tour het geval was. Fingers crossed!
