Na jarenlange radiostilte had Kendrick Lamar op zijn nieuwe plaat vorig jaar heel wat op te biechten. Op de tour die daarbij hoort, lijken de plooien in zijn hoofd nog niet gladgestreken. Zijn muziek staat als een huis, maar veel show is er niet bij.
Terwijl de single ‘Alright’ uit 2015 uitgroeide tot een anthem voor de Black Lives Matter-beweging, liet de rapper zelf na de release van album DAMN. en de Black Panther soundtrack jarenlang nauwelijks van zich horen. Toen het nieuwe album Mr. Morale & the Big Steppers eindelijk landde vorig jaar bleek waarom.
Hij had niet jarenlang zitten broeden op een epische nieuwe plaat over het structurele racisme in de VS (al zit dat er natuurlijk ook in), maar hij was in therapie geweest voor zijn seksverslaving en de relatieproblemen die daaruit voortvloeiden.
Hij vond het daarom ook niet echt het moment om Meneer Moraal uit te hangen. ‘Kendrick made you think about it, but he is not your savior‘, besloot de rapper in de song ‘Savior’ waarmee hij zijn zaalshows opende en zijn Primavera-show afsloot.
Niettemin drukte hij op de single die aan het album voorafging en waarmee hij gisteren opende, ‘The Heart, Part 5’, opnieuw zijn mateloze frustratie uit met de dodelijke straatcultuur waaraan hij zelf maar nipt ontsnapte. Die is het gevolg van eeuwenlange marginalisering, maar houdt ze ook mee in stand – een vicieuze cirkel waarin mensen die het zelf moeilijk hebben elkaars lijden nog vergroten.
Al op To Pimp a Butterfly sprak Lamar over ‘survivor’s guilt’, het schuldgevoel van wie zelf aan de ellende ontkwam, maar ze niet kan oplossen voor wie achterbleef. Daar kwam nog een pandemie bovenop, waarvan de maskers inspiratie leverden voor de tweede song die hij gisteren live bracht, ‘N95’, maar waarin ook zijn eigen masker valt.
No po-po
Lamar is nooit een performer geweest die als een gek over het podium stuiterde, maar nu kwam hij wel heel statisch voor de dag. Hij droeg gisteren, net als vorige week in Barcelona, een ruim joggingpak waarin hij er uitzag alsof hij net lang genoeg van de bank was opgestaan om even naar de winkel te gaan en een show te spelen.
Het moet voor hem ook niet makkelijk zijn – de complexe, weinig opbeurende nieuwe nummers vol pijn zijn onvermijdelijk een soort domper op de show, en hij moet er telkens weer doorheen. Hoezeer de fans ook lieten blijken dat ze het nieuwe werk waarderen, hij leek toch telkens opgelucht als hij kon teruggrijpen naar oude songs.
Die werden stuk voor stuk als anthems onthaald, en dat zijn ze ook gewoon. De grootste respons was voor ‘DNA’, dat voor de gelegenheid vooraf opgenomen scheurende gitaren had meegekregen die het zo mogelijk nog epischer deden klinken. Die track opent met het commentaar van twee televisieankers op een quote uit het refrein van ‘Alright’ (‘and we hate po-po, wanna kill us dead in the street for sure‘), die Lamar vanavond opvallend genoeg geen enkele keer volledig uitsprak.
Baby Keem
Vorige week waren we hier heel streng voor Halsey omdat de muziek nauwelijks live gespeeld werd en de show ook niet veel voorstelde. Wat moeten we dan met Kendrick Lamar, waarvan we eigenlijk hetzelfde kunnen zeggen? Het handvol dansers die er op tv best indrukwekkend uitzien, stonden zich gisteren vaak in het halfduister en omhuld door veel rook uit te sloven, en kwam daardoor nauwelijks uit de verf.
Het enige moment waarop de show ook op het podium echt losbarstte was toen Baby Keem vlak voor het einde twee nummers kwam rappen waarop Lamar een feature had. Dat zette nog eens extra in de verf hoe weinig energie Lamar zelf had gebracht vanavond. Maar toch was dit ook anders dan de Halsey-show, of de teleurstellende performances die we al van veel te veel andere rappers gezien hebben.
Om te beginnen beschikt Lamar inmiddels natuurlijk over een monumentaal oeuvre, dat hij bij wijze van spreken zonder beats bij TL-licht in een bibliotheek kan komen voorlezen – hij heeft er alvast het brilletje voor – en dan zal het nog de moeite zijn. Hij heeft de twee dozijn nummers die hij had uitgekozen ook allemaal foutloos gebracht, met de ongeëvenaarde flow die hem eigen is, en dat is lang niet altijd zo bij rapshows.
Maar hij had er verder wel heel weinig aan toe te voegen. Behalve dan dat de ene helft van het festivalterrein best wel wat luider mocht roepen dan de andere helft, maar euh… dat wisten we al. Dat was jammer, want een persoonlijke sidenote bij zijn soms moeilijk te vatten laatste album hier en daar was ontzettend welkom geweest.
Ga toch kijken
Is dit een gelouterde Lamar, die zijn issues onder controle heeft en daardoor wat gezapiger voor de dag komt? Neemt hij antidepressiva? Heeft hij zich neergelegd bij de rol van belezen huisvader die rapt voor de kost, maar verder niet te gek doet? De toekomst zal het uitwijzen, en de fans laten Lamar voorlopig allerminst in de steek.
Voor wie dit leest en denkt ‘bitch, don’t kill my vibe‘: begrijp ons niet verkeerd, als je (net als wij!) fan bent van Lamar, dan wil je dit natuurlijk zien op Rolling Loud Rotterdam of Les Ardentes, en dan zal je er ook zeker van genieten. Maar als je ons vraagt wat we specifiek van deze show vonden, dan scheelde er toch wat aan. En dan hopen we dat King Kendrick zichzelf op dat vlak over enkele jaren nog eens overtreft.
Primavera Sound 2023
