Met headliners als Kokoroko bood Super-Sonic Jazz Festival in Paradiso een prima overzicht van wat er zich vandaag zoal afspeelt op het snijvlak tussen jazz en een handvol andere genres. Dit waren de hoogtepunten van vrijdag en zaterdag.
Kara Jackson
Wie vrijdag het hoogtepunt van de avond wilde meemaken, moest er op tijd bij zijn. Om 19:00 al stond op de bovenste verdieping Kara Jackson uit Chicago klaar, een 24-jarige singer-songwriter met een diepe stem die de pijnlijkste relatieperikelen in pakkende folksongs weet te vatten. ‘Dit is mijn enige love song,’ zei ze als intro bij ‘Brain’, ‘hoewel ik er al van beschuldigd ben dat ik er te veel heb’. Openhartige songs als ‘Dickhead Blues’ en ‘No Fun’ over foute mannen zouden we inderdaad geen liefdesliedjes durven noemen. ‘Every person that I’ve dated tells me I’m intimidating‘ zong ze in dat laatste nummer, maar haar set was in al zijn doodeerlijke eenvoud eerder ontwapenend vanavond. Hou deze jongedame de komende jaren in de gaten.
Sam Gendel
De twee meneren die inmiddels op het grote podium hadden postgevat bleken nog een heel eind introverter. Sam Gendel stond rechtop naar zijn sokken te staren terwijl hij uit een met zijn laptop verbonden instrument een verrassend breed palet van klanken blies, op een bepaald moment zelfs een bijna menselijke zangstem.
Hoewel hij op zijn bekendste albums jazz standards en recent nog R&B-hits onder handen nam – wat het publiek hier zeker op prijs gesteld zou hebben – leek hij helaas vanavond eerder te solliciteren naar een baantje als soundtrackleverancier voor diverse goedkoop gemaakte genrefilms, van kungfukomedies tot erotische thrillers.
Gelukkig had hij ook Phil Melanson meegebracht, die uit een slaapkamersetup van elektronische apparaten de meest aanstekelijke ritmes wist te kietelen. Op zich een fascinerende set, maar wel één waarin geen enkele inspanning werd gedaan om de mensen een beetje te betrekken bij wat er zich of het podium afspeelde. Dus besloot het roezemoezende biertje-erbij-publiek de vrijmibo nog even verder te zetten.
Durand Bernarr
Wat een contrast met de volgende act op het grote podium: de flamboyante Durand Bernarr. Die stond hier ooit nog als backingvocalist voor Erykah Badu, maar bouwde sindsdien via YouTube een aanzienlijke eigen fanbase uit. De man bleek gezegend met een uitstekende stem en een familieverpakking flair, al zit er voorlopig meer karakter in zijn performance en bindteksten dan in zijn muziek. De vergelijking met pakweg D’Angelo of Bilal is dan ook nog wat hoog gegrepen, maar de peperdure playbackshow van Lil Nas X verbleekt alleszins bij wat Bernarr in zijn ééntje neerzette.
Sungazer
Afsluiter in de grote zaal was de band Sungazer, met alweer een YouTuber, Adam Neely, op bas. Die naam bleek toepasselijk, want dit was geen jazz die klinkt als flonkerend ochtendlicht of een sfeervolle schemering, maar als het muzikale equivalent van recht naar de zon kijken, op volle kracht en zonder nuance. “Dit is een emotionele song,” zei één van de bandleden alvorens ons een sentimentele saxmelodie in de maag te splitsen, terwijl Neely wijdbeens stond te bassen als speelde hij bij Bring Me the Horizon. Grensoverschrijdende jazz, in ongunstige zin.
ROLROLROL
Gelukkig stonden in de kleine zaal Jameszoo en Niels Broos klaar om onze tranen te drogen met een heerlijke liveset onder de naam ROLROLROL. De nochtans erg lovenswaardige soloplaten van die eerste zijn vaak iets te baanbrekend om de mensen aan het dansen te krijgen. Maar de neiging tot experimentele zelfsabotage bleek in het kader van dit nieuwe project net genoeg onder controle om met een avontuurlijke set toch de zaal op zijn kop te zetten, met pianist Broos in de rol van improviserende virtuoos die zorgde voor de vanavond onontbeerlijke jazzy touch. Denk The Comet is Coming zonder Shabaka Hutchings, of Hudson Mohawke zonder het melodrama – dit zou wel eens heel goed kunnen werken op de zomerfestivals.
Theo & Kassa, Kassa & Theo
Opener in de grote zaal was zaterdag trompettist Theo Croker. Telkens hij niet op zijn instrument speelde, was hij druk in de weer met zijn laptop, waaruit hij allerlei extra geluiden, effecten en soms ook vocalen haalde. Vooral die laatste waren redelijk overbodig – er mogen dan veel gastzangers opduiken op zijn platen, zijn band was meer dan sterk genoeg om die te doen vergeten. Maar wie dacht dat hij achter het scherm schuilde omdat hij misschien een beetje verlegen was, moest dat idee halverwege zijn set drastisch bijstellen toen hij zich zowaar ook tot rapper ontpopte.
Dat was mogelijk ingegeven door de aanwezigheid in de coulissen van Kassa Overall, de voormalige drummer van Croker’s band die nu met zijn eigen groep op tour is. Die kwam even later zelf ook meerappen, en Croker stond zelf tijdens de latere set van Overall in de kleine zaal boven ook bijna de hele tijd mee op het podium. Ze speelden er samen zelfs een uitbundige cover van ‘Drop It Like It’s Hot’ van Snoop Dogg.
De zelfverzekerde Overall beschikt over voldoende charisma om drummend en rappend de hele zaal mee te krijgen, en was ook uitstekend omringd door veelzijdige muzikanten die voortdurend van instrument wisselden. Maar Croker, die zich in het gezelschap van Overall te pletter amuseerde, gaf de indruk dat hij misschien nog het liefst gewoon weer samen op tour zou gaan. Het was dus heel fijn om deze twee vanavond nog eens samen aan het werk te zien, hulde voor de dubbele boeking!
Gaidaa
Ook in de grote zaal viel vanavond heel wat moois te beleven. Eerst stond de Nederlandse Gaidaa op het programma, opgegroeid in Eindhoven, maar met roots in Soedan. Haar sound is vooral geïnspireerd door R&B en neosoul, maar ze had een lekker jazzy band bij en trakteerde ook op enkele vocale improvisaties. Tijdens de song ‘Morning Blue’, de debuutsingle die ze enkele jaren geleden opdroeg aan de opstand in Soedan, kreeg ze iedereen in de zaal zover de lichtjes van hun telefoon in de lucht te houden – niet meteen de gewoonte op jazzfestivals, maar het werd haar duidelijk gegund. Ook zij lijkt stilaan helemaal klaar voor de grote zomerfestivals.
Kokoroko
Afsluiter was zaterdag Kokoroko, een Londens ensemble waarin de blazers de boventoon voeren en de geest van Fela Kuti, de Nigeriaanse grondlegger van de Afrobeat, nooit ver weg is. Dit was eigentijdse jazz waarin andere invloeden vlot hun weg vinden, maar zonder de grondbeginselen van het genre daarbij op te offeren. Aanstekelijk zonder gimmicks, virtuoos zonder vervelend te worden, toegankelijk en eigenzinnig tegelijk. Zoals het festival zelf dus, en in die zin een perfecte afsluiter.
Super Sonic Jazz Festival 2024
