Het is een interessante paradox: Defqon.1 is met z’n focus op hardere stijlen enerzijds een niche festival, maar tegelijkertijd het grootste dancefestival van Nederland. 250.000 bezoekers uit 110 verschillende landen vonden dit weekend hun weg naar de polder in Biddinghuizen voor een weekend van verbroedering, oogstrelende special effects – en natuurlijk keihard beuken.
Toegegeven, Defqon.1 is niet direct een festival dat bovenaan de bucketlist van ondergetekende stond. Voor iemand die niet thuis is in de hardere stijlen voelde het toch wat als een ver-van-mijn-bedshow, of iets wat ik niet helemaal begrijp.
Maar toegegeven moet ook worden: je kan niet om dit festival heen. De links-links-links-rechts-rechts-rechts beelden van POWER HOUR gaan elk jaar de wereld over. De main stage reveal is ook voor buitenstaanders elke keer weer nieuwswaardig. En iedereen heeft wel eens zo’n met vuurwerk overgoten eindshow op YouTube bekeken. En dus waarom dat spektakel niet eens met de eigen ogen bekijken? Zo gezegd, zo gedaan.
Iedereen onderdeel van het succes
Wat vanaf het eerste moment opvalt is hoeveel zin mensen hebben in dit feest. Al in de bus naar Defqon.1 toe bieden de meegebrachte speakers tegen elkaar op om het hardst te gaan. Een korte rondvraag leert al snel dat men van heinde en verre komt voor Defqon.1: een koppel uit Chili (8e keer Defqon.1), een vriendengroep uit Australië (3e keer Defqon.1), iemand uit Israël (eerste keer Defqon.1). Wat hier vier dagen lang kan, kan – blijkbaar – nergens anders ter wereld. Dat schept direct een band en dat communitygevoel is tekenend voor Defqon.1. Samen tegen de wereld, een gevoel dat iets “van ons” is. Die wisselwerking waarbij het publiek zich onderdeel voelt van het succes en dat dat de organisatie weer verder motiveert groter en grootser te gaan is uniek.
En het zorgt voor spectaculaire momenten. Denk aan: iets voor vieren cirkelt een aantal helikopters boven het terrein. Vrienden aantikken, hardop afvragen of alles wel goed gaat. Geen paniek, het hoort bij de show: de helikopters lozen een paar minuten later enorme gekleurde rookwolken over het festival en verzorgen daarmee de aftrap van POWER HOUR. In het uur dat volgt wisselen vuurwerk en confetti in hoog tempo af, komen meterslange rupsen door het publiek en stuiteren enorme oogballen over de hoofden van mensen. Alice zou er in haar Wonderland zelf ook van gaan hakken waarschijnlijk.
Het is wel Defqon.1. En dus komt de confetti en het vuurwerk niet – zoals op veel andere festivals – alleen van achter het podium, maar vormen een soort 360-ervaring om je heen. Af en toe weet je even niet waar je ogen heen moeten. Terwijl het vuur van het podium voor je omhoog spuit, is er achter je een stuntvliegtuig bezig en staan er dansers rechts van je op een verhoogd podium midden in het publiek. Dan zijn er weer BMX stunts door de lucht. Komt er een complete viking tribe in een boot van de ene naar de andere kant van het veld. Of stijgt er een gigantische kippenballon op.
Meer dan beuken
Defqon.1 is muzikaal toegankelijker dan misschien verwacht wordt. Natuurlijk kun je als liefhebber de diepte in, bijvoorbeeld bij een plek als de BLACK of YELLOW. Maar op de grotere stages zing je óók gewoon mee met YMCA en Freed From Desire – zij het met een flink hoog bpm eronder.
Sowieso is er genoeg te beleven voor wie even rust wil nemen van het dansen. Er zijn tal van chillplekken en terrassen – en zelfs een strand met ligbedjes. Er kan geknutseld worden, of gespeeddate. Dat is daten op speedcore (maar kan ook anders worden ingevuld).
Zintuigen geprikkeld
Kortom, op Defqon.1 doe je dingen die je nergens anders hebt gedaan of kan doen. Je ziet dingen die je nergens anders ziet, of althans niet in zo’n enorme dichtheid. Ja, het is intens en de bpm’s kunnen flink hard gaan, maar wie zich er voor openstelt krijgt z’n zintuigen op een ongeëvenaarde manier geprikkeld. Dus terwijl de trommelvliezen nog nasuizen kunnen we niet anders dan concluderen: Defqon.1 is een gevalletje try before you die.
Defqon.1 2024
