In de jaren ’90 schoten de illegale raves in Engeland en Nederland als paddenstoelen uit de grond. Duizenden jongeren kwamen bij elkaar om de hele nacht te dansen op house, techno en acid-house. Dit jaar dook het fenomeen, door een gebrek aan feesten en festivals, weer op hier in ons land.
De Britse raves van toen
Raves in Engeland kwamen op dankzij de komst van acid-house. Het genre kreeg in eerste instantie voet aan de grond in Manchester. Later werd het ook populair in de buurt van Londen. De muziek werd vooral gedraaid op piratenradiozenders, zenders die hun FM-frequentie illegaal verkregen. Rush en Kool FM zijn hier voorbeelden van. Zo werd de acid-house een underground genre binnen de muziek.
Omdat de muziek niet mainstream was, werden de feesten ook niet in mainstream locaties georganiseerd. De raves werden gehouden in weilanden rond Londen of in zogenaamde warehouses. Hier kwamen jongeren samen om de hele nacht te dansen op acid-house, techno, hardcore, trance en breakbeatmuziek. De locaties waren vaak geheim. Ravers konden een telefoonnummer bellen, wanneer ze de voicemail luisterden, kregen ze de coördinaten van de ravelocatie. Bezoekersaantallen liepen uiteen van 4000 tot soms wel 25.000 man per avond. Hier doen hedendaagse dagfestivals niet voor onder. Bekende dj’s zoals Carl Cox en Richie Hawtin zijn hun carrière begonnen op deze feesten.
De Nederlandse raves van toen
House werd in Nederland groot in clubs zoals Roxy, IT in Amsterdam en de Bluetiek-inn en Parkzicht in Rotterdam. In eerste instantie werd de muziek niet begrepen. Hoe kun je nou luisteren naar muziek die constant hetzelfde klinkt? Maar toen het eenmaal insloeg, sloeg het in als een bom. De Roxy en de IT in onze hoofdstad stroomden ieder weekend vol. In de clubs kon je zijn wie je wilde en dat trok een gevarieerd publiek. Het was zien en gezien worden. Gaandeweg werd het deurbeleid bij de clubs steeds strenger, de clubs werden elitair. Dat duwde de mensen die niet binnenkwamen in de richting van de illegale feesten. Ze gingen in verzet en de Nederlandse illegale raves waren geboren.
Leegstaande loodsen, panden en tunnels werden gekraakt en gebruikt als club. Er hing een discobal en er waren wat blacklights. Maar er stonden vooral heel veel speakers. De feesten hier waren een stuk rauwer. Hier geen extravagante bezoekers met cocktails in hun handen. Hier dronk men bier en werd er keihard gedanst. Ilja Reijman organiseerde veel van deze raves onder de naam Multigroove. Bekende dj’s zoals 2000 and One, DJ Dimitri en DJ Dano waren graag geziene gasten op deze feesten.
Het voorlopige einde
Zowel in Engeland als in Nederland kwamen de illegale raves van die tijd tot een abrupt einde. In Engeland werd The Criminal Justice and Public Order Act aangenomen. Deze wet legde de Britse ravescene aan banden. De regering was de illegale feesten helemaal zat. De politie kreeg substantieel meer macht. Zo mochten ze bezoekers van raves zonder grondige reden fouilleren en DNA monsters afnemen. Daarnaast werd het illigaal gebruiken van land geen wettelijke overtreding meer. Organisatoren en bezoekers van raves konden in het vervolg strafrechtelijk vervolgd worden. De feesten zelf werden ook een crimineel gebruik. De wet stelde in Sectie 63(1)(b) dit als volgt: ” samenkomsten van meer dan twintig personen zijn verboden wanneer er muziek wordt gedraaid die hoofdzakelijk bestaat uit repetitieve beats.”
Onder de naam ‘Operatie Staartjes’ deed de Nederlandse politie in 1993 een inval bij raveorganisator Multigroove. De organistatoren worden beschuldigd van drugshandel, vrouwen dwingen tot prostitutie en nog veel meer ernstige vergrijpen. De zaak werd uiteindelijk geseponeerd. Maar de illegale raves gingen naar een laag pitje.
De feesten groeiden vooral in Nederland uit tot grootschalige festivals. Onder meer Thunderdome, Mysteryland en Dance Valley zagen in die periode het licht. In Engeland werd Creamfields georganiseerd. Maar het illegale raven leek voorbij. Tot dit jaar.
De illegale raves van nu
Illegale raves zijn nooit echt weg geweest. In de afgelopen jaren werd er nog geregeld gefeest in een afgelegen bos of loods. Maar dit jaar, leek de ravescene van de jaren ’90 weer eventjes helemaal terug. Want onze favoriete festivals gingen niet door. Geen Mysteryland. Geen Awakenings. Wel corona.
Er zijn parallelen te trekken met de raves van twintig jaar terug. Mensen die zich verzetten tegen de maatschappij. Een gevoel van saamhorigheid creëeren. Een uitweg uit de dagelijkse sleur. En ook nu krijgen de feesten kritiek. Waar het fenomeen raven toen niet werd begrepen en gelinkt werd aan vele vormen van criminaliteit, is het nu gevaarlijk voor de samenleving, volgens de regering. Hoe groot de risico’s ook zijn, de overeenkomsten met de opkomst van de raves van vroeger is onmiskenbaar.
