De voorzet komt van links, halfhoog in het strafschopgebied. Losgetrokken van de verdedigers en de keeper staat uit positie. Het enige wat er hoeft te gebeuren is hem intikken. En Jungle doet dat op Down The Rabbit Hole 2024 met volle overtuiging.
Jungle staat feitelijk al met 1-0 voor op het moment dat ze het podium betreden. Of zeg gerust 2-0. Niet alleen wakkerden ze het enthousiasme voor hun grote headlineshow al aan met een secret dj-set eerder op de dag, ook profiteerden ze van een overweldigend goed voorprogramma.
Welk keus festivalgangers voorafgaand aan Jungle ook maakten: ze kwamen in extase naar de show toe. Ofwel van een werkelijk fenomenaal concert van Michael Kiwanuka, ofwel vanuit de 2-1 winst van een zinderende EK-wedstrijd tegen Turkije. Het opgewekte publiek zoekt naar een uitlaatklep voor de euforische gevoelens. Jungle blijkt daarvoor de juiste act, op het juiste moment, op de juiste plek.
Jungle houdt van oranje
Met een “Down The Rabbit Hole, semifinal!” opent de Britse band de set, waarna de hele stage oranje kleurt. Waarschijnlijk vooral in lijn met de visuele stijl van laatste plaat Volcano, maar vandaag extra betekenisvol. Jungle houdt van oranje, en oranje geeft de liefde terug. De klanken van ‘Busy Earnin” klinken over het terrein en voor de Hotot gooien hele volksstammen de heupen los.
Dit is precies waar de Down The Rabbit Hole bezoeker anno 2024 voor komt. Een headliner in het snijvlak tussen alternative en toegankelijke meedansers, met een lawine aan feelgood vibes. Het main stage-veld stond het hele weekend dan ook nergens zó vol. De normaal in grote getale aanwezige zitplaatsen op de heuvel zijn er niet meer: iedereen staat, met de handjes in de lucht. De essentie van een goede festivalact op een festival als DTRH: willekeurige festivalgangers weten elkaar massaal te vinden voor een dans en vormen samen een eenheid.
No fillers, just killers
Optredens van Jungle hebben nog wel eens als valkuil dat ze een beetje statisch en braaf aanvoelen. Zes muzikanten achter de eigen instrumenten die er alles aan doen hun tracks perfect te laten klinken, maar in dat verfijningsproces wat vervreemd raken van het publiek.
Vanavond hangt er echter wat bijzonders in de lucht, en voelt die Jungle ver weg. We zien zanger en gitarist Josh Lloyd-Watson op de dranghekken tegen het publiek aan spelen, de bandleden elkaar regelmatig knuffelen, en de grootste troef: niet-zo-achtergrondzangeres Lydia Kitto compleet haar shine pakken. Ze is pas sinds vorig jaar onderdeel van het Jungle collectief, maar heeft een aanzienlijk aandeel in de nieuwe plaat. Voor op het podium zingt ze dansend haar tekst en zoekt ze constant contact met het publiek. Zo heeft Jungle ineens een soort opzwepende frontvrouw, wat een extra showdimensie aan het optreden geeft waar het eerder misschien nog aan ontbrak.
Zo’n 70 minuten set is ook eigenlijk perfect voor Jungle. No fillers, just killers. De band heeft het tempo er goed op en speelt al hun bekende hits naadloos achter elkaar door. Nergens zakt het in, voeten hoeven niet stil te komen staan. Voor het laatste half uur wordt het gaspedaal nog even extra ingetrapt: bij ‘Coming Back’ verschijnen grote strandballen in het publiek, ‘All of The Time’ wordt de grootste meezinger van de avond en dan moet de toegift nog komen.
Blessuretijd
‘Scoren in de blessuretijd is altijd het lekkerste’, moet de band hebben gedacht. De toegift bestaat uit enkel ‘Keep Moving’ en Jungle herinnert het publiek nog één keer aan de EK-wedstrijd eerder op de avond. Er wordt opgetreden in het speciale EK-shirt van 1988 met nummer 10 op de achterkant. De voetbalkenner weet het; het legendarische shirt van Ruud Gullit. Als de laatste tonen van ‘Keep Moving’ voorbij zijn, wordt het shirt naar een gelukkige in het publiek gegooid. Concert afgelopen, wedstrijd gespeeld, handen geschud. Jungle heeft afgetekend gewonnen.
Down The Rabbit Hole 2024
