De eigenzinnige band Stereolab mocht niet alleen headlinen, maar stelde ook een prachtig programma samen voor Le Guess Who? 2023. En er viel nog veel meer te beleven. Dit waren – na donderdag en vrijdag – de hoogtepunten van het weekend.
Vermoedelijk de meest legendarische Le Guess Who?-locatie is de Janskerk, een gebouw van bijna duizend jaar oud waar artiesten steevast boven zichzelf uitstijgen. Zaterdagnamiddag stonden er vier vrouwelijke performers geprogrammeerd die hier zelden live te zien zijn. Faten Kanaan, een muzikante uit New York die vermoedelijk nog niet al te vaak voor zoveel mensen gespeeld heeft, mocht de dag openen. Met trillende handen en oogleden en bijna zonder het publiek aan te kijken speelde ze als in trance korte, flonkerende loopjes in die ze met de hulp van een sampler langzaam maar zeker over elkaar heen legde, met uiteindelijk overrompelend resultaat.
Producer Marta Salogni had enkele uren later enkele oude taperecorders uitgestald die muziek afspeelden waarop ze allerlei effecten losliet – af en toe gaf ze ze ook eigenhandig een zetje. Dat klinkt even spannend als verf zien drogen, maar het bleek in deze setting volstrekt meeslepend. En dan hadden we Colleen nog te goed, een Franse muzikante die uit een modulaire synth (en bijbehorende kaft met de settings voor elke compositie) de meest wonderlijke klanken haalde. Soms botsten die rond en veerkrachtig tegen de muren, soms waren ze zo vederlicht dat ze naar het plafond stegen, om dan langzaam weer naar beneden te druppelen. In een doordeweekse concertzaal was dit ook mooi geweest, maar in deze setting werd het heel bijzonder.
Zittende dansacts
Omdat het zaterdagavond was stonden er op uitnodiging van de band Stereolab enkele dansbare acts in TivoliVredenburg. In de Grote Zaal liet de populaire producer James Holden zich vergezellen door twee zittende muzikanten die allerlei traditionele instrumenten bespeelden. Helaas kwam zijn ietwat zweverige set nooit echt van de grond, ook omdat het geluid ondanks de prima akoestiek nooit echt uit de verf kwam.
(De Pakistaanse zanger Ali Faiz Ali vertolkte zondag samen met zeven anderen vanuit dezelfde zithouding en zonder beats of andere tierlantijnen uit volle borst zijn eigen traditie, en veroorzaakte daarmee aanzienlijk meer beroering bij het publiek.)
Gelukkig stond er zaterdag in Ronda nog een levende legende geprogrammeerd, die helaas door een knieletsel ook aan haar stoel gekluisterd was: zangeres Renee Scroggins van de invloedrijke punkfunkband ESG en enkele van haar nazaten, die met alleen maar bas, drums en lekker sassy zang – oké, en de uitgelaten moves van een knalgeel geklede muzikant met rode schoenen – de zaal duchtig op stelten zetten.
Stomende sets in WAS
Wie nog energie overhad kon nadien terecht in club WAS., waar de Britse DJ re:ni een erg opwindende line-up had samengesteld. Ze trok de avond zelf op gang met een steeds melodieuzere combinatie van techno en breakbeats. Dat was het perfecte opstapje voor Lee Gamble, die de vocale stemexperimenten van zijn laatste album geheel achterwege liet ten voordele van een flinke portie Britse beats, met onder meer ‘Baile Grime‘ van Leon P, ‘Security‘ van T-Cuts en een remix van ‘LFO’.
De gemaskerde DJ Stingray 313 ging tussen 3 en 5 nog iets steviger te keer, met hoogtepunten als de ravemix van ‘I’m a Flirt‘ van Aitch, elektroknaller ‘Getup!‘ van Jensen Interceptor en ‘Need 4 Speed‘ van Nick Hook. De highlight moest echter nog komen: de de jonge Londense Sherelle met een stomende mix van razende jungle (‘Amphetamine‘ van Nick Cannon!), radioactieve ravetechno (‘Casheine‘ van Minor Science) en springerige footwork (de volstrekt misplaatste afsluiter ‘In da Club Before Eleven o’Clock‘ van DJ Rashad om zeven uur ’s morgens). Wat een feest!
Wakker worden
Uitslapen was er zondagochtend niet bij, want om 14:30 had curator Stereolab alweer de Britse componist Rhys Chatham opgetrommeld voor een concert in De Helling. Die leek oprecht verbaasd door de opkomst, en vertrouwde ons toe dat het een rustige set zou worden. Hij tokkelde op zijn gitaar, speelde heel zachtjes dwarsfluit, blies een briesje door een piepkleine trompet, gebruikte ook zijn stembanden als instrument, en liet dat op zijn laptop allemaal rondjes draaien tot iedereen klaarwakker was.
In TivoliVredenburg stond het podium inmiddels goed vol voor ‘The Harvest Time Project’, een eerbetoon aan de onlangs overleden saxofonist Pharoah Sanders die enkele jaren eerder nog op hetzelfde podium stond. De inspiratie daarvoor was de lange compositie ‘Harvest Time’ die hij in 1977 onder meer uitvoerde op Jazz Middelheim in Antwerpen. De gitarist van toen, Tisziji Munoz, was er weer bij, aangevuld met onder meer de leden van Irreversible Entanglements en Domenico Lancelotti, een Braziliaan die hier zaterdag zelf al een heel mooi concert had gegeven. Het concert was één lange jam die – zoals de meeste jams – bij momenten zeer de moeite was en op andere nogal flets. Dichteres Camae Ayewa zorgde voor begeestering telkens ze Sanders evoceerde, maar leek een beetje out of character toen ze het publiek aan het einde ‘Love Will Find a Way’ probeerde te laten scanderen.
Een woedend hoogtepunt
Gelukkig zat ze weer helemaal in haar eigen vel voor het concert van haar band Irreversible Entanglements, die fragmenten uit de nieuwe plaat Protect Your Light en het oudere ‘Fireworks’ aanbliezen tot een furieuze liveset. Ayewa’s bezwerende woorden creëerden de perfecte catharsis voor iedereen die het hele weekend met zijn woede en verontwaardiging over de slachtpartijen in Palestina geen blijf wist, al vernoemde ze ook tal van andere etterende wonden in de wereld. Onwaarschijnlijk hoe deze band overkookt en dan weer borrelend in elkaar zakt, schijnbaar spontaan, en hoe de onvermoeibare bassist Luke Stewart te midden de chaos altijd nog een bonkende groove weet te vinden. Alweer een onbetwist hoogtepunt van deze editie.
Ook Irreversible Entanglements stond hier op uitnodiging van Stereolab, die nadien na een heel lang weekend zelf nog aan de bak moesten als headliner. Ze zagen er behoorlijk vermoeid uit, en speelden een eerder slordige set, waarin de averechtse ritmes en milde dissonanten hun muziek zo de moeite maken al eens de mist ingingen. Maar veel mensen waren voor hen gekomen natuurlijk, en dus kreeg de band een warme ontvangst. Na een gulle bisronde met ‘French Disko’, ‘Simple Headphone Mind’ én ‘Excursions Into Oh, A-Oh’ zagen ze er dan ook zeer tevreden uit.
Het was natuurlijk een lang weekend geweest, met veel zelfgekozen acts om te checken, en de band verdient veel lof voor het delicieuze programma dat ze samenstelden. Maar zelf maakten ze er een punt van om de Guess Who?-crew te bedanken die het harde werk hadden gedaan om de gevraagde acts rond te krijgen – een titanenwerk met een alweer overheerlijk resultaat. Dankuwel Le Guess Who?!
Le Guess Who? 2023
