Terwijl andere festivals in de aanloop naar de zomer mompelden dat het dit jaar wat moeilijker was om vrouwelijke headliners te vinden, vulde Primavera Sound er zaterdag zonder commentaar zijn beide hoofdpodia mee. Dat leverde een ronduit schitterende dag op, die ons heel uitzonderlijk aan de main stages vastkluisterde.
Wij gaan al twintig jaar naar festivals, maar nog nooit hebben wij een hele dag bij het hoofdpodium gekampeerd. Tot gisteren, want op de twee aangrenzende main stages van Primavera Sound 2023 stonden tussen 19:00 en 03:15 aansluitend vijf onmisbare vrouwelijke acts geprogrammeerd. (Met ergens tussendoor, moeten we toegeven, ook nog Calvin Harris. Maar nog los van het feit dat die zonder de vrouwelijke sterren die veel van zijn songs inzongen lang niet zo ver zou zijn geraakt, was zijn platte set ook niet meer dan een nogal leeghoofdig intermezzo tussen al het andere moois.)
Arlo Parks
Om 19:00 stipt verscheen de Londense Angelena Arlo Parks op de main stage. Dat is een hele mooie spot op festivals in Nederland en België, maar op Primavera Sound, waar de headlineshows tot na drie uur doorgaan, is dat vroeg. Gelukkig waren er al heel wat vroege hippe vogels naar het hoofdpodium afgezakt om op regelmatige tijdstippen ‘Oh my God I love you!’ te roepen, en Parks bewees dat ze al die liefde dubbel en dik verdiende. Klinkt haar muziek op plaat dikwijls nogal chill, dan bleek ze live behoorlijk te bruisen, en de band hield er een stevig tempo in terwijl de zangeres zelfverzekerd over het podium danste. Die clash tussen Arlo en Alvvays (hier gisteren ook uitstekend) op Best Kept Secret volgend weekend, dat wordt echt een lastige.
Sevdaliza
Nadien mocht er zowaar een Nederlandse het podium op, Sevdaliza, en terecht, want haar Shabrang uit 2020 is naar onze bescheiden mening één van de allerbeste platen die in dat land ooit zijn gemaakt. Dat deed ze helemaal op eigen houtje, zonder gedoe met grote platenfirma’s, en dus was het voor haar een hele eer hier te staan, zei ze, voor het eerst op het grootste podium op een groot festival. De eerste twintig minuten van haar concert waren subliem – ze zag er stralend en beheerst uit, de zenuwen onder controle, en de al dan niet ter plekke bedachte choreografieën waarmee ze haar prachtige songs ondersteunde werden op gejuich onthaald.
Helaas was de eigenzinnige artieste niet bepaald van plan om het daarbij te laten. Net als bij haar show in de Melkweg enkele jaren geleden werd er halverwege een dj-tafel naar voren gereden voor een korte dj-set. Nu zijn wij soms ook een beetje dj, en we begrijpen best dat het een erg aantrekkelijk idee is om zo’n grote weide te kunnen bestoken met je favoriete raveklassiekers – mogelijk hou je daar zelfs ook nog een paar dj-boekingen aan over. Het publiek vond het ook best leuk. Maar het concert was zo sterk begonnen (en werd nadien ook netjes afgerond met enkele heel dansbare nieuwe songs), dat we het oprecht jammer vonden dat hiervoor haar eigen mooie muziek moest wijken. Zoals ze hier al eerder had uitgeroepen is Sevdaliza echter ’totally independent’, en dus doet ze niet alleen zakelijk, maar ook artistiek gewoon haar eigen zin. Dat heeft haar al ver gebracht, dus wie weet was dit een prima idee.
St. Vincent
Zeiden we al dat Primavera Sound vandaag een killer-line-up had? De weide was nog maar nauwelijks bekomen van de doortocht van Sevdaliza of daar verscheen St. Vincent al ten tonele. Wij hebben Annie Clark de afgelopen vijftien jaar al in allerlei gedaanten bezig gezien, en vaak ziet ze er ontzettend nerveus uit. Er waren concerten waarop ze na elk nummer dezelfde trippelende danspasjes maakte, en meer niet. Er waren concerten waarbij ze helemaal alleen op het podium stond, elke spier strak gespannen. Maar we weten niet of ze er een strandvakantie had opzitten of zich gewoon beter voelt de laatste tijd, of wie weet wel allebei, maar vanavond zag ze er echt ontspannen uit, en dat resulteerde in een uitzonderlijk leuk concert.
St. Vincent’s recentste plaat Daddy’s Home uit 2021 was genregewijs geïnspireerd door de favoriete muziek van haar vader, die in de jaren zeventig zijn hart ophaalde aan vuile funk en geile glamrock. Dat was een perfect excuus om een uitgebreide band op het podium uit te nodigen voor de nodige swingende orgelklanken, bonkende baslijnen en kregelige gitaarriffjes. Het was vooral ook een kans voor Clark zelf om in duel met de andere twee nog eens te laten zien wat een verbluffend goede gitariste ze is. En het relaxte rockstergevoel had zelfs zozeer bezit van haar genomen dat ze al snel in de frontstage opdook om vlakbij het publiek op een dranghek te gaan staan – mogelijk niet voor het eerst, maar dat hadden we echt niet zien aankomen.
Dit was onverwacht misschien wel de allerbeste show die we ooit zagen van St. Vincent. We zijn bij deze heel erg benieuwd naar haar volgende bevlieging.
Caroline Polachek
Is St. Vincent dus net van het podium gewandeld, komt daar enkele meters verder Caroline Polachek alweer uit de coulissen gerend – je houdt het toch werkelijk niet voor mogelijk. Polachek stond hier vorig jaar recht tegenover Nick Cave geprogrammeerd, maar dit jaar mocht ze dus gewoon zelf het hoofdpodium op. (The War on Drugs speelde tegelijkertijd overigens op een veel kleinere stage.)
Dat was geheel terecht, want haar twee heerlijke soloplaten deden de afgelopen jaren duidelijk heel veel indieharten sneller slaan – werkelijk elke song bleek voor het publiek hier een geweldige meezinger. Ze treedt daarmee vrolijk in de voetsporen van enkele andere artiesten die in hun muziek onbeschroomd de grote gebaren en emoties omarmen, zoals Florence + The Machine en Christine and the Queens.
Vooral aan de vroegere shows van die laatste moesten we regelmatig denken, zeker qua sound. Maar gisteren bleek dat Chris momenteel helemaal geen zin meer heeft in dit soort popspektakel, en dus is Polachek zeer welgekomen om dat gapende gat in onze harten te komen dichten. Dat deed ze gisteren vol overgave, terwijl ze sierlijk alle hoeken van het podium verkende en in haar songs doodgewaande popclichés nieuw leven inblies. Nu vrijdag live op Best Kept Secret, gaat dat allen zien verdorie!
Rosalía
En dan moest de headliner dus nog komen – nee, niet jij, Calvin, jij was niet meer dan een soort supermarktklanktapijt tijdens het wachten op la reina regnant de Catalunya: de fenomenale Rosalía. Dit was vanop het terrein veruit het minst comfortabele concert – voorheen was het gezellig druk, maar nooit té, nu kwam iedereen plots wel heel dichtbij – maar dit wilden echt alle aanwezigen goed zien.
Rosalía groeide op in Catalonië, studeerde in Barcelona aan de Escola Superior de Música de Catalunya (haar vorige album, El Mal Querer, was haar afstudeerproject daar) en was nu de headliner aller headliners op haar favoriete festival, Primavera Sound. De voltijds grensverleggende plaat Motomami – door de mensenmassa helemaal meegezongen – voedde de vermoedens dat dit heel speciaal zou worden.
En de muziek, een adembenemende mengeling van de flamenco waarmee het allemaal begon en het beste en scherpste uit de elektronische muziek, de hedendaagse hiphop en de allerverste uithoeken van Latijns-Amerika, bleek live nog beter te werken dan op het voor thuisluisteraars nogal fragmentarische album.
We kregen een perfect uitgedokterde show, met acht uitstekende dansers, en als onweerstaanbare middelpunt la Rosalía zelf, die geen enkele danspas, zinsnede of zangtoon leek te missen. Wat de show echt bijzonder maakte was een op papier nogal eigenaardig, maar live ontzettend geslaagd idee: overal camera’s die de zangeres letterlijk dicht op de huid zaten en haar zo naar het grote scherm brachten.
Als je dat leest, is het verleidelijk om met je ogen te rollen en ‘selfiegeneratie’ te roepen, maar het effect was bijna overrompelend intiem: Rosalía verdween niet om de haverklap uit het zicht voor een make-up touch-up of een kostuumwissel. Neen, je zag haar zweetdruppels parelen, haar mond naar adem zoeken en haar besliste vingers de natte haarslierten uit haar gezicht vegen terwijl ze gulzig water dronk.
En telkens ze met haar expressieve ogen schalks de camera inblikte of een voor ons onverstaanbaar Catalaans grapje maakte, leek het even alsof je niet enkel een wonderbaarlijke show van haar zag, maar ze tegelijkertijd ook bij je op schoot zat. Het lijkt ons niet overdreven hier te schrijven dat iedereen (m/v/x) aan het einde van dit concert verliefd was op Rosalía. En dat heel veel artiesten deze show in de toekomst gaan bestuderen en kopiëren. Een betere afsluiter zal dit festival niet meer vinden.
Primavera Sound 2023
