Pinkpop is achter de rug en dus heeft Jan Smeets (69) weer alle tijd voor interviews. In de Volkskrant geeft de Pinkpopbaas zijn mening over onder andere randprogramma’s en recensies. ‘Ik ben een ouwe vent en organiseer dit festival al 44 jaar, dat is natuurlijk zo, maar het irriteert wel dat het zo vaak over mijn pensioen gaat.’
Het is de afgelopen weken al vaak geschreven: Pinkpop is een headlinerfestival. Rob Trommelen (Mojo) liet al weten die opzet door te willen zetten. Smeets uit nu zijn ongenoegen over randprogramma’s zoals foodline-ups of theaternamen op festivals. ‘Het hele randprogrammagedoe is in mijn optiek doorgeslagen. Ik vind het prima wat Lowlands doet met politieke discussies, maar daarvoor ga je toch niet naar een popfestival? Zo’n voorstelling van het Scapino Ballet idem dito, ga naar het theater asjeblieft. Pas op, ik vind Lowlands een goed concept, maar sommige dingen zijn een brug te ver.’
Recensies
Ondanks zijn inmiddels 44 jaar lange ervaring, hecht Smeets nog steeds veel aandacht aan recensies. ‘Ik kan niet rusten voor ik recensies heb gezien. Op de laatste dag van het festival blijf ik wakker tot de kranten binnenkomen. Tot die tijd lees ik de eerste berichten van sites als 3voor12. Wanneer je hard werkt aan een product, wil je ook weten of het in de smaak is gevallen. Slechte recensies mail ik direct door naar de voorzitter van mijn programmacommissie, die flipt dan mee. Mijn medewerkers zeggen vaak: ‘Jaháán, ga erboven staan, het is één man die het schrijft.’ Maar ja, zo werkt het nu eenmaal bij mij. Ik heb het al vaker gezegd, maar de woorden die ik voor dat soort recensenten heb, wil ik best nog eens herhalen: weet je wat jij moet doen? Heb jij een spiegel thuis? Ja? Ga daar maar eens in kijken en zeg tegen jezelf: waar haal ik het lef vandaan om hier kritiek te hebben terwijl ik zelf in mijn leven niks heb gepresteerd?’
”Waar haal je het lef vandaan om hier kritiek te hebben terwijl je zelf in je leven niks hebt gepresteerd?”
‘In Nederland kennen we geen nuances meer. Je moet kampioen zijn, een wereldrecord breken of uitverkocht zijn, anders ben je een loser. Vorig jaar hebben we een fantastisch festival gehad, maar ‘gewoon’ een goed festival organiseren is niet meer genoeg.’
Kritiek op programma
Smeets wordt vaak bekritiseerd op het moment dat iets aan de Pinkpop line-up niet bevalt. Onterecht, stelt Jan: ‘Het programma maak ik al tijden niet meer, dat heb ik in 1985 overgedragen aan Mojo. Toch roepen de mensen die het niks vinden altijd dat het komt doordat ik een ouwe lul ben die weg moet. Onzin.’
”Kings of Leon raffelde de set af.
Maar daar kan ik toch niks aan doen?”
Als voorbeeld noemt Smeets het programma van 2013. Daarover schreef NRC dat er alleen voorspelbare bands en ongevaarlijke tienerpop te horen was. ‘Er waren toen geen opwindende heavy-metalacts te boeken inderdaad en Kings of Leon raffelde de set af. Maar daar kan ik toch niks aan doen?’
Praatjes
Het is voor de Pinkpopbezoeker geen geheim dat Jan regelmatig op het podium klimt voor een praatje. ‘Het had altijd al iets gênants, maar met de leeftijd is het ongemakkelijker geworden. Als ik mezelf achteraf terugzie denk ik elk jaar weer: o nee! Zeker het afscheidswoord op maandagavond, dat klínkt gewoon niet; een combinatie van emotioneel zijn en onduidelijk spreken, ik ben geen Mart Smeets.’
”Ik overweeg Giel Beelen te vragen mij niet meer aan te kondigen. Dan fluister ik hem de tekst wel in.”
‘Ik richt me altijd op twee of drie gezichten in het publiek en steeds vaker liplees ik dingen als fuck off. Vroeger begon ik in zes, zeven talen met goedemorgen. Tegenwoordig weet ik niet hoe snel ik moet roepen dat ik geen presentator ben en het dus overlaat aan échte presentatoren.’
‘Ook om me heen zeggen genoeg mensen: Smeets, doe het gewoon helemaal niet meer. Tot nu toe zag ik dat niet zitten, die ander vergeet gegarandeerd de essentiële dingen te vertellen. Dit jaar overweeg ik Giel Beelen te vragen om mij niet meer aan te kondigen. Dan zal ik hem de tekst influisteren.’
Post Festival Depression
‘Het einde van het feest geeft een depressief gevoel dat bijna niet uit te leggen valt. Als het terrein leeg is, voel ik me in één klap eenzaam. De mensen met wie ik heb gewerkt, gaan dan hun eigen weg, die ben ik even kwijt. Als ik tijdens het festival over het veld loop, word ik continu aangesproken, moet ik de hele tijd op de foto. Na het festival is er niemand meer die wat tegen me zegt. Als je dat helemaal kapot gaat analyseren, zal het erop neerkomen dat ik dit festival organiseer om mezelf door duizenden mensen te laten adoreren. Heel gênant, want het draait niet om mij. Maar soms kan het even zo voelen, als ik achterblijf met die stinkende toiletten.
‘Het beste medicijn is om zo snel mogelijk weer in een grote groep te worden opgenomen. Deze zomer ga ik met een paar medewerkers naar Rock Werchter, Pukkelpop, Zwarte Cross, noem maar op. Daar krijg ik reacties op Pinkpop of zegt iemand: ‘Hé, heb je gezien hoe die tent daar staat, dat zou jij nooit goedkeuren.’ Dan voel ik me weer lekker.’
Dit artikel is een selectie uit het artikel ‘Pinkpoppief’, dat verscheen in de Volkskrant van 6 juni. Het hele artikel is te lezen op Blendle voor 25 cent.
