Het doek is gevallen voor Mañana Mañana, dat zichzelf het ‘meest relaxte festival van Nederland’ noemde. Het festival uit de koker van de Zwarte Cross houdt na 10 jaar op te bestaan, de laatste noten kwamen zondagnacht uit de speakers. Festileaks bezocht de afscheidseditie met als hamvraag: waarom mocht het nou niet baten?
Dat het dit weekend een afscheidseditie betreft, valt nauwelijks te merken. Aan goedgemutstheid geen gebrek, al vanaf de parkeerstewards en ticketcontroleurs die je direct welkom laten voelen in deze opvallend gemoedelijke bubbel. Hier geen verveelde festivalvrijwilligers: iedereen die meewerkt aan Mañana Mañana slaat zonder uitzondering een grote glimlach, spreekt je aan voor een praatje en maakt een grapje.
Die glimlach is aanstekelijk en neem je direct over, en hou je met simpel gemak de hele dag vast. Bijvoorbeeld omdat je direct bij binnenkomst stuit op een sympathiek theatergezelschap, die met brandende borden over het terrein rennen. Of door de veelal lokale foodtrucks, of door de vele creatieve initiatieven die je overal vindt: van circusacts waarbij je even twee keer moet knipperen voor je weet wat je ziet (iets met clowns in konijnenpakken – je had er bij moeten zijn) tot sprookjesachtige puzzelhuisjes langs de kant van de paden.
Sprookjesachtig terrein
Over sprookjesachtig gesproken: dit terrein is werkelijk een droomlocatie voor een festival. Met een paar grote open weides, maar vooral talrijke kleine paadjes, bruggetjes en meertjes. Stages verstopt in het bos, terrassen gesitueerd over prachtige groene grasvelden en een statig landhuis als iconisch middelpunt. Geen vierkante meter blijft onbenut: wie links naar een oerkok kijkt, mist rechts waarschijnlijk een toneelvoorstelling. Of de skippyballen boven je in de boom.
Ook lekker: de rust die op het terrein heerst. Dat benoemden we vijf jaar geleden al als dé troef van dit festival: wat is het toch heerlijk om niet in de rij te hoeven staan voor de ticketcontrole, voor wc’s of voor barren. Het zorgt voor een zorgeloze ervaring die de claim ‘meest relaxte festival van Nederland’ verdacht valide maakt.
Beperkt budget
Maar wat schortte er dan toch aan? Het festival kreeg het na 10 jaar proberen niet voor elkaar om rendabel genoeg te zijn. Simpelweg niet genoeg mensen kochten een ticket. Aan de kaartprijs lag het niet; voor ongeveer 70 euro was je er een heel weekend bij, of ongeveer 30 euro voor een dag. Misschien was dat wel juist een probleem; met een relatief kleine terreincapaciteit van 10.000 mensen en zo’n lage ticketprijs, is het een flinke uitdaging om een grote festivalproductie uit de grond te stampen.
En dat gebrek een financiële slagkracht had z’n invloed op het programma. Hoewel er heus leuke dingen te vinden zijn op zowel de muziek- als theaterpodia, zijn er vanwege het beperkte budget toch niet of nauwelijks echte must-sees. Grote headliners zijn natuurlijk niet realistisch, en ook niks mis met ontdekken, maar af en toe een iets relevantere of bekendere act had net wat meer urgentie aan de dag gegeven. Zeker als de meeste optredens weliswaar prima vermakelijk zijn, maar er weinig écht memorabel blijken.
Te relaxed
Of misschien was het festival gewoon wel iets té relaxed. Hoewel er aan creativiteit geen gebrek is, voelt het op Mañana allemaal ook wel wat binnen de lijntjes. Het mist toch een beetje het brutale dat de Zwarte Cross zo onweerstaanbaar maakt: waar dat festival uitblinkt in humor die soms het randje opzoekt of initiatieven waarvan je stijl achterover slaat, is het op Mañana allemaal toch wel wat braaf. De toon is eerder gezamenlijke schildersessies, speurtochten naar bepaalde soorten bomen en bierproeverijen, dan gaycafés, ronkende motoren en dampkringen. Het is allemaal weliswaar heel lief, maar toont zelden echt lef. Dat maakt het festival natuurlijk kindvriendelijk, maar energiebrengende tieners tot en met dertigers die zoeken naar vermaak blijven grotendeels weg. Wat dan overblijft, is net iets te veel van die zo gevreesde grijze massa.
Dat alles is natuurlijk precies de bedoeling geweest van Mañana Mañana: geen drukke blokkenschema’s hier, geen schreeuwerige vriendengroepen en geen prikkelparadijs zoals bijna elk ander festival dat al is. Dat klinkt op papier goed, maar pakte in de praktijk net iets te gezapig uit. Het festival bleek te weinig om echt mee te overtuigen in dit overvolle festivallandschap, tot begrijpelijk verdriet van de groep festivalgangers die nou juist zo naar op zoek was naar die – toegegeven – unieke situatie.
Zij kunnen zich in ieder geval troosten met een prachtige afscheidseditie (inclusief dan toch eindelijk een uitverkochte dag – de paradox!). En met de wetenschap dat ze bij de Zwarte Cross toch maar moeilijk stil kunnen zitten. De bewezen creativiteit zal z’n uiting ongetwijfeld weer vinden via een andere weg, en het is na de opgedane ervaring bij Mañana Mañana uitkijken geblazen om te ontdekken in welke vorm dat zal zijn.
